Η μοίρα των πολιτικών που αφοσιώνονται με πάθος στο έργο που έχουν επωμισθεί να φέρουν σε πέρας και να έχει αποτέλεσμα, είναι οι μετέπειτα από αυτούς να ξεχνούν την προσφορά τους προς την πατρίδα και την παράταξη.
Κι αυτό γιατί προσωπικότητες με θεωρητική κατάρτιση και πολιτικές ευαισθησίες, όπως ο Παναγής Παπαληγούρας που φεύγοντας από τη ζωή το 1993 άφησε ισχυρό αποτύπωμα από το πέρασμα του σε κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις στις κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έχοντας αίσθηση της ευθύνης έναντι της αποστολής του δεν ενδιαφερόταν για την εικόνα του. Αυτό που πρωτίστως τον ενδιέφερε ήταν το αποτέλεσμα. Διανοούμενος και συνάμα πολιτικός της δράσης πίστευε ότι μόνο μια γνήσια φιλελεύθερη ρεαλιστική προσέγγιση στα πολυσύνθετα προβλήματα της χώρας, η οποία δεν θα παραβλέπει τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας, μπορεί να ανοίξει το δρόμο των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η οικονομία. Ο ρόλος του υπήρξε καταλυτικός στην ανασυγκρότηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, ενώ η συμβολή του στη διαδικασία ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ υπήρξε εξαιρετικά σημαντική.
Με αφορμή τα 50α γενέθλια της Νέας Δημοκρατίας που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και στην πορεία μετεξελίχθηκε σε μεγάλη παράταξη της Κεντροδεξιάς, αυτό το μικρό σημείωμα επιδιώκει να θυμίσει ότι ο Παναγής Παπαληγούρας ήταν ένας από τους πολλούς ιδεολόγους διανοητές αυτής της παράταξης που συνειδητά επέλεξε να τον θυμόμαστε για το έργο και την προσφορά του, την αποτελεσματικότητα του είτε από τη θέση του υπουργού Συντονισμού είτε του υπουργού Εξωτερικών, και όχι για τις απόψεις του.
