Εγώ τον ένιωσα τον Στέφανο Κασσελάκη εκεί στην Κύπρο, έχω βρεθεί στη θέση του ουκ ολίγες φορές, εννοώ να κρατώ κάτι και να μην ξέρω πού να το βάλω. Ήταν τέτοια η λαχτάρα του να διορθώσει εκείνη την καταραμένη φράση «κρατίδιο, το, δικό τους, γκρ, τέλος πάντων, αυτό το, πώς το λέτε εσείς εδώ, γιατί δεν θυμάμαι πώς το λέμε εμείς εκεί» που πήρε το πρώτο αεροπλάνο να πάει να ζητήσει συγγνώμη αυτοπροσώπως από τους Κυπρίους αδελφούς μας.
Ε, όλο το υπόλοιπο είναι σφάλμα των αδελφών μας, διότι τον υποδέχθηκαν με τιμές και επισημότητες ενώ ο Στέφανος μια συγγνώμη πέρασε να τους πει – έτσι πέρασε κι από την Κουμουνδούρου να πει ένα γεια κι αυτοί τον έστεψαν πρόεδρο. Αν ήξερε ότι στη Μεγαλόνησο θα τον περιμένουν με αγήματα, μπάντες να παιανίζουν και θα τον βάλουν να κάνει κατάθεση στεφάνου, προφανώς θα είχε δει μια δυο ταινίες στο Netflix και θα ήξερε ακριβώς τι πρέπει να κάνει κάποιος που βρίσκεται με τον στέφανο ανά χείρας.
Έχει κι αυτές τις εσωκομματικές διαταραχές και μέχρι να συγκληθούν τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν ποιος θα αναλάβει να κάνει λίγο φροντιστήριο στον πρόεδρο έστω για τα βασικά –πότε χειροκροτάμε, πότε μιλάμε, πώς λέμε τα Κατεχόμενα, από πού μπαίνουμε, από πού βγαίνουμε, πώς κάνουμε κατάθεση, ανάληψη κ.λπ.– τον αφήνουν μόνο να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά. Ένα ακόμη σφάλμα έκανε, πρέπει να το ξεχάσετε…
