Ωραία γλώσσα τα ελληνικά, αλλά πολύ άτιμη. Λες μια φράση που θεωρείς πολύ σπουδαία ανακάλυψη προτού την ξεστομίσεις, ίσως και να αυτοθαυμάζεσαι για μια στιγμή, πέφτει στον αέρα και αρχίζει να κοχλάζει η κόλαση.
Διότι οι λέξεις μία μία ξέχωρα έχουν άλλη έννοια, όλες μαζί βαλμένες στη σειρά μπορεί να σε εκδικηθούν για πάντα. Παραδείγματος χάριν, η ατάκα «σας κάναμε ανθρώπους» του κυρίου Σκουρλέτη έχει στον πυρήνα της βαριά προσβολή από μόνη της, γίνεται βαρύτερη αν έχει προηγηθεί «σας σώσαμε» και δεν σώζεται με τίποτα αν ακολουθήσει «σας κάναμε να σταθείτε στα πόδια σας».
Το ακόμη βαρύτερο όμως είναι ότι ο κύριος Σκουρλέτης αυτό που είπε το πιστεύει, όπως και όλο το κόμμα του που καθημερινά συγκρούεται με την πραγματικότητα, την αγνοεί επιδεικτικά και φτιάχνει μιαν άλλη πολύ δική του, ο ήλιος είναι σκοτεινός, η θάλασσα γλυφή, το ψωμί πικρό, το ρούχο σου κουρέλι, το μαξιλάρι σου πέτρινο, το όνειρο εφιάλτης.
Ειδικότεροι εμού σίγουρα μπορούν να περιγράψουν αυτήν την πάθηση, διότι περί παθήσεως πρόκειται, εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίσω να λέω και να γράφω ό,τι ολόκληρη τη ζωή μου: να σεβόμαστε τις λέξεις, έχουν ψίχα και πολλαπλά νοήματα, η γλώσσα μας είναι μοναδική, αλλά θέλει κόπο για να την κατακτήσεις, αλλιώς γίνεται βλήμα – ή σε κάνει βλήμα…
