«Η Κομισιόν δε θα πέσει τόσο χαμηλά σχολιάζοντας ένα τόσο γελοίο και αβάσιμο δημοσίευμα» ανέφερε σε πλήρως περιφρονητικό ύφος χθες το μεσημέρι ο εκπρόσωπος της Επιτροπής όταν ρωτήθηκε για ένα συριζαϊκής κατασκευής σενάριο περί κυβέρνησης τεχνοκρατών στην Αθήνα.

Δεν αξίζει να αναλύσει κάποιος πολιτικά το σενάριο για να δείξει τη γελοιότητά του, όταν στην Ελλάδα υπάρχει κυβέρνηση με άνετη πλειοψηφία που μόλις έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, για να καταλάβει ότι η Ελλάδα σήμερα δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το 2012 και ότι για τις πολιτικές εξελίξεις στην Αθήνα δεν αποφασίζουν οι Βρυξέλλες. Εκτός αν μας πει ο συντάκτης ότι το 2015 η Κομισιόν αποφάσισε κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου…

Ο «εθνικός σπιτονοικοκύρης»

Αλλά ας φύγουμε από το σήμερα κι ας μιλήσουμε γενικά και αόριστα, μπας και από το γενικό -και όσα λέγονται στην πιάτσα- βγάλουμε κάποια άκρη.

Κάποιοι στην Αθήνα μιλάνε για ένα παρεάκι που κυβέρνησε κάποτε με non paper και μπήκαν στον κόπο να μας πουν δύο κουβέντες για το πως λειτουργεί και το πόσο καλά περνάνε. Το παρεάκι κινείται μεταξύ Βρυξελλών και υπογείων ενός κόμματος και στήνει διάφορα σενάρια τα οποία αναπαράγουν μεταξύ τους, προσπαθώντας (νομίζουν) να φθείρουν την κυβέρνηση. Γράφει ο ένας, χρησιμοποιώντας ανώνυμες πηγές, αναδημοσιεύει ο άλλος, ρωτάει ο τρίτος.

Στο σκέλος των Βρυξελλών, λέει συνομιλητής μας, βασικό μέλος είναι ο «εθνικός σπιτονοικοκύρης» που συνεργάζεται εδώ και χρόνια με δημοσιογράφο-ντελιβερά, (σ.σ.: συγνώμη από τους εργαζόμενους ντελιβεράδες) ο ρόλος του οποίου είναι να μετατρέπει τα σενάρια της παρέας σε ανύπαρκτες «πηγές των Βρυξελλών» στα ρεπορτάζ που δημοσιεύει. Η ιστοσελίδα που γράφει λογίζεται ως ξένο μέσο. Άρα μάς κάνει τη δουλειά μας. Γιατί όσα ευφάνταστα δημοσιεύονται στα αγγλικά στη συνέχεια «πουλιούνται» σαν ζεστό ψωμί στο εσωτερικό από την κομματική προπαγάνδα ως… «δείτε τι γράφουν οι ξένοι», «διεθνές ρεζιλίκι για την κυβέρνηση» και άλλα ωραία, σαν να το έγραψε το Reuters.

Και άντε μετά να καταλάβουν οι ανυποψίαστοι χρήστες του διαδικτύου ότι πρόκειται για τον «εθνικό σπιτονοικοκύρη» και τον ντελιβερά. Επειδή όμως η ιστορία αυτή αρέσει σε όσους κατοικούν στα γραφεία αυτού του κόμματος (περνάνε καλά οι άνθρωποι) και ενδιαφέρει και τον «άχαστο», συμμετέχουν ασμένως στην πλοκή των έργων και οι περίφημοι «δημογέροντες» που τον περιστοιχίζουν: ο ένας με τα μαρούλια και ο άλλος με το καλαμάκι του φραπέ. Και γιατί όχι θα πει κανείς. Χρόνο έχουν, εμπειρία διαθέτουν, τη δουλειά την έχουν κάνει χρόνια, γιατί να μη συμμετέχουν;

Άλλωστε υπάρχει και «τυράκι»: η επιβράβευση της σοφίας τους που έρχεται όταν βγει καλό το σενάριο και αρέσει στον «άχαστο». Γιατί σε αυτή την περίπτωση το λέει ο ίδιος μεγαλοφώνως, όπως το έχει κάνει ήδη στη Βουλή, νομίζοντας ότι «κολλάει στον τοίχο» την κυβέρνηση με βάση τα «έγκυρα» δημοσιεύματα.