Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Αρκεί μια στιγμή, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, και όλα χάνονται! Το απρόβλεπτο ως αστάθμητος παράγοντας γίνεται το καθοριστικό στοιχείο της τραγωδίας που αναζητεί τα αίτια που την προκάλεσαν προκειμένου να ταυτοποιηθεί το λάθος. Το λάθος της στιγμής ή η στιγμή του λάθους;
Την απάντηση συνήθως δίνουν όσοι ερευνούν τις συνθήκες και μελετούν τα δεδομένα. Είναι λογικό σφάλμα που αναπόφευκτα οδηγεί σε παράλογες καταστάσεις να ερευνά κανείς τα γεγονότα με σημείο αναφοράς τις αιτίες. Αντίθετα, ξεκινώντας από τα γεγονότα, θα βρεθούν και οι αιτίες.
Πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι θλιβερό να προσπαθεί κανείς να εργαλειοποιήσει πολιτικά μια στιγμή λάθους, ή το λάθος μιας στιγμής με σκοπό να επισκιάσει δυσάρεστες υποθέσεις που βρίσκονται στο επίκεντρο της επικαιρότητας ώστε τελικά να υπάρξει «συμψηφισμός» τραγωδιών.
Αλλά εκτός από θλιβερό είναι και εξοργιστικό η κριτική να ασκείται επί πτωμάτων, προτού καλά καλά οι πραγματογνώμονες κάνουν τη δουλειά τους. Πέραν όμως της θλίψης και της οργής που προκαλούν οι δηλώσεις, όλοι οφείλουμε με σεβασμό στις οικογένειες των νεκρών να μη μετατρέψουμε ένα ανθρώπινο λάθος σε κομματική σπέκουλα.
Τα συνδικαλιστικά αιτήματα που προβάλλονται κατόπιν τραγωδίας, οι κάθε λογής «μαϊντανοί» που έχουν άποψη για όλα, καθώς και οι «εργολάβοι» του πόνου θα πρέπει να καταλάβουν ότι το εθνικό πένθος δεν προσφέρεται για κομματική εκμετάλλευση. Και πάνω απ’ όλα δεν βοηθάει ώστε να βρεθούν οι αιτίες και να αποδοθούν οι ευθύνες.
