Όταν αντίκρυσα το μεγάλο μποτιλιάρισμα στους δρόμους της Αθήνας σκέφθηκα: Ακόμα ένας οραματιστής που χάνει τη μάχη των εντυπώσεων. Δεν σας κρύβω ότι μερικά 24ωρα πριν από αυτές τις εικόνες είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα ότι η πρωτεύουσα γίνεται πιο ανθρώπινη και περισσότερο φιλική στο περιβάλλον. Άφησα να περάσουν δύο ημέρες και να καταλαγιάσει ο θυμός- δικαιολογημένος για όσους υπέστησαν την πολύωρη ταλαιπωρία καθηλωμένοι στη θέση του οδηγού- ώστε με ψυχραιμία να αποτιμήσω την κατάσταση.
Του Χάρη Παυλίδη
Κατ’ αρχάς μετά το αρχικό σοκ φαίνεται ότι η κατάσταση ομαλοποιείται. Κάθε αρχή και δύσκολη όπως λένε, αν και πιστεύω ότι δεν χρειαζόταν τόση βιασύνη για ένα έργο που όπως και να το δει κανείς θα αλλάξει την εικόνα της Αθήνας και τη ζωή των κατοίκων της. Παρ’ όλα αυτά είναι άδικο να επιρρίπτονται ευθύνες σε εκείνον που είχε το θάρρος και την τόλμη να αναλάβει το κόστος της αλλαγής. Θυμάμαι ότι το ίδιο κόστος είχε αναλάβει ο Δημήτρης Αβραμόπουλος όταν προχώρησε παρά τις διαμαρτυρίες των καταστηματαρχών στην πεζοδρόμηση της οδού Ερμού. Σήμερα κανείς δεν θυμάται τι είχε ακούσει ο δήμαρχος. Η Ερμού αποτελεί μια πραγματικότητα.
Το ίδιο και η οδός Σωτήρος στον Πειραιά και η Πλατεία Κοραή που αμφότερες πεζοδρομήθηκαν επί δημαρχίας Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Κι αυτός εάν είχε κάνει πίσω ακούγοντας τις διαμαρτυρίες-δικαιολογημένες εν πολλοίς- των κατοίκων και των καταστηματαρχών, δεν θα υπήρχε πρόοδος. Ωραία λέξη, όπως είχε πει ο Ρόμπερτ Κέννεντυ, αλλά αυτό που τη δημιουργεί είναι η αλλαγή και η αλλαγή έχει πολλούς εχθρούς. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο «Μεγάλος Περίπατος» θα συναντούσε αντιδράσεις. Αυτές τις ανέμενε ο Κώστας Μπακογιάννης γι αυτό και αντέδρασε με κατανόηση. Επιπλέον κινήθηκε γρήγορα προκειμένου να αντιμετωπισθούν άμεσα τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν την Δευτέρα.
Ο Κώστας Μπακογιάννης έδειξε ότι είναι αποφασισμένος να προχωρήσει με τις ιδέες του για τις ιδέες του. Απέδειξε όμως ότι είναι κι ένας τζέντλεμαν που μένει προσηλωμένος στις αρχές του και δίνει τις μάχες με ευπρέπεια ακόμα και όταν δέχεται επιθέσεις σκοπιμότητας. Ωστόσο δεν είναι ο τζέντλεμαν που περιγράφει ο Μπόρχες. Δηλαδή, αυτός που υποστηρίζει μέχρι τέλους μια χαμένη υπόθεση. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση ξέρει ότι χαμένη δεν θα βγει η υπόθεση, αλλά η Αθήνα που με τον «Μεγάλο Περίπατο» έχει την ευκαιρία να αποτελέσει πρότυπο για ένα διαφορετικό τρόπο ζωής.
Προφανώς και υπάρχουν προβλήματα. Ασφαλώς και η ταλαιπωρία θα συνεχισθεί για ένα μεγάλο διάστημα. Αλλά πιστεύω ότι ο δήμαρχος έχει ενσυναίσθηση και αντιδρά άμεσα εκεί όπου χρειάζεται. Το έκανε αθόρυβα την πρώτη ημέρα και η κατάσταση βελτιώθηκε. Ελπίζω ότι θα μείνει με σηκωμένα τα μανίκια να επιστατεί και να δίνει λύσεις. Όσο για τους δικαιολογημένα διαμαρτυρόμενους-γιατί δεν μας αφορούν οι καθ’ έξην «αγανακτισμένοι» και οι εχθροί της προόδου- εάν αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα, τα πράγματα που βλέπουν θα αλλάξουν. Προχωράμε…
