Συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τότε που οι “πατερούληδες” του ΣΥΡΙΖΑ πήραν από το χεράκι τον άκαπνο, άχρωμο και άοσμο Αλέξη και τον οδήγησαν στα “εύφορα” λιβάδια του σταλινισμού.
Ο στόχος εξαρχής ήταν μεγάλος, σαν τον μεγάλο Στάλιν ένα πράγμα: να γαλουχήσουν, γρήγορα και σωστά, το παιδί στα “ιδεώδη” του σταλινισμού.
Ο Αλέξης, παρότι κάποιοι έλεγαν πως δεν τα παίρνει τα γράμματα, τους επιβεβαιώνει αυθωρεί και παραχρήμα. (Κρίμα που δεν ζει ο Στάλιν να τον καμαρώσει).
Συνοπτικά, τα “ιδεώδη” που επέλεξαν να του μεταλαμπαδεύσουν οι “πατερούληδες” του ΣΥΡΙΖΑ:
1. Για το κόμμα του: Πας μη σταλινικός, βάρβαρος.
2. Για τους πολιτικούς του αντιπάλους: Πας μη συριζαίος, εχθρός.
3. Για τους διαφωνούντες: εξορίζονται, πάραυτα.
4. Για τους απείθαρχους: στα «γκουλάγκ» του κόμματος με δίκες α λα Μόσχας.
5. Για τα δικά του λάθη: ανακαλύπτονται ή κατασκευάζονται εξιλαστήρια θύματα και τους στέλνει σε κομματικές “δίκες”-παρωδίες.
6. Για την πολιτική του μακροημέρευση: βρίσκει τον δικό του Λαβρέντι Πάβλοβιτς Μπέρια… κι ας είναι και ψηλός και ολίγον γιδοβοσκός.
7. Για τους εσωκομματικούς του αντιπάλους: τους εκκαθαρίζει με συνοπτικές διαδικασίες. (Ρωτήστε και τον Λαφαζάνη…)
Ωστόσο αυτό που δεν κατάλαβαν (πως θα μπορούσε άλλωστε) τα σταγονίδια του σταλινισμού είναι ότι: πρώτον η Ελλάδα έχει Δημοκρατία και ποτέ δεν θα γίνει… Σοβιετία.
Δεύτερον, “μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό”.
Και τρίτον η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία(βλ. 2015) και τη δεύτερη(βλ. 2022) σαν φάρσα.
