Γράφει ο Φώτης Καρύδας
Σε αποκλειστική συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει ο Σάββας Ξηρός, πρωτοπαλίκαρο της 17 Νοέμβρη, είχε δηλώσει πως ο κόσμος ιστορικά αλλάζει προς το καλύτερο μόνο με το αίμα και τη βία. Ενας κοινός δολοφόνος που, επειδή σκοτώνει υποτίθεται για «έναν καλύτερο κόσμο», οι προθέσεις του αμέσως εξαγνίζονται. Αυτά πίστευαν και πιστεύουν ακόμα οι αμετανόητοι ακροαριστεροί δολοφόνοι της τρομοκρατικής οργάνωσης, που σκότωσαν δεκάδες ανθρώπους τυφλωμένοι από το μίσος τους για τη δημοκρατία και την κοινωνία μας. Είναι οι ίδιοι που σκότωσαν πριν από τριάντα χρόνια, το πρωινό της 14ης Ιουλίου 1992, τον 20χρονο Θάνο Αξαρλιάν, ένα παιδί γεμάτο όνειρα, χαρακτηρίζοντας τον θάνατό του «παράπλευρη απώλεια».
Ο φοιτητής Θάνος Αξαρλιάν περπατούσε αμέριμνος εκείνο το πρωινό στη συμβολή των οδών Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής, όπου τραυματίστηκε θανάσιμα από θραύσματα ρουκέτας η οποία είχε στόχο τον υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Γιάννη Παλαιοκρασσά. Φύλλο δεν κουνήθηκε τότε για αυτήν τη δολοφονία. Ούτε πορείες ούτε τίποτα. O Θάνος αν ζούσε σήμερα θα ήταν 50 ετών. Θα είχε μια όμορφη οικογένεια, μια δουλειά που θα έδινε νόημα στη ζωή του, θα ήταν χαμογελαστός δίπλα στους φίλους και στους γονείς του, που τόσο πολύ τον αγάπησαν και τον αγαπούν.
Με επιστολή του στην «Ελευθεροτυπία» το 2014, ο Βασίλης Τζωρτζάτος, μέλος κι εκείνος της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, γνωστοποίησε πως η επίθεση με ρουκέτα στον Παλαιοκρασσά είχε ακυρωθεί πολλές φορές λόγω κινδύνου διέλευσης περαστικών. Το πρωινό της 14ης Ιουλίου 1992 υπήρχε ο ίδιος κίνδυνος, όμως ο Δημήτρης Κουφοντίνας πάτησε το τηλεχειριστήριο και εκτόξευσε τη ρουκέτα καθώς, όπως κυνικά δήλωσε στα υπόλοιπα μέλη της οργάνωσης, τον πίεζε ασφυκτικά η οικογένειά του να φύγουν διακοπές.
Πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό από το σύνολο του πληθυσμού πως οι ακροαριστεροί τρομοκράτες δεν σκοτώνουν από αγάπη. Δεν έχουν αγνές προθέσεις. Επιπλέον, η ιδεολογία με την οποία «ντύνουν» τις δολοφονίες τους δεν μπορεί να δικαιολογήσει την οποιαδήποτε μορφή βίας προς τον συνάνθρωπό τους. Είναι κοινοί δολοφόνοι και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται από όλους μας.
Σε κείμενο που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα για το μνημόσυνο του Θάνου Αξαρλιάν από την οικογένειά του, αναφέρονται τα ακόλουθα:
«Πριν από 50 χρόνια με έφεραν στον κόσμο δύο άνθρωποι που αγαπούσαν τη ζωή. Πριν από 30 χρόνια μού στέρησαν τη ζωή άνθρωποι που τη μισούσαν. Σήμερα όμως ζω μόνο στις καρδιές όσων θυμούνται και αγαπούν».
Αξίζει να θυμόμαστε για πάντα αυτά τα λόγια και να μην ξεχάσουμε ποτέ τον Θάνο Αξαρλιάν. Ο κόσμος αλλάζει πάντα προς το καλύτερο με την αγάπη και το φως και όχι με το μίσος και το σκοτάδι.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
