Όταν στις 9 Απριλίου το βράδυ διάβασα τα αποτελέσματα της σύσκεψης του Εurogroup -προάγγελος των αποφάσεων, που θα πάρουν οι «ηγέτες» της Ε.Ε. στις 23 Απριλίου- για την πανδημία του κορονοιού, η οποία έπληξε τον πλανήτη, ένιωσα αμήχανα απογοητευμένος.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
του Νικήτα Κακλαμάνη*
Για άλλη μία φορά, αυτό το (υποτιθέμενο) σύνολο των χωρών, που θέλει να αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση απέδειξε, ότι είναι, διχασμένο, ανάξιo και ανέτοιμo να αντιμετωπίσει μία κρίση.
Ακόμη περισσότερο, μία κρίση με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινα θύματα (αρκετοί την ονομάζουν και ως Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο), που δεν έφταιξαν σε τίποτε αλλά έπρεπε να πληρώσουν με την ίδια την ζωή τους.
Δεν ήταν για παράδειγμα, οι «τεμπέληδες Έλληνες», που συγκέντρωσαν την μήνι όλων στην οικονομική κρίση του 2010 και τιμωρήθηκαν με «μνημόνια μέχρι θανάτου».
Η μνήμη μου γύρισε, λοιπόν, στις 2 Μαίου 1998. Τότε, που ως ευρωβουλευτής είχα διαπιστώσει την «καταιγίδα του ευρώ», που ερχόταν και ήταν ο λόγος, που ψήφισα «λευκό» για την ένταξη της Χώρας μας στη ζώνη του ΕΥΡΩ.
Το κατέγραψα σε ένα άρθρο, το οποίο δέχθηκε να δημοσιεύσει μόνο η εφημερίδα «Το ΠΑΡΟΝ» και είχε τίτλο: «Η κοινωνική Ευρώπη πέθανε, ζήτω η Ευρώπη των τραπεζιτών».
Με αφορμή το συγκεκριμένο δημοσίευμα χαρακτηρίστηκα από μεγάλη μερίδα του Τύπου ως «Λεπέν της Ελλάδας». Σήμερα, ακόμη και οι τότε «κατήγοροι» μου, λένε και γράφουν για «την Ευρώπη των κατώτερων περιστάσεων, η οποία κινδυνεύει να διαλυθεί». Ας είναι…
Σε αυτό το διάστημα των 22 ετών, λοιπόν, ήλπιζα να μην δικαιωθώ. Δυστυχώς όμως, επιβεβαιώθηκα. Ιδού τι υποστήριζα:
«…Θα το λέω πάντα, γιατί είναι βαθιά μου πίστη , ότι όλοι αυτοί που αποτελούν σήμερα τις «κεφαλές» της Ευρώπης δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαχειριστές και εκφραστές μίας κοντόθωρης πολιτικής , που αποσκοπεί να καθιερώσει όπως-όπως ένα ενιαίο νόμισμα , μειώνοντας τα κόστη συναλλαγών για τις μεγάλες επιχειρήσεις της σημερινής Ε.Ε., δημιουργώντας έτσι «οικονομίες κλίμακας» και οδηγώντας στην αύξηση των κερδών τους. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το άνοιγμα της «ψαλίδας» ανάμεσα στον φτωχό Νότο και τον πλούσιο Βορρά. Κανείς βέβαια δεν μιλά (ούτε και πολυενδιαφέρεται…) για τις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις της ηπείρου μας, τη «ραχοκοκαλιά» της ευρωπαϊκής οικονομίας, που δίνουν εργασία και δημιουργούν πλούτο για να υπάρξουν επενδύσεις μέσα στην ίδια την Ένωση. Κανείς δεν αναφέρει το κόστος που θα επωμιστούν οι επιχειρήσεις αυτές, για να καταφέρουν να προσαρμοσθούν στο ΕΥΡΩ…»
Πρόσθετα επίσης, ότι: «Οικονομική ενοποίηση δεν νοείται χωρίς προηγουμένως να διαμορφωθεί κοινή αμυντική και εξωτερική πολιτική. Η κακοδαιμονία και η διολίσθηση της σημερινής Ευρώπης προς οικονομιστικές πρακτικές έχει ως αφετηρία και οδηγό την αλλαγή προτεραιοτήτων που αργά και σταθερά επισυμβαίνει: ενώ η ευρωπαϊκή παράδοση και οι ουμανιστικές αντιλήψεις, που αναπτύχθηκαν στην ήπειρο μας θέτουν αυτονόητα το άτομο και τον σεβασμό της προσωπικότητας και των ελευθεριών του ως τον υπέρτατο στόχο, η σύγχρονη «Ευρωπαϊκή Ένωση» έχει ως άξονα την ευημερία των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών καθώς και την επίτευξη οικονομικών δεικτών. Σε μία προσπάθεια, μάλιστα, «καμουφλαρίσματος» των επιδιώξεων αυτών προχώρησε το 1991 στη μετονομασία της (από το εύγλωτο) «Ευρωπαική ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ (Ε.Ο.Κ.) σε «Ευρωπαϊκή Ένωση».
Σαν να μην έχει περάσει μία μέρα από τότε…
Να τι δείχνει η απογοητευτική αντιστοιχία της σημερινής Ευρώπης, με εκείνη του ‘98:
-Κουβέντα «για την Ευρώπη της Αλληλεγγύης των Πολιτών»
-Μιλιά «για την Ευρώπη του Σεβασμού στην Πολιτιστική Κληρονομιά»,
-Ούτε λέξη «για την Ευρώπη της Δημοκρατίας, της Ειρήνης, της Ευημερίας και Εγγύησης των κατακτήσεων των εργαζομένων και δικαιωμάτων του ανθρώπου»
Οι ιδέες και τα οράματα ΗΓΕΤΩΝ και μεγάλων προσωπικοτήτων όπως ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο στρατηγός Ντε Γκώλ καιο Ρομπέρ Σουμάν, δεν υπάρχουν πια και γι’ αυτό ζητωκραυγάζουν οι τραπεζίτες…
Στις θέσεις τους βρίσκονται η Άνγκελ Μερκέλ, «πιόνια» όπως ο Φρανκ Ρούτε (Ολλανδία), ο Εμμανουέλ Μακρόν και αμέτρητοι υπάλληλοι- «τεχνοκράτες» τραπεζών και πολυεθνικών εταιρειών, που απλά υπακούν στις εντολές των αφεντικών τους.
Πως θα μπορούσε, λοιπόν, την περασμένη Πέμπτη, να έπαιρνε διαφορετικές αποφάσεις ένα (ανεπίσημο) όργανο, όπως το Εurogroup, για να μοιραστούν 540 δις ευρώ σε 27 χώρες, ενώ μόνο η Γερμανία (η χώρα, που της διαγράφηκαν τα χρέη το 1953 για τα εγκλήματα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου) θα στηρίξει την οικονομία της τουλάχιστον με αυτό το ποσό;
Προσέξτε: Μιλάμε για την αντιμετώπιση μίας πανδημίας, που σκόρπισε παντού τον θάνατο. Για μία κρίση, που δεν προκλήθηκε για οικονομικούς λόγους, ώστε κάποιοι να αναλάβουν τις ευθύνες και να πρέπει να τιμωρηθούν ανάλογα.
Ο Ζαν Μονέ, ο Γάλλος οικονομολόγος, που θεωρείται ο εμπνευστής της Ε.Ε. είχε αναφέρει: «Τίποτε δεν είναι δυνατόν χωρίς τους ανθρώπους, τίποτε δεν διαρκεί χωρίς θεσμούς».
Τα λόγια του προφητικά. Δείχνουν το «μαύρο» μέλλον της σημερινής Ευρώπης, η οποία δεν λογαριάζει τον άνθρωπο και οδηγείται έτσι με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό.
Θα κλείσω βάζοντας σε πληθυντικό, μόνο μία λέξη (Λαοί αντί Λαός) σε μία φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (ιδρυτικό συνέδριο της ΝΔ, 5 Μαίου 1979):
«Όταν οι Λαοί δεν μπορούν να επιτύχουν κοινωνική δικαιοσύνη στα πλαίσια της Δημοκρατίας, κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους στην ιδέα της Δημοκρατίας».
Και τούτο, με φοβίζει: Τι, δηλαδή, μπορεί να ακολουθήσει, αν υπάρξει η πτώση της Δημοκρατίας …
*Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι Αντιπροέδρος της Βουλής των Ελλήνων και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας
