Πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία αύριο κι η ευχή όλης της δημοκρατικής Δύσης δεν μπορεί να είναι καμιά άλλη, πλην αυτής για να κρατήσει ο Μακρόν. Και να διατηρήσει τα ηνία της εξουσίας στη χώρα του. Όχι μόνο για τη Γαλλία αλλά και για την Ευρώπη, αν όχι και για όλο τον κόσμο.
Όλα τα άρθρα του Νίκου Σακελλαρόπουλου
Δεν μπορεί να υπάρχει πολίτης με δημοκρατικά αισθήματα, φιλελεύθερες αξίες κι αξιοπρέπεια που να μη στηρίζει Μακρόν. Που να στηρίζει έναν τελείως διαφορετικό κόσμο σαν εκείνο που οραματίζονται η Λεπέν κι η γαλλική Αριστερά.
Ο Μακρόν απέδειξε στα χρόνια της θητείας του ότι είναι μετριοπαθής, ρεαλιστής, λογικός και αποτελεσματικός πολιτικός και δικαίως θεωρείται πλέον η πιο ισχυρή πολιτική προσωπικότητα της Ευρώπης. Κι αν υποτεθεί ότι εμείς ως Έλληνες μπορούμε, ίσως, να υπερβάλλουμε λόγω της αμέριστης στήριξής του στην Ελλάδα (ελέω και της παρουσίας Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία), το έργο του για την Ευρώπη «λέει» άλλα. Τόσο προς την κατεύθυνση πλήρους πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, όσο και στην παραγωγή έργου. Ας μη ξεχνάμε ότι δικό του έργο αποτελεί το ταμείο ανάκαμψης που δημιουργήθηκε στην ΕΕ για ν’ αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της πανδημίας. Χωρίς αυτό η κατάσταση στην Ευρώπη θα ήταν δυσμενέστατη.
Σήμερα, με την καλπάζουσα παγκόσμια ενεργειακή κρίση, η συνοχή της Ευρώπης ίσως να είναι το πιο αναγκαίο «έργο». Κι αυτή χωρίς την παρουσία του Μακρόν στην κεφαλή της Γαλλίας, δεν θα είναι εφικτή. Υπάρχει δε η πεποίθηση ότι αν –υποθετικά- οι σοσιαλιστές και κομμουνιστές στη Γαλλία στηρίξουν τη Λεπέν στον δεύτερο γύρο, ο πολιτικός σεισμός που θα προκληθεί θα είναι πιο ισχυρός από την εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία.
Προσέξτε κι ένα θλιβερό παράδοξο: Ενώ μέχρι προσφάτως οι δημοσκοπήσεις έδειχναν σχετικά άνετη τελική νίκη του, τις τελευταίες ημέρες η Λεπέν κλείνει την ψαλίδα. Κι αυτό παρά το ότι υπάρχει κι άλλος ακροδεξιός υποψήφιος και παρά το γεγονός ότι οι αποκαλύψεις για «ανάρμοστη» σχέση της με τον Πούτιν και τα δάνεια που έλαβε από το Κρεμλίνο, είναι πλέον γνωστά.
Η ουσία είναι ότι ο Μακρόν, δημοσκοπικά, βρίσκεται τέσσερις μονάδες μπροστά από τη Λεπέν (26 -22%) στον πρώτο γύρο και τελικός νικητής με διαφορά από 3 έως 6%. Κάτι που είναι απολύτως εύθραυστο, ειδικά μετά την διαχεόμενη φημολογία για περίεργες διαδρομές ανάμεσα σε ακροδεξιά και κομμουνιστές.
Πρέπει να πούμε κι αυτό: Τόσο στη Γαλλία, όσο και στη χώρα μας η Ακροδεξιά, η ψεκασμένη Δεξιά, οι Αριστεροί κι οι κομμουνιστές συγκεντρώνουν μεγαλύτερα ποσοστά αθροιστικά από το κόμμα που βρισκεται στην εξουσία. Οι φωνές του ανορθολογισμού, της ανούσιας αντίστασης στη Δύση, του αναχρονισμού και της ουτοπίας, τροφοδοτούνται από τα επίσημα κόμματα της αντιπολίτευσης, στις δυο χώρες. Το δε δίλημμα, στη Γαλλία κι αργότερα στην Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να είναι ένα και μοναδικό: Με τον ανόητο σκοταδισμό ή όχι;
Ουδείς μπορεί να διανοηθεί τη Γαλλία παραδομένη στην ακροδεξιά που θα υποστηρίζουν οι λαϊκιστές κι οι … κομμουνιστές… Όμως στη Γαλλία, οι κομμουνιστές του Μελανσόν θα ψηφίσουν σε ποσοστό 70% την φασίστρια Λεπέν στον δεύτερο γύρο, συμφώνως με τις δημοσκοπήσεις κι όπως αναφέρει το «Elabe», στις 30 Μαρτίου. Βλέπετε, ο φασισμός πάει μαζί, κόκκινος και μαύρος!
Εξ ου και η ευχή… βάστα Μανόλη. Ανήμερα του ορθόδοξου Πάσχα που θα γίνει ο δεύτερος γύρος των γαλλικών εκλογών , πρέπει ο Χριστός της Ευρώπης που θα έχει αναστηθεί, να βάλει το χέρι Του. Αλλά η αρχή πρέπει να γίνει από αύριο.
