ΑΠΕ-ΜΠΕ
Όταν η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της, είχε πει ο Φρανσουά Μιττεράν, είναι για να χασμουρηθεί. Από τότε όμως που άνοιξε το στόμα του ο Μιττεράν μέχρι σήμερα, πέραν των χασμουρητών, η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της ανεξάρτητα αν αυτά που λέει ακούγονται. Κι αυτό δεν είναι παράδοξο για μια Ένωση που δεν έχει στρατιωτική ισχύ, πολλώ δε μάλλον κοινή εξωτερική πολιτική.
του Χάρη Παυλίδη
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δυστυχώς αρχίζει και τελειώνει στο ευρώ. Τα κράτη- μέλη έχουν διμερείς συμφωνίες και λογικά οικονομικά συμφέροντα τα οποία ενίοτε συγκρούονται με την αρχή της αλληλεγγύης που ορίζει η ιδρυτική της διακήρυξη. Παρ’ όλα αυτά η Ευρώπη μπορεί να απέχει πολύ από τον «ευρωπαϊκό πατριωτισμό», αλλά το στόμα της το ανοίγει και μιλάει.
Μπορεί να μην χασμουριέται με τη συχνότητα που έλεγε ο Μιττεράν, αλλά η διαπίστωση είναι ότι «χασμουριέται» ο Ερντογάν. Κι αυτό αποτελεί ένα γεγονός που ενισχύει την τουρκική προκλητικότητα. Και ακόμα χειρότερα ο Ερντογάν δεν «χασμουριέται» μόνο με την Ευρώπη, αλλά και με τον ΟΗΕ και γενικώς με όλους πλην των ΗΠΑ. Γιατί μόνο οι ΗΠΑ έχουν την ισχύ να του κόψουν το «χασμουρητό» και μαζί το «βήχα».
Ποιες ΗΠΑ όμως; Του Τραμπ; Δεν υπάρχει περίπτωση, όχι γιατί ο Ερντογάν «χασμουριέται» όταν μιλάει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά γιατί ο Τραμπ «χασμουριέται» όταν ακούει για διεθνές δίκαιο, αποφάσεις του ΟΗΕ και άλλες τέτοιες… λεπτομέρειες. Συνεπώς ο Ερντογάν θα συνεχίσει να προκαλεί και να αδιαφορεί όσο παραμένει στο Λευκό Οίκο ο Τραμπ.
Οι ΗΠΑ του Μπάιντεν, εφόσον εκλεγεί και υπό την προϋπόθεση ότι θα τιμήσει τις δεσμεύσεις του, αποτελεί μια ελπίδα. Τη μόνη ελπίδα και εκτιμώ ότι ήδη εχουν υπάρξει οι επαφές με τον ίδιο και το επιτελείο του. Αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα ότι θα ισχύσει το δόγμα της Κοντολίζα Ράϊς για την περιοχή ότι: «Εμείς θα ασχοληθούμε με το μαγείρεμα και η Ευρώπη θα πλύνει τα πιάτα». Κάθε άλλο. Αλλά μόνο αν η Αμερική ασχοληθεί σοβαρά με τα τεκταινόμενα στην περιοχή, ο Ερντογάν θα σταματήσει να «χασμουριέται».
