Μετά από την λιτή περιεχομένου δήλωση κατάθεσης υποψηφιότητας εκ μέρους του Γιώργου Παπανδρέου, αξίζει να σημειωθεί και να υπογραμμισθεί η φράση «προοδευτική διακυβέρνηση» (με ποιους άραγε) και η αναφορά στη «συντήρηση» που δείχνει προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί ο αντιπολιτευτικός λόγος του πρώην Πρωθυπουργού εάν και εφόσον εκλεγεί πρόεδρος στο ΚΙΝΑΛ.
του Χάρη Παυλίδη
Όσοι κράτησαν πρακτικά και αρέσκονται στην παρατήρηση των σημείων κατέγραψαν 113 λέξεις επί των οποίων θεωρητικά βασίζεται το οικοδόμημα της «νέας» αλλαγής. Ακόμη μια λέξη και θα είχαμε το έπος του 114 αντιστοίχου ιστορικής σημασίας με την «Αλλαγή» του πατρός Παπανδρέου. Το vintage στην πολιτική- και γενικώς- ασκεί γοητεία και δη όταν ο γητευτής έχει όνομα.
Όσοι τώρα άκουσαν, αλλά δεν κράτησαν πρακτικά επί των σημείων, ακούνε από χθες και διαβάζουν ότι η κάθοδος Παπανδρέου προκαλεί αίσθημα φόβου εμφανώς στο ΣΥΡΙΖΑ και προφανώς στη Νέα Δημοκρατία. Κι αυτό γιατί σχεδόν προεξοφλείται η εκλογή του επικεφαλής του ΚΙΔΗΣΟ πριν ακόμη ξεκινήσει η αντιπαράθεση με τους συνυποψήφιους του.
Αναμφίβολα έχουμε ένα γεγονός, γιατί όπως και να’ χει αποτελεί γεγονός ότι ένας πρώην Πρωθυπουργός διεκδικεί την ηγεσία ενός κινήματος που εγκατέλειψε για να ιδρύσει ένα δικό του. Όπως αποτελεί γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δημιουργεί νέα δεδομένα εφόσον η υποψηφιότητά του προκαλέσει τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων που είχαν μεταναστεύσει στο ΣΥΡΙΖΑ.
Ως έχουν τα πράγματα και εφόσον ο Γιώργος Παπανδρέου πάρει πίσω τα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ που έχει στα χέρια του ο Αλέξης Τσίπρας και τα επανασυναρμολογήσει, εκείνος που θα πρέπει να «φοβάται» είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Η μετατόπιση του ΚΙΝΑΛ αριστερότερα αφαιρεί το προνόμιο του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται ως εκφραστής της Κεντροαριστεράς.
Ασφαλώς από τη στιγμή που αλλάζουν οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί στο χώρο της Κεντροαριστεράς είναι φυσικό να επηρεάζουν το πολιτικό σκηνικό και συνακόλουθα το σημείο επαφής των δύο ιστορικών παρατάξεων που είναι το Κέντρο. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι η σχέση των πρωταγωνιστών του πολιτικού σκηνικού με το Κέντρο και τους κεντρώους.
Η δεκαετία που πέρασε δεν άφησε πίσω της μόνο μνημόνια και «αγανακτισμένους», αλλά στάσεις και πολιτικές συμπεριφορές που κρίνονται και αξιολογούνται στην πορεία. Σ’ αυτή την διαδικασία αξιολόγησης των πρωταγωνιστών με κριτήριο τα αξιακά χαρακτηριστικά του Κέντρου ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει λόγο να «φοβάται».
Οι δύο «μνημονιακοί» Πρωθυπουργοί, Γιώργος Παπανδρέου και Αλέξης Τσίπρας λιγότερο ο πρώτος και περισσότερο ο δεύτερος, δεν έχουν σχέση με το Κέντρο. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας μετριοπαθής Αριστερός με ιστορικές εμμονές έναντι της Δεξιάς, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας παρά τις προσπάθειές του παραμένει αριστεριστής που τσαλαβουτάει στα ρηχά της Αριστεράς.
Αν κάποιος «φοβάται» την «προοδευτική συγκατοίκηση» αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας και όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κι αν πρέπει να κάνει κάτι ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε σχέση με τις αλλαγές που θα επέλθουν στην Κεντροαριστερά το προσεχές διάστημα, είναι να συνεχίσει με… περισσότερο Κέντρο μια και η απλή αναλογική μόνο… απλή δεν θα είναι.
