«Θα κερδίσουμε αν βάλουμε κάποιους φυλακή. Πρέπει να επιταχύνει η Δικαιοσύνη. Υπάρχει συνειδητή προσπάθεια καθυστέρησης κάποιων διαδικασιών. Αν δεν σπάσει αυτή η ιστορία δεν παίρνουμε πραγματική εξουσία σ’ αυτή τη χώρα». Αυτή είναι η φράση που θα οδηγήσει, πιθανότατα από αύριο, τον Παύλο Πολάκη ενώπιον της προανακριτικής επιτροπής στη Βουλή, αφού κατά τον σχεδίασμά που θα τηρηθεί εκτός απροόπτου είναι ο επόμενος μάρτυρας.
Είναι μια κατάθεση που πολλοί περιμένουν, άλλωστε. Κι όχι μόνο τα μέλη της επιτροπής, οι πολιτικοί φίλοι και αντίπαλοι του πρώην αναπληρωτή υπουργού Υγείας. Αλλά όλος αυτός ο κόσμος που παρακολουθεί έκπληκτος αυτά τα χρόνια το φαινόμενο Πολάκης. Διότι ο Παύλος Πολάκης είναι κάτι διπλό: Είναι, βεβαίως, ένα πρόσωπο, αλλά είναι, ταυτοχρόνως, κι ένα ειδικό φαινόμενο της πολιτικής της ελληνικής κρίσης, μια μορφή πολιτικού λόγου που θα υπήρχε μόνο σε εξωφρενικές απεικονίσεις, ως ρόλος, σε σίριαλ ή ταινίες. Σε όποιον μοιάζει υπερβολική η διαπίστωση αυτή, είτε τον συμπαθεί είτε όχι, αρκεί ένα απλό τεστ που απαιτεί απλώς και μόνο την άδολη συμμετοχή και την απόλυτη ειλικρίνεια αυτού που θα το υποβάλει στον εαυτό του.
Θα έπρεπε, καταρχήν, να κλείσει τα μάτια του και να σκεφτεί καλά όλα αυτά που έχει πει ο Παύλος Πολάκης, τις αναρτήσεις και τις δηλώσεις, τις απειλές και τους χαρακτηρισμούς, αυτά που έκαναν σάλο, αυτά που γέμισαν πρωτοσέλιδα και προκάλεσαν δεκάδες αντιδράσεις, αναδεικνύοντας τη συνταγή του πολακισμού. Και μετά το ερώτημα θα πήγαινε κάπως έτσι: «Τώρα που τα έφερες αυτά στον νου σου, θέλουμε να αποφασίσεις αν θα μας πίστευες πριν από 15-20 χρόνια, αν σου λέγαμε ότι ένας υπουργός και κορυφαίο στέλεχος του κόμματός του τα λέει και τα κάνει όλα αυτά και δεν του ζητάει κανείς να σταματήσει».
Ολοι θέλουν να μάθουν λοιπόν, θαυμαστές και μη, τι ακριβώς είχε στον νου του ο Παύλος Πολάκης και από πού πήγαζε η βεβαιότητά του ότι είναι στο χέρι της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα να βάζει στη φυλακή όποιον ήθελε, στον χρόνο που θα την εξυπηρετούσε κιόλας. Ή για τις παραδοχές του ότι είχε γνώση για λεχθέντα από «προστατευόμενους» μάρτυρες, μαζί με την ταυτότητά τους. Θα είναι αληθινά ενδιαφέρον αν αποφασίσει πραγματικά να αναπτύξει το τότε σκεπτικό του, έστω και σήμερα, ενόψει του πολυσυζητημένου απολογισμού της κυβερνητικής θητείας που θα κληθεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν, τελικά, οι συνθήκες επιτρέψουν τη διεξαγωγή του συνεδρίου του. Μπορεί, μάλιστα, να νιώθει δικαιωμένος για τις απόψεις που εξέφρασε τότε, όπως μπορεί να μαντέψει κανείς από όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας στα ρεπορτάζ για τα εσωκομματικά του ΣΥΤΙΖΑ και τα πεδία στα οποία συγκρούονται αυτά τα άτυπα στρατόπεδα που έχουν διαμορφωθεί.
Δεν είναι δύσκολο κανείς να διακρίνει ότι ο Πολάκης έχει αναλάβει, αυτοβούλως, αλλά με μεγάλη στήριξη, τον ρόλο αυτού που «τα λέει» και σε κορυφαία στελέχη, που τους κατηγορεί ούτε λίγο ούτε πολύ ότι επέδειξαν μαλθακότητα σε χειρισμούς συγκεκριμένων θεμάτων. Δεν έβαλαν κόσμο φυλακή, δεν «καθάρισαν» αρκετά το κράτος από ανθρώπους που δεν ήταν «δικοί τους», δεν έβαλαν πλάτη για να κλείσουν τα ΜΜΕ που δεν του αρέσουν και δεν έστειλαν τους δημοσιογράφους που βρίζει στο ταμείο ανεργίας. Το τελευταίο ειδικά είναι μάλλον πολύ κρίσιμο ζήτημα για τον Παύλο Πολάκη, ο οποίος κατανοεί άριστα τη δύναμη της δημοσιότητας και τη χρησιμοποιεί με κάθε πιθανό τρόπο. Εξάλλου, όσα «όλοι σας και μόνος μου» και να πληκτρολογεί με κεφαλαία γράμματα, μοιάζει να απολαμβάνει φοβερά το να ασχολούνται μαζί του, ακόμη κι όταν γίνεται με τον πιο υποτιμητικό τρόπο. Γνωρίζοντας πολύ καλά, άλλωστε, ότι έτσι, από αυτά τα έντυπα, τις ιστοσελίδες και τα κανάλια που τόσο πολύ φωνάζει ότι σιχαίνεται, «έχτισε» τη δημοφιλία του σε έναν μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων.
της Έφης Ξένου από Τα Νέα
Αυτή τη δημοσιότητα και τα συγκρουσιακό ένστικτα συνεχίζει να τσιγκλάει ερεθιστικά ακόμη και αυτές τις μέρες, που την επικαιρότητα απασχολεί περισσότερο το πώς θα επιστρέψουμε στην κανονική μας ζωή, παρά τα εσωκομματικά καβγαδάκια των κομμάτων που συνήθως θυμίζουν περισσότερο μικροδράματα της γειτονιάς. Η ανάρτηση με τις φωτογραφίες από το πάρτι των γενεθλίων του, όπου δίπλα του βρίσκονταν οι πιο αγαπημένοι και στενοί προσωπικοί και πολιτικοί φίλοι και υποστηρικτές του, αναλύθηκε κι αυτή ως κάτι περισσότερο από το προφανές. Θεωρήθηκε ότι ήταν μήνυμα ενότητας αυτής της ομάδας στελεχών απέναντι στην «παλιά φρουρά» του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τις πρόσφατες δημόσιες διαφωνίες και συγκρούσεις τους. Φωτογραφικά ενσταντανέ γλεντιού με τσιπούρες, κοψίδια και λουκάνικα, ως έμμεση απάντηση, ένα προκλητικό κλείσιμο του ματιού σε στελέχη που μεταχειρίζονται τον όρο «αυριανισμός», ανακαλώντας, με τα παλιά ιδεολογικά τους αντανακλαστικά, αισθήματα τόσο ευχάριστα όσο ένα επεισόδιο γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης.
Υστερα και από όλα αυτά, είναι εξαιρετικά πιθανό ο Πολάκης να αντιμετωπίσει την κλήση του ως μάρτυρα ως μια ευκαιρία για θεαματική επιστροφή στην προανακριτική επιτροπή, από την οποία εξαιρέθηκε ως μέλος και απέχει ησύχως, παρότι βέβαια τότε απειλούσε πως θα χρειαστεί να φωνάξουν τη φρουρά για να τον απομακρύνει. Αυτό που μένει να φανεί είναι το πώς στέκεται ο Αλέξης Τσίπρας, σήμερα, απέναντι στη διπλή ύπαρξη που ονομάζεται Παύλος Πολάκης, το πρόσωπο και το φαινόμενο, αφού πλέον μοιάζει η δυναμική του να έχει αυτονομηθεί από τη μεταξύ τους σχέση. Ετσι πάει με τα φαινόμενα, άλλωστε, ακόμη και αν τα δημιουργήσεις δεν μπορείς πάντοτε να τα ελέγχεις.
της Τζίνας Μοσχολιού από Τα Νέα
