Η ιδεολογικοποίηση των αποφάσεων της Δικαιοσύνης είναι ένα από τα χαρακτηριστικά –ίσως το χαρακτηριστικότερο– γνωρίσματα της Αριστεράς. Η κριτική της Αριστεράς στις δικαστικές αποφάσεις –όπως η πρόσφατη επί του πορίσματος του Αρείου Πάγου για τις παρακολουθήσεις– δεν εστιάζει στην ορθότητα της νομικής σκέψης, αλλά έχει κριτήριο την πεποίθηση ότι ο νόμος δεν είναι δίκαιος εφόσον δεν εξυπηρετεί το δικό της αφήγημα. Άλλωστε σε όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα τους ενόχους ουσιαστικά τους διαλέγουν αντί να τους ψάχνουν.
Δεν έχει σημασία να ανατρέξουμε στο παρελθόν της σταλινικής περιόδου για επιβεβαίωση, μια και η κυριαρχούσα αντίληψη των αριστερών και εν μέρει ορισμένων κεντροαριστερών κομμάτων είναι ότι οι νόμοι της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι ταξικοί και ως εκ τούτου οι αποφάσεις των δικαστών έρχονται σε σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα. Επί της σκληρής και εν πολλοίς αντιδημοκρατικής κριτικής που δέχθηκε η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου γιατί… τόλμησε να απαντήσει με αδιάσειστα στοιχεία και νομικά επιχειρήματα στις προειλημμένες αποφάσεις που είχαν εκδώσει τα λαϊκά δικαστήρια και περιλήψεις τους δημοσίευε μερίδα του Τύπου για τις παρακολουθήσεις, θυμίζουμε αντίστοιχες πρακτικές στη σκευωρία Novartis, όταν οι αποφάσεις ουσιαστικά υπαγορεύονταν στους δικαστές από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της… ερευνητικής δημοσιογραφίας.
Το ύφος και το περιεχόμενο της κριτικής είναι δηλωτικά της περιφρόνησης στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, όχι γιατί αυτές δεν συνάδουν με τον νόμο, αλλά γιατί δεν εξυπηρετούν τα κομματικά συμφέροντα της αντιπολίτευσης αφ’ ης στιγμής ιδεολογικά δεν συμπίπτουν με τους σκοπούς τους. Η τοξικότητα της Αριστεράς, σταλινικής αντίληψης και νοοτροπίας, δεν αφορά τόσο τα πρόσωπα των δικαστών όσο τον θεσμό της Δικαιοσύνης και την ανεξαρτησία της. Η αντίδραση έχει βαθιές ιδεολογικές ρίζες, σύμφωνα με τις οποίες δεν έχει σημασία η ορθότητα των νομικών επιχειρημάτων, αλλά όπως στην περίπτωση του πορίσματος για τις παρακολουθήσεις ότι δεν «ταυτοποιήθηκαν» οι κατηγορούμενοι σύμφωνα με το «κατηγορητήριο» και τη «δικογραφία» που είχαν συντάξει τα κόμματα της Αριστεράς. Στην προκειμένη περίπτωση, ισχύει αυτό που είχε πει για την ελευθερία ο Λένιν: Ο λαός δεν έχει ανάγκη τη Δικαιοσύνη (ελευθερία), επειδή είναι μια μορφή της αστικής δικτατορίας. Πολύ απλά γιατί, πάντα σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου, η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή.
