Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής
Ας κάνουμε ένα πείραμα: Αν σας πει κάποιος τη φράση «ειδήσεις στα Εξάρχεια», ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό; Αυτήν τη στιγμή, πιθανότατα να σκεφτείτε την ένταση και τις διαμαρτυρίες των τελευταίων ημερών από διάφορες «συλλογικότητες» οι οποίες δεν θέλουν να γίνει σταθμός του μετρό στην πλατεία, επειδή, όπως λένε, θα κοπούν τα δέντρα της εν λόγω περιοχής κατά την κατασκευή του σταθμού. Πολύ περιβαλλοντικό εκ μέρους τους, το δίχως άλλο.
Ωστόσο, η ερώτησή μας είναι λίγο πιο γενική… Αν μεταφερόμασταν χρονικά πριν από αυτήν την ιστορία με το μετρό, τι θα σας ερχόταν στο μυαλό; Αν δυσκολεύεστε, γκουγκλάρετε τον όρο «Εξάρχεια», επιλέξτε «Ειδήσεις» και προσπεράστε τα αποτελέσματα της τελευταίας εβδομάδας. Το μοτίβο που θα σχηματιστεί μάλλον θα σας φανεί γνωστό: φωτιά, ξύλο, ΜΑΤ, συλλογικότητες, πάλι φωτιά, ξανά ΜΑΤ, ξανά μανά συλλογικότητες, πιο πολύ ξύλο, περισσότερα ΜΑΤ, κι άλλες συλλογικότητες και βεβαίως παντού πολλές, μα πάρα πολλές μολότοφ.
Ενδεικτικά, αυτοί είναι οι τρεις πρώτοι τίτλοι που δίνει η Google από τις τελευταίες ειδήσεις στα Εξάρχεια, προ μετρό: «Επίθεση με μολότοφ εναντίον ΜΑΤ στα Εξάρχεια» («Η Καθημερινή», 15/07/22), «Εξάρχεια: Δύο τραυματίες αστυνομικοί από την επίθεση με μολότοφ» («Πρώτο Θέμα», 06/07/22), «Εξάρχεια: Επίθεση με μολότοφ σε διμοιρία των ΜΑΤ» (naftemporiki.gr, 23/05/22).
Με αυτά τα αποτελέσματα και την εμπειρία ενός απλού Ελληνα αναγνώστη, μπορούμε με σχετική ασφάλεια να πούμε ότι τα Εξάρχεια καίγονται κατά μέσο όρο μία φορά τον μήνα. Οχι απλά «επικρατεί ένταση». Καίγονται. Είναι κάτι σαν έθιμο, βλέπετε. Οι διαφόρων ειδών διαμαρτυρίες ξεκινούν με ρίψεις αυγών (όπως συμβαίνει αυτές τις μέρες στην περίπτωση του μετρό) και καταλήγουν με αστυνομικούς να παίρνουν φωτιά. Προφανώς, οι «περιβαλλοντικά ευαίσθητες» συλλογικότητες δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα να καίνε το πετρέλαιο των μολότοφ στην αγαπημένη τους πλατεία ή επάνω σε ανθρώπους που την πατάνε. Οι δε κάδοι των σκουπιδιών που μαυρίζουν το εξαρχειώτικο σύμπαν κάθε φορά που χρησιμοποιούνται σαν φλεγόμενα οδοφράγματα από αυτές τις ίδιες συλλογικότητες, μάλλον δεν είναι μόλυνση του περιβάλλοντος ούτε μυρίζουν καμένο. Είναι οικολογικό πάρτι και καίγονται για να μυρίσει η γειτονιά επανάσταση…
Των παραπάνω δοθέντων, εκτός από την αριστερόστροφη τρομοκρατία στα Εξάρχεια, πρέπει κάποια στιγμή να απαλλαγούμε και από τη γελοιότητα που θέλει τους αριστερούς ακτιβιστές να νοιάζονται για το περιβάλλον. Προτιμούν να καίει ο καθένας μας τη βενζίνη του αυτοκινήτου του για να πάει στη δουλειά του παρά να επεκταθεί το μετρό, επιλέγουν την εξόρυξη και την καύση λιγνίτη παρά να δουν αιολικά πάρκα στο χωριό τους και θεωρούν καταστροφή του περιβάλλοντος μία επένδυση στο Ελληνικό αλλά όχι τις αμέτρητες αφίσες τους κατά μήκος ολόκληρης της λεωφόρου Βουλιαγμένης.
Με δυο λόγια, «οικολόγοι» που χωρίζουν τη ρύπανση σε «καλή» και «κακή», ακριβώς όπως η Αριστερά χωρίζει τη βία σε θεμιτή και αθέμιτη, βλέπουν πύρινες καταστροφές μόνο όταν δεν είναι εμπρηστές οι ίδιοι…
