Η Αριστερά, παλιά και νέα, έχει δυσανεξία με τη μείωση των φόρων. Αυτό ως χαρακτηριστικό γνώρισμα οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς επιμελώς το αποκρύπτουν ή το εκλογικεύουν προκειμένου να προσελκύσουν ψηφοφόρους εκτός μαρξιστικής κουλτούρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, προτού μετουσιώσει το «όραμα» της κυβερνώσας Αριστεράς σε κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά, και εσχάτως το ΠΑΣΟΚ, που οι καραμπόλες το έφεραν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης –σε διαφορετικές περιόδους και συνθήκες–, προσαρμόζουν την αντιπολιτευτική τακτική τους αναλόγως της περιρρέουσας ατμόσφαιρας.
Παραβλέποντας ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μόλις σε 5 χρόνια κατήργησε πλέον των 70 φόρων δημιουργώντας εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, καταγγέλλουν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης δείχνοντας άγνοια των στοιχειωδών αρχών της οικονομίας, σε συνδυασμό με δεκαετίες προπαγάνδας βασισμένης στην κουλτούρα της μομφής.
Το να μέμφεται, όμως, ο Νίκος Ανδρουλάκης την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και να… «μειώνει» φόρους σε τηλεοπτικό χρόνο, δείχνει ότι, πέραν της άγνοιας, στερείται και κρίσης.
Κι αν αυτά είναι αυτονόητα για την Αριστερά, όπως απέδειξε ο Αλέξης Τσίπρας, για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ξυπνούν μνήμες: θυμίζουν το αγαπημένο άσμα του Ανδρέα… «Ιστορία (οικονομία) μου, αμαρτία μου…».
