Το αποκρουστικό έγκλημα της Πάτρας το οποίο απασχολεί εδώ και εβδομάδες την ελληνική επικαιρότητα –και βεβαίως και την ελληνική κοινή γνώμη- έχει αναδείξει και μία ενδιαφέρουσα πτυχή, κοινωνιολογικής φύσεως.
Του Όθωνα Καραγιάννη
Αν εξαιρέσουμε με άλλα λόγια τα πρωτοσέλιδα αστυνομικά ρεπορτάζ με τα οποία καλύπτεται η αποτρόπαιη πράξη μιας μάνας, τόνοι μελάνης έχουν χυθεί σε αναλύσεις οι οποίες επικεντρώνονται περισσότερο στις κοινωνικές αντιδράσεις που υπήρξαν και λιγότερο στην ανάδειξη του αδιανόητου.
Έτσι οι αναλύσεις αυτές αναλώνονται αποκλειστικώς στην καταδίκη των λαϊκών αντιδράσεων, μέσα από την οπτική της ψυχολογίας του όχλου, παραβλέποντας –μια και την κοινωνιολογική οπτική επιχειρούν οι αναλύσεις αυτές να αναδείξουν το μέγεθος ενός αποτρόπαιου εγκλήματος και της εγκληματικής φυσιογνωμίας του δράστου.
Πράγμα που σημαίνει ότι αυτομάτως επιχειρείται μία εξίσωση μεταξύ των «ανθρωποφαγικών ενστίκτων» μέρους της κοινωνίας μας και της πέραν της σύλληψης του ανθρώπινου νου οργάνωσης και εκτέλεσης ενός εγκληματικού σχεδίου από ένα τόσο διαταρεαγμένο μυαλό.
Στην περίπτωση αυτή έχουμε την καταδίκη αυτών που απλώς εκδηλώνουν το μένος τους για το αδιανόητο ενώ για την εγκληματικότερη φυσιογνωμία των τελευταίων ετών στην χώρα μας επιζητείται η «προστασία» του τεκμηρίου της αθωότητας και της απουσίας αντιδράσεων για όσα η συγκεκριμένη μάνα επιτέλεσε, με ελαφριά, απ’ ό, τι όλοι που την συναναστράφηκαν ομολογούν συνείδηση Για την ακρίβεια με παντελή έλλειψη συνείδησης.
Ασφαλώς και υπάρχουν νόμοι και εντεταλμένα όργανα να τους επιβάλουν. Κι έτσι πρέπει να λειτουργεί μία ευνομούμενη Πολιτεία. Αλλά τα περί λυντσαρισμάτων αποτελούν θεωρίες για μία λαϊκή αντίδραση που ποτέ δεν επρόκειτο να φτάσει σε αυτοδικία και αποτελούν μία απόπειρα επιβεβαίωσης της παρακμής της κοινωνίας μας, αγνοώντας ότι επί αιώνες τέτοιες αντιδράσεις σε ανάλογα περιστατικά αποτελούσαν, καλώς ή κακώς ένα σύνηθες φαινόμενο εκδήλωσης της έντονης λαϊκής αγανάκτησης.
Άλλωστε η δημοκρατία παρέχει την δυνατότητα διατύπωσης δημόσια κάθε άποψης που μπορεί να έχει κάποιος για ένα γεγονός. Ενώ, από την άλλη, η λαϊκή αντίδραση που ξεσήκωσε τις αναλύσεις για τα δικαιώματα της στυγερής δολοφόνου δεν προήλθε από το σύνολο της πατραϊκής κοινωνίας αλλά από γείτονες που προφανέστατα είχαν αίσθηση της ύποπτης ιδιορρυθμίας της συγκεκριμένης οικογένειας. Εξ ου και η αγανάκτηση των ειλικρινώς φορτισμένων –και όχι βεβαίως αυτών που όπως γράφτηκε έβγαζαν σέλφι.
Επιχειρήθηκε μάλιστα από κάποιες άλλες γραφίδες να ερμηνευτεί η λαϊκή αντίδραση έξω από το σπίτι της μάνας φόνισσας με την ψυχολογικής οπτικής προσέγγιση ότι αντιδρούσε έτσι η κοινωνία από ενοχές διότι δεν μπόρεσε να σώσει τα παιδάκια!!
Λές και η πατραϊκή κοινωνία και ειδικότερα οι γείτονες ακόμη και αν υποπτεύονταν τα εγκληματικά ένστικτα της μάνας θα μπορούσαν να μπουκάρουν στο σπίτι για να πάρουν από την μάνα αυτή τα παιδιά της και να τα σώσουν!
Πολύ μεγάλη αντίφαση μεταξύ της καταδίκης της συγκέντρωσης του πλήθους έξω από το σπίτι της οικογένειας και της υποτιθέμενης ενοχής του γιατί δεν μπόρεσε να σώσει τα παιδιά μέσω καταδρομικών ενεργειών. Πως αλλιώς θα τα έσωζε;;
Το πολιτικώς ορθόν είναι η νέα εκδοχή της υποκρισίας και του στροθοκαμηλισμού. Υποτίθεται ότι απαιτεί συμπεριφορές που δεν θα θίγουν ακόμη και αυτούς που θα έπρεπε να διασύρονται δημοσίως προς παραδειγματισμό.
Είναι ένα νέο υπερατλαντικό φρούτο κοινωνικής συμπεριφοράς που αρκείται στην μη δημόσια έκρηξη του καθενός αλλά δεν ενδιαφέρεται αν ο πολιτικά ορθώς φερόμενος βράζει μέσα του. Η επιτομή της υποκρισίας.
Δεν είναι τυχαίο, αν ανοίξει κανείς παλαιές εφημερίδες με ρεπορταζ για στυγερούς δολοφόνους πως δεν θα δει δημοσιευμένη την έκφραση «καθ’ ομολογίαν δολοφόνος». Τώρα επιβάλλονται κάτι τέτοιες εκφράσεις για τα υποτιθέμενα δικαιώματα αυτού που κατά τα άλλα έχει ομολογήσει το στυγερό του έγκλημα!
Σε μία παλαιά μελέτη προ 40 ακριβώς ετών ενός Εισαγγελέως Εφετών για τα υπερ και τα κατά της θανατικής ποινής αναφέρονται και τα εξής: Ο επιφανή; Ιταλός δικαστικός και εγκληματολόγος Ραφαέλε Γκαρόφαλο αναφέρει ότι η χάρις εις τον εγκληματία δεν πρέπει να δίδεται διότι αποτελεί ΄παραβίαση του δικαίου…. Αλήθεια…
Πως θα προσταστευτούμε από ένα ανθρώπινο κτήνος; Πως θα διασφαλιστούμε από έναν Άϊχμαν, από έναν καννίβαλο του τύπου Καρλ Κόουλ ο οποίος εστραγγάλισε και εν συνεχεία εβίασε έψησε και έφαγε τις σάρκες δώδεκα γυναικών: Πως θα σωθούμε από τον δράκο της Βουλιαγμένης;
Έλα ντε! Όχι πάντως με κοινωνιολογικές προσεγγίσεις ΄περί των δικαιωμάτων των (αποδεδειγμένα) κτηνών…
