Μετά τον Αλέξη Τσίπρα που έφτασε να μιμείται μέχρι και τη φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου προκειμένου να απευθυνθεί στο κοινό του παλιού «καλού» ΠΑΣΟΚ σειρά παίρνει ο Νίκος Ανδρουλάκης που δηλώνει πως κάθεται στην… καρέκλα του ιδρυτή του κόμματος και ως εκ τούτου δεν φοβάται την οικογένεια… Μητσοτάκη.
Γράφει ο Τάσος Ευαγγελίου
Ο Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίσθηκε ως ένας νέος πολιτικός με εμπειρία… ευρωπαϊκή. Διεκδίκησε και κατάφερε να αναδειχθεί πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ που το μετονόμασε σε ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, επαναφέροντας και τον ήλιο του κόμματος που κυριάρχησε τα προηγούμενα χρόνια στο πολιτικό σκηνικό. Μόνο που η αγωνία του και η αδυναμία να διατηρήσει τα δημοσκοπικά ποσοστά των πρώτων μηνών δείχνουν να τον οδηγούν σε μια νοοτροπία και ρητορική των πρώτων δύο δεκαετιών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Φάνηκε από την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του την προηγούμενη εβδομάδα όταν προσπάθησε με συνθήματα της δεκαετίας του 1980 να «ξεσηκώσει» τους παρευρισκόμενους και να απευθυνθεί σε ένα κοινό που κινείται στη λογική του λαικισμού. Το σύνθημα, μεταξύ άλλων, πως «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» χαρακτηριστικό. Το αποτύπωσε ο ίδιος στην ομιλία του που έβριθε χαρακτηρισμών και επιθετικής λογικής έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Με εμφυλιοπολεμικές κορώνες ταυτόσημες με αυτές του Αλέξη Τσίπρα ολισθαίνει όλο και περισσότερο σε μια λογική αντιμητσοτακικού μετώπου δείχνοντας πως όσοι σημειώνουν ότι «ψηφίζει Ανδρουλάκη και σου βγαίνει Τσίπρας» βασίζονται στην τακτική που ακολουθεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Τακτική που, όπως αποκάλυψε ήδη η εφημερίδα Tomanifesto, προκαλεί τριγμούς στο τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα, στελέχη του οποίου απομακρύνονται κατηγορώντας την ηγεσία και για τη συμπεριφορά της έναντι των ιδίων αλλά και για το δρόμο που έχει αποφασίσει να ακολουθήσει.
Το ζήτημα που ανακύπτει είναι πως ο Νίκος Ανδρουλάκης δείχνει να αδυνατεί να αναδείξει το νέο το οποίο παρουσίασε στο δρόμο προς την ανάδειξή του στη θέση του προέδρου του κόμματός του. Και να ακολουθεί μια ρητορική που αποτελεί την εύκολη αντιπολιτευτική λύση ξεχνώντας τα όσα ο ίδιος.
Στο ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ πάντως προβληματίζονται από τη γραμμή της ηγεσίας τους ειδικά ως προς το κλείσιμο των διεξόδων και του εγκλωβισμού στο «ούτε, ούτε» αναφορικά με τις μετεκλογικές συνεργασίας. Πολύ δε περισσότερο ως προς το σκέλος κατά το οποίο ο Νίκος Ανδρουλάκης δηλώνει πως δεν θα δεχθεί για πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά και τον Αλέξη Τσίπρα (τουλάχιστον έτσι έχει δηλώσει στο παρελθόν για τον δεύτερο αν και δεν το επαλαμβάνει συχνά).
Σε κάθε περίπτωση η αναφορά του στον ΑΝΤΙ ότι «Το 1981 το ΠΑΣΟΚ ήρθε με φόρα στη χώρα και νίκησε τον φόβο. Δεν υπήρχε ο φόβος της παρακολούθηση» καθώς και ότι «δεν θα δεχθώ τώρα εγώ, ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, που κάθομαι στην καρέκλα του μεγάλου μας ιδρυτή Ανδρέα Παπανδρέου, να μπω στο παιχνίδι της οικογένειας Μητσοτάκη “έλα στο τμήμα για να σε ενημερώσουμε για την υπόθεσή σου”;» σίγουρα δεν πρέπει να θεωρείται ως μια ανανεωτική διαδικασία εσωκομματική αλλά μια απέλπιδα προσπάθεια ανάλογη με αυτή του Αλέξη Τσίπρα.
