Αυτή η ιστορία με την «Ο» που έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και σχεδόν σε όλα τα σπίτια και, θυμίζει, με ολίγη φαντασία, την αυθεντική «Ο» που είχε κάνει την εμφάνισή της και κάτι αντίστοιχο στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, του περασμένου αιώνα. Όπως τώρα έτσι και τότε, η κουβέντα γι αυτή ήταν σε παγκόσμιο επίπεδο, σε κάθε σπίτι, σε κάθε παρέα, σε κάθε στέκι.
Η «Ο», τότε, ήταν μια νεαρή Γαλλίδα ( Corinne Cléry ) που για να ικανοποιεί τις σεξουαλικές επιθυμίες του φίλου της, πήγε σ’ ένα ίδρυμα που λειτουργούσε σχολή σαδομαζοχισμού, για να εκπαιδευτεί ως πειθήνια ερωτική παρτενέρ. Κι ύστερα… έγινε ο χαμός από τις αντιδράσεις των απανταχού πουριτανικών κοινωνιών, παρ’ ότι ουσιαστικά δεν υπήρχαν σεξουαλικές σκηνές! Η πρώτη προβολή λογοκρίθηκε και οι αντίστοιχες … «Ελένες Λουκά» έπιασαν … δουλειά σε όλον τον κόσμο. Σε πολλές χώρες η προβολή της ήταν απαγορευμένη, όπως στη Γερμανία μέχρι το 2008 (!!) ή στη Μεγάλη Βρετανία μέχρι το 2000, ενώ στη Νέα Ζηλανδία απαγορεύεται ακόμη! Κι αυτό παρά το γεγονός ότι το ομώνυμο μυθιστόρημα της Dominique Aury απέσπασε το 1995 το Γαλλικό βραβείο λογοτεχνίας Prix des Deux Magots.
Η ιστορία της «Ο», τότε, έγινε αφορμή να δημιουργηθεί ολόκληρο κίνημα που ουσιαστικά επιχείρησε και εν μέρει κατάφερε ν’ αποτινάξει τον βαθύ συντηρητισμό και τον πουριτανισμό που εκπορευόταν από κυβερνήσεις και θρησκείες. Πολύ περισσότεροι που την ίδια περίοδο έκαναν την εμφάνισή τους κι η θρυλική «Εμμανουέλα» (Σίλβια Κρίστελ), η «αυτοκρατορία των αισθήσεων», ενώ «το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» είχε ήδη προλειάνει το έδαφος.
Την ιστορία της «Ο» τη θυμήθηκα με αφορμή τη σημερινή «Ο». Δεν είναι σεξουαλική, δεν είναι διεστραμμένη μα έχει το ίδιο όνομα και ασχολείται μαζί της και πάλι όλη η υφήλιος. Η υψηλότατη μεταδοτικότητά της, τη βάζει όλο και σε περισσότερα σπίτια, ενώ έχουν εξαφανιστεί σχεδόν οι περίεργοι τύποι που έλεγαν ότι δεν ξέρουν κανέναν που να έχει νοσήσει…
Η παλιά «Ο» ήταν θελκτική. Η σημερινή είναι αποκρουστική.
Τότε την ήθελαν όλοι. Τη σημερινή ουδείς. Όλοι πρέπει να την προσέχουν, έστω κι αν τα συμπτώματά της είναι πιο ήπια. Πρέπει να εκδιωχθεί πάραυτα, όπως έκαναν οι πουριτανοί της δεκαετίας του ’70 με την συνονόματή της…
Αυτές λοιπόν είναι οι ιστορίες δυο συνονόματων.
Και σήμερα πρέπει να δούμε πώς θα οργανώσουμε τη ζωή, τις οικονομικές μας δραστηριότητες και την κοινωνική μας ευθύνη. Δεν μπορεί να ζητάμε ΜΟΝΟ από το κράτος –πατερούλη να τακτοποιεί και να οργανώνει τη ζωή μας. Ούτε ποιος θα δουλεύει ή όχι. Ούτε με ποιον τρόπο θα δουλεύει.
Η πανδημία κατέδειξε κάτι: Ότι είμαστε ζούγκλα! Ο καθείς και το σαρκίο του. Επιχειρηματίες γράφουν στα παλιά τους παπούτσια νόμους κι αποφάσεις, τους κλείνουν τα μαγαζιά κι εκείνοι σπάνε λουκέτα και τα ανοίγουν πάλι! Δεν προλαβαίνει η κυβέρνηση ν’ ανακοινώσει την υποχρεωτικότητα της μάσκας και μερικοί (ευτυχώς λίγοι) την ανατιμούν χωρίς λόγο κι αφορμή! Στον τουρισμό όλο και περισσότεροι ισχυρίζονται ότι είναι πολλοί αυτοί που νοθεύουν τον ανταγωνισμό! Τα δε επιδόματα έγιναν …μισθοί κι όχι έκτακτα βοηθήματα.
Ας τα δούμε όλα αυτά. Μεταξύ μας, ως κοινωνία σε ηθική βάση. Κι αν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν, ας κόψει επιτέλους το κράτος μερικά οπίσθια…
