Όποιος περιδιαβαίνει στο ελληνικό διαδίκτυο διαβάζει απόψεις που τις περισσότερες φορές φτάνουν στα όρια της ακρότητας, σε κάθε ζήτημα. Είναι ίδιο της φυλής μας άλλωστε, να είμαστε ότι επιτάσσει η στιγμή κι η καθημερινότητα.
Όλα τα άρθρα του Νίκου Σακελλαρόπουλου
Δικαστές, εισαγγελείς, επιδημιολόγοι, πυροσβέστες, ανακριτές, υπουργοί, νομοθέτες, πρέσβεις, στρατηγοί, σεισμολόγοι κι ότι άλλο απαιτεί η δημόσια συζήτηση στα social media και στα τηλεπαράθυρα.
Τις τελευταίες ώρες έχουν εμφανιστεί δυο ανθούσες κατηγορίες ειδικών. Οι κεταμινολόγοι αναφορικά με την τραγωδία της Πάτρας κι οι απόστρατοι στρατιωτικοί που όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Χώρια που με δήθεν αθώα αφέλεια κάνουν ερωτήσεις που «μυρίζουν» προβοκάτσια εις βάρος της ελληνικής κυβέρνησης. Ειδικά για την παρουσία κι ομιλία Ζελένσκι στην ελληνική βουλή. Διαβάζουμε λοιπόν κι ακούμε ερωτήσεις του είδους «τι τον φέρνουμε τον Ουκρανό, τι θα κερδίσουμε;»… «γιατί τα βάζουμε με τη Ρωσία;»… «Γιατί δεν κάνουμε ότι η Τουρκία;».
Στη χώρα μας η γνώμη –κυρίως αγοραία- προτρέχει πάντοτε των γεγονότων. Συνυπάρχει συνήθως με τη συνθηματολογία και τα πιο λαϊκά επιχειρήματα, που κατά κανόνα δεν είναι τα πρέποντα και τα εφικτά. Έτσι, εκτός όλων των ασχέτων με το αντικείμενο, ίσως και με την κοινή λογική, κάνει εντύπωση ο λόγος και τα επιχειρήματα που εκφράζουν διάφοροι απόστρατοι που κατακλύζουν τις τηλεοπτικές εκπομπές. Ακούμε τόσο παράλογα κι αντιφατικά πράγματα που κάποιος πολίτης με στοιχειώδη νου και γνώση να …τρομάζει! Να λέει «ευτυχώς» που αυτοί οι στρατηγοί και λοιποί της στρατιωτικής ιεραρχίας δεν βρέθηκαν σε πολεμικά μέτωπα κατά τη διάρκεια της θητείας τους….
Βασικό συμπέρασμα από τους λόγους των ρωσο-ουκρανολόγων …ειδικών, είναι ότι δεν έχουν καμιά σχέση του «αριστοτελικού μέτρου»! Αντιθέτως είναι πλήρως απελευθερωμένοι από αυτό. Κι ένα ακόμη συμπέρασμα είναι ότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν θα είχαν αντίρρηση να είναι στην υπηρεσία του Πούτιν!
Ελάχιστοι κατανοούν πλήρως πως ειρήνη σημαίνει ότι οφείλουμε και πρέπει να αντιστεκόμαστε στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Ελάχιστοι κατανοούν ότι ειρήνη σημαίνει ότι υψώνω τα στήθη μου προκειμένου να μη γίνονται βαρβαρότητες με βόμβες στους αμάχους, στα νοσοκομεία , στα γηροκομεία, σε θέατρα και μνημεία του πολιτισμού. Κι αυτό το κάνουν οι Ρώσοι.
Ελάχιστοι κατανοούν ότι η παραβίαση των κανόνων του ανθρωπισμού, δεν καταπατάται από τους Ουκρανούς αλλά από τους στρατιώτες του Πούτιν.
Ελάχιστοι, τέλος κατανοούν ότι δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ειρήνη αλλά να μη καταδικάζουμε εκείνον πουν παραβιάζει τις ευρωπαϊκές συνθήκες και συμφωνίες, τον Χάρτη του ΟΗΕ.
Άρα λοιπόν, σε σχέση με την ουδετερότητα που πολλοί ζητούν κατευθύνοντας την κοινωνία σε όσα απαιτεί η ρωσική προπαγάνδα, μάλλον αυτή αποτελεί μια ουτοπία. Άλλωστε οι Έλληνες ποτέ δεν είμαστε ουδέτεροι. Πάντα είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Πότε με το Μολών Λαβέ, πότε με τον μαρτυρικό θάνατο του Αθανασίου Διάκου, πότε με τις πολιτικές του Βενιζέλου, το «Όχι», την αντίσταση, τις επιλογές Καραμανλή σε πείσμα της ημέτερης Αριστεράς… Οι Έλληνες πάντα τιμούσαμε με αίμα τα χώματα της πατρίδας. Ποτέ οι Έλληνες δεν ενέδωσαν σε ανταλλάγματα προκειμένου να μη πολεμήσουν.
Υπό αυτήν την έννοια, η Ελλάδα σωστά υποδέχεται στη βουλή της τον Ζελένσκι. Κι ας λένε ότι θέλουν οι πουτινόφιλοι κι όσοι δεν μπορούν να δούμε πέραν της μύτης τους. Η Ελλάδα υποδεχόμενη τον Ζελένσκι τιμά την ιστορία της, τις αξίες, τις αρχές, υπηρετεί το εθνικό της συμφέρον. Πολύ περισσότερο αφού εκτός όλων που αναφέραμε, η Ελλάδα προβάλλει παντού την προσήλωσή της στον Χάρτη του ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο.
