Η κατά φαντασία «προοδευτική παράταξη», κατά το σύνηθες «δημοκρατική παράταξη» ως ιστορική αναφορά, πορεύεται με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Αντιπολιτεύεται με στερεότυπα που αφορούν πρόσωπα και καταστάσεις του παρελθόντος, ενώ απαιτεί να… κυβερνάει επιβάλλοντας το πρόγραμμά της στην κυβέρνηση.
του Χάρη Παυλίδη
Προφανώς ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να ζηλέψει κάτι από το χθεσινό ΠΑΣΟΚ. Διαφορετικά λογότυπα στον ίδιο καμβά του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, αλλά επιπλέον και απύθμενο ταξικό μένος που εκλογικεύεται αναλόγως των περιστάσεων. Το αφήγημα της άρνησης του πολιτικού συστήματος που υποκρύπτει καθεστωτική αντίληψη για την εξουσία.
Η ιστορία στην προκειμένη περίπτωση δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αλλά ως μια αναμέτρηση με την πραγματικότητα. Το πείσμα των αποτυχημένων και των ξεπερασμένων από τις εξελίξεις να δικαιωθούν κατασκευάζοντας ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο κυριαρχούν οι ιδεοληψίες τους. Η φαντασίωση που έχει απαντήσεις για όλα, αλλά αδυνατεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα που δημιουργεί.
Αυτή η Αριστερά που δοκιμάστηκε και απέτυχε, έχει πρόταση: Το δάχτυλο! Αυτό κουνάει και μ’ αυτό υποδεικνύει και απαιτεί συμμόρφωση στο όνομα της δημοκρατίας. Απαιτεί σεβασμό στην ιστορία της, στους αγώνες της, αλλά περιφρονεί όποιους δεν την ακολουθούν και δεν υποτάσσονται στους εκβιασμούς της. Κόβουν και ράβουν την ιστορία στα μέτρα τους, αφήνοντας στους άλλους την πληρωμή των ραφτικών.
Χθες ήταν το ΠΑΣΟΚ του Άσαντ και του Καντάφι, σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του Μαδούρο, αύριο κάποιοι άλλοι. Η μετεξέλιξη του λαϊκισμού και της δημαγωγίας μετεμφιεσμένες ως έννοιες σε δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη δήθεν στην υπηρεσία των συμφερόντων του λαού. Τα τοτέμ που απαγορεύεται να αμφισβητηθούν.
Τα αρχέτυπα που εκπροσωπούν και εκφράζουν το πολιτικό σύστημα. Και όποιος τολμά να τα γκρεμίσει βρίσκει απέναντι του το συλλογικό ασυνείδητο μιας κοινωνίας που συνεχώς ανατροφοδοτείται με μύθους. Μια οπισθοδρομική κομπανία που εκβιάζει το μέλλον απειλώντας ότι θα το σταματήσει με το παρελθόν.
Αυτή είναι η Αριστερά και η χειρότερη εκδοχή της ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια κομπανία οπισθοδρομικών ανθρώπων, έτοιμων για όλα προκειμένου να μεταφέρουν τις φαντασιώσεις του παράλληλου κόσμου στο οποίο ζουν στην πραγματικότητα. Ιστορικά η «μεταφορά» έχει αποτύχει όποτε δοκιμάστηκε. Το «πείραμα» της περιόδου 2015-2019 το αποδεικνύει.
Απτόητοι, όμως, αυτοί επιμένουν. Και η διαδικασία «μετάβασης» είναι ό,τι πιο επώδυνο για τη δημοκρατία και την πρόοδο λόγω των μολυσματικών συνεπειών που προκαλεί στους θεσμούς ο λαϊκισμός και η δημαγωγία. Γι αυτό καμία ανοχή και καμία συμμετοχή στη «μπαλ μασκέ» συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων που ορισμένοι πλασάρουν μετά από κατασκευασμένες «κρίσεις».
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, πολλώ δε μάλλον δεν υπάρχει δημοκρατία όταν κάποιοι της κολλάνε ένα επίθετο για να την προσδιορίσουν. Μεταξύ σοσιαλισμού και βαρβαρότητας η επιλογή είναι ξεκάθαρη: Ελευθερία. Και για όσους δεν κατανοούν ότι, η συναίνεση και η μετριοπάθεια όταν δεν προσφέρεται δεν αποτελεί άλλοθι για την καραμέλα του «αντικομμουνισμού», έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στα κάλαντα των Χριστουγέννων και το… bella ciao.
