Τα περιστατικά βίας όπου πρωταγωνιστούν ανήλικοι πυκνώνουν, οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τις σκηνές είναι πολύ κουρασμένες, επαναλαμβάνονται, είναι ζήτημα χρόνου να χάσουν την ψίχα τους, να μείνουν κελύφη αδειανά, εικόνες φρίκης καθημερινού φαινομένου. Είναι όμως φαινόμενο; Είναι πρωτόγνωρο; Είναι στοιχείο της εποχής φτιαγμένο από τα υλικά της; Είναι το σύμπτωμα – το αίτιο ποιο είναι; Το επόμενο στάδιο ποιο θα είναι; Μάλλον πιο σκληρό, πιο βίαιο, πιο αιματηρό.
Το παρελθόν ήταν όντως πιο αθώο, πιο τρυφερό, τα παιδιά μεγάλωναν σε έναν κόσμο όμορφο αγγελικά πλασμένο; Προφανώς όχι, αλλά είναι μια ευκολία να θυμόμαστε τα καλά· τα δεινά κρύβονται κάπου βαθιά στο είναι μας για λόγους επιβίωσης – αναδύονται είτε αν πυροδοτηθούν από κάποια αφορμή είτε με ψυχαναλυτική εργασία.
Ψηλά στην ατζέντα της σημερινής συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου βρίσκεται το θέμα της βίας των ανηλίκων ενώ τα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη και Δικαιοσύνης ετοιμάζουν νέο νόμο. Ο Γιώργος Φλωρίδης έχει διατυπώσει τις θέσεις του και όπως λέει «παρά την εκτεταμένη παρέμβαση στο ποινικό σύστημα της χώρας υπάρχουν κενά. Το επόμενο διάστημα θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε όλα τα κενά ή τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά».
Ο υπουργός Δικαιοσύνης μιλά για τη ρίζα του προβλήματος: «Ολα ξεκινούν από την οικογένεια. Οι γονείς που ασκούν τη σωστή φροντίδα στα παιδιά τους έχουν θετικό αποτέλεσμα. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που δεν ασκείται η επιμέλεια και η φροντίδα που πρέπει. Είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα σε έξαρση και άρα πρέπει να ξεκινήσουμε από τη ρίζα του. Η ρίζα του είναι η φροντίδα που πρέπει να ασκούν οι γονείς. Θα έπρεπε να υπάρχει συμβουλευτική υπηρεσία για τους γονείς και να έρθει ένα ποινικό σύστημα το οποίο να έχει συνέπειες για εκείνον που δεν προσέχει την οικογένειά του ενώ έχει όλες τις προϋποθέσεις. Εξετάζουμε όπου υπάρχουν ρωγμές στο ποινικό μας σύστημα να τις κλείσουμε».
Το παρόν και το μέλλον απαιτούν να αναζητήσουμε τα αίτια για να θεραπεύσουμε τα συμπτώματα, να μιλήσουμε και να ακούσουμε, να πιάσουμε όσα νήματα μας συγκρατούσαν από την άβυσσο και κόπηκαν, να λύσουμε τους βρόχους που μας κρατούν ενήλικες δεμένους στην ανηλικότητα, να θυμηθούμε πως η ελευθερία είναι πρωτίστως αυτοπεριορισμός. Ισως είναι η ώρα να μάθουμε να σχετιζόμαστε, να ανακοπεί η πορεία των ανθρώπων σε παράλληλες αυτιστικές μοναξιές, η ζωή σε «πολιτισμένες» αδιαφορίες νομίζοντας πως το εγώ μπορεί να ζήσει χωρίς το εσύ, χωρίς το εμείς.
