Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ένας από τους λίγους ηγέτες παγκοσμίως που είχαν αντιληφθεί το πραγματικό μέγεθος της απειλής που αποτελούσε η πανδημία του κορωνοϊού ήδη από τον Ιανουάριο του 2020, σημειώνει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Τα Νέα» ο επιφανής Βρετανός ιστορικός και ακαδημαϊκός Νιλ Φέργκιουσον.
«Με ποιον τρόπο η διαχείριση της πανδημικής κρίσης συνδέεται με τη λεγόμενη ευθύνη των ηγετών;» τον ρωτά η εφημερίδα για να σημειώσει: «Ήταν άλλο ένα ζήτημα που κυριάρχησε, η υπεραπλούστευση. Δεν ήταν μόνο οι λαϊκιστές που τα θαλάσσωσαν. Απέτυχε η φιλελεύθερη Πρωθυπουργός του Βελγίου (σ.σ. η Σοφί Βιλμές που κυβέρνησε από τον Οκτώβριο του 2019 έως τον Σεπτέμβριο του 2020), αλλά και η ισπανική κυβέρνηση.
Αρκετοί αναλυτές δίνουν μικρή σημασία στον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε η γραφειοκρατία των δημόσιων συστημάτων υγείας. Αν ρωτούσατε πέρυσι τον βαθμό ετοιμότητάς τους, οι ΗΠΑ θα βρίσκονταν στην κορυφή. Γι’ αυτό δεν με πείθει η «εξήγηση Τραμπ». Νομίζω ότι μέρος της αποτυχίας βαραίνει τα Κέντρα για τον Έλεγχο και την Πρόληψη Ασθενειών, όπως και όσους κατάστρωσαν τα σχέδια στο Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών. Υπάρχει, προφανώς, η ευθύνη του Τραμπ, αλλά υπερβάλλουμε όταν φορτώνουμε σε έναν άνθρωπο όλα τα λάθη.
Από την άλλη παρακολούθησα τον τρόπο αντίδρασης της Ελλάδας. Αν ρωτούσατε πέρυσι πώς θα τα πήγαινε η χώρα σας στην περίπτωση μιας πανδημίας, οι περισσότεροι θα απαντούσαν απαξιωτικά. Θα επικρατούσε το γνωστό στερεότυπο. Κι όμως, αποδείχτηκε λάθος. Ήμουν κι εγώ στο Νταβός, τον Ιανουάριο του 2020, όπου οι περισσότεροι συμμετέχοντες δεν είχαν αντιληφθεί την κλίμακα της απειλής.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ένας από τους λίγους που είχαν εκτιμήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Κι αυτό είναι ένα μάθημα μέχρι σήμερα: χρειαζόμαστε ηγέτες που συνειδητοποιούν την ανάγκη να δράσεις νωρίς. Με αυτή την έννοια, η ηγεσία Τραμπ ήταν μία άθλια ηγεσία».
