Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τις προοδευτικές δυνάμεις της Ιταλίας για τη νίκη της Μελόνι, ξεχνώντας ότι άνοιξε το δρόμο για συνεργασίες αριστερών με ακροδεξιά κόμματα.
Γράφει ο Άρης Διάκος
Οι πρόσφατες εκλογές στην Ιταλία έχουν προκαλέσει σοκ σε όλη τη γηραιά ήπειρο. Η Ευρώπη ξαναζεί τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ο ακροδεξιός λαϊκισμός επικράτησε, αμφισβητώντας ουσιαστικά την πολιτική του Μάριου Ντράγκι. Εκείνου που οι περισσότεροι αριστεροί αμφισβητούσαν την ευρωπαϊκή του πρόταση. Μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση για την άνοδο της Τζόρτζια Μελόνι στην εξουσία και επιρρίπτει ευθύνες στις… προοδευτικές δυνάμεις! Ισως επειδή δεν θέλουν να θυμούνται το παρελθόν τους ή πιθανότατα να θέλουν να το κρύψουν. Αλλά η μνήμη δεν έχει ποδάρια.
Διότι το φαινόμενο του λαϊκισμού δεν είναι νέο φρούτο και ας εμφανίστηκε η Μελόνι με τα δύο πεπόνια. Απλά, τώρα φαίνεται πως βρίσκει οπαδούς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πρόκειται, όμως, για φαινόμενο που έχει πολλές μορφές. Πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές. Και όπως θυμόμαστε όλοι, η Ελλάδα έζησε αντίστοιχες τέτοιες περιόδους. Οσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν από την Κουμουνδούρου ότι δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν γνώριζαν από λαϊκιστές.
Ενα ανάλογο φαινόμενο, άλλωστε, ήταν η περίεργη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Καμμένου. Ηταν ο τελευταίος που αντιδρούσε σε κοινωνικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ, που απαιτούσε παραιτήσεις υπουργών με τους οποίους διαφωνούσε, που απειλούσε σε παραίτηση και σε έξοδο από την κυβέρνηση, που ενίσχυε τη σύγκρουση με την Τουρκία. Ηταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιλέξει τη συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο αρνούμενος να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Φέρνοντας στην εξουσία ακραίες συμπεριφορές.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που κατηγορούν ακόμη τον ΣΥΡΙΖΑ πως η συγκυβέρνηση με τον Καμμένο δημιούργησε ένα πολιτικό τετελεσμένο, ακροδεξιών χαρακτηριστικών. Ολομέτωπες επιθέσεις προσωπικού χαρακτήρα διαμόρφωναν την πολιτική καθημερινότητα της χώρας. Υβριστικές εκφράσεις που αλλοίωναν την πολιτική κουλτούρα και μείωναν δραματικά τον πολιτικό πολιτισμό.
Αλλά και σε επίπεδο οικονομικών προτάσεων ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται πως αδυνατεί να ξεφύγει από την τάση ικανοποίησης όλων των εργαζομένων επιδιώκοντας τα μέγιστα εκλογικά οφέλη. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και Ευρωπαίοι αριστεροί και σοσιαλιστές αμφισβητούσαν πολλές φορές τις επιλογές, όπως για παράδειγμα ο Μελανσόν στη Γαλλία.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ακόμη και σήμερα εκτιμούν πως ο Αλέξης Τσίπρας έχασε ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού μέλλοντος με την επιλογή του Πάνου Καμμένου, τον οποίο επέλεξε απλώς επειδή κούμπωναν απόλυτα στον κοινό λαϊκισμό τους και αγαπούσαν και οι δύο την εξουσία.
Εξάλλου και η επίσημη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ για το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών κάνει λόγο για «αποτέλεσμα νεοφιλελεύθερων επιλογών από συντηρητικές ή τεχνοκρατικές κυβερνήσεις, σε συνδυασμό με την αδυναμία των δυνάμεων της ευρύτερης Αριστεράς να δώσουν πειστικές απαντήσεις στην ανασφάλεια και τον φόβο των λαϊκών στρωμάτων». Και καταλήγει αναφέροντας πως «η απάντηση στα νεοφιλελεύθερα αδιέξοδα πρέπει να πάρει προοδευτικό πρόσημο». Με άλλα λόγια, για τη συνεργασία στην Ελλάδα, επί του παρόντος, ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΜέΡΑ25…
Κοίτα ποιοι μιλάνε…
«Η ευθύνη ωστόσο των προοδευτικών δυνάμεων μετά τη χθεσινή εξέλιξη είναι ακόμη μεγαλύτερη», ανέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και πρόσθεσε: «Εντούτοις, οι υπαρκτές διάφορες των δυνάμεων της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς και του Κέντρου δεν παραμερίστηκαν». Για δες ποιοι μιλάνε! Εκείνοι που έκαναν γέφυρα από την Αριστερά έως την Ακροδεξιά.
Ενστάσεις και διαφωνίες στην Κουμουνδούρου για τις εξαγγελίες στη ΔΕΘ
Η ΔΕΘ δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε επίπεδο δημοσκοπήσεων, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν αποκόμισε τα μέγιστα κέρδη και γι’ αυτό, ακόμη και εντός των τειχών, εκφράζονται αμφισβητήσεις αλλά και διαφωνίες.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως η συνολική πρόταση στηρίχτηκε σε αποσπασματικά κείμενα, χωρίς να υπάρχει μια συνολική πρόταση διεξόδου και η άποψη της πρώην ηγεσίας των οικονομικών υπουργείων.
Ποιες είναι οι ενστάσεις;
- Θεωρείται αδύνατη ή τουλάχιστον αρκετά δύσκολη η κρατικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας, καθώς θα προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις ευρωπαίων οικονομικών παραγόντων.
- Το συνολικό κόστος για την αύξηση του κρατικού ποσοστού στη ΔΕΗ είναι δυσθεώρητο και επομένως απαγορευτικό.
- Ασκείται κριτική και στην υπόθεση της φορολογίας των υψηλών στρωμάτων και των μετόχων, αλλά το πρόγραμμα είναι σχεδόν το ίδιο με τις προτάσεις της κυβέρνησης.
- Θεωρείται δύσκολη, αλλά αναγκαία ως προσπάθεια η αύξηση του αφορολόγητου στα 10 χιλιάδες ευρώ.
- Υπάρχει απουσία συνολικού οικονομικού σχεδίου, τουλάχιστον για τις πρώτες 100 ημέρες εξουσίας. Αρα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, θα είναι υποχρεωμένος να τηρήσει τις εξαγγελίες. Για να γίνει αυτό πράξη απαιτείται η εξασφάλιση των συνολικών ποσών.
- Απουσία, επίσης, συνολικού σχεδίου ανάπτυξης της χώρας και παραγωγικού μοντέλου με προτάσεις για την πράσινη ανάπτυξη.
Τα παραπάνω αποτελούν μέρος μόνο της συνολικής κριτικής που ασκείται. Με ερωτήματα όπως «με ποιο μεγάλο κεφάλαιο θα αντιπαρατεθεί η νέα πρόταση της Αριστεράς;» ή «με ποιο μοντέλο-πρόταση θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη σκληρή νεοφιλελεύθερη και σε μερικές χώρες ακροδεξιά Ευρώπη;»
