Ο χιονιάς και τα προβλήματα που δημιούργησε «έφαγαν» μια είδηση που υπό άλλες συνθήκες θα βρισκόταν πιο «ψηλά» στην επικαιρότητα και θα συγκινούσε τους μεγαλύτερους εξ ημών. Θα τους ξυπνούσε μνήμες πιτσιρικαρίας από τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Αναφέρομαι στον θάνατο του Γιώργου Τρομάρα, του παλαιστή, του ανθρώπου που τραβούσε φορτηγά και λεωφορεία για να βγάζει μεροκάματο, του ανθρώπου-μασίστα που λύγιζε σίδερα! Του ανθρώπου που ήταν δυο φορές πρωταθλητής Ελλάδας στην ελευθέρα πάλη και που λέγεται ότι ήταν και πρωταθλητής Ευρώπης ως επαγγελματίας.
Ο Τρομάρας ήταν της συνομοταξίας του θρυλικού Σαμψών που «έφυγε» κι αυτός προσφάτως, του Σουγκλάκου, του Πεφάνη, του Ανδρέα Λαμπράκη, του Καρπόζηλου, του Παπαλαζάρου, του Σιδηρόπουλου (συζύγου της Ρίτας Σακελλαρίου), του Τιμονίδη, του Μουράνη, του Σπύρου Αρίωνα και των θρυλικών Αττίλιο και Ντι Μπέστια! Α και του Γκουλιόβα, του ήταν ο θρυλικός «Μασκοφόρος» και συμπτωματικά δεν έχασε ποτέ, άρα κανένας του έβγαλε τη μάσκα!
Στην Αθήνα (κυρίως) στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 και στα πρώτα μισά της δεκαετίας του ’70, δεν υπήρχε καλοκαίρι που να μην έχει αγώνες κατς και δη στο γήπεδο του Παναθηναϊκού! Εκεί μπροστά στη θύρα 13 ήταν στημένη η παλαίστρα με κόσμο και κοσμάκη στις εξέδρες. Κι αντίπαλοι των Ελλήνων κάποιος …αιμοσταγής κουκουλοφόρος …Βούλγαρος ! Στο κατς πάντα ένας Έλληνας έπρεπε να σαπίζει στο ξύλο έναν ξένο, κατά προτίμηση Ανατολικό, άρα και κομμουνιστή! Όσο πιο ξένος, τόσο περισσότερο ξύλο έπρεπε να φάει! Ξένος ήταν ο … Ρασπούτιν, Πολωνός, μα τον ήξεραν στου Ρέντη με το όνομα Ευτύχη! Ξένος ήταν κι ο Τζιμ Μπράουν με την προβιά, μα τον φώναζαν Αλέκο στην ψαραγορά. Κι ο Αττίλιο, ο φοβερός και τρομερός Ασιάτης που τον ήξεραν ως Χρήστο στον Κορυδαλλό!
Ήταν και το κλουβί. Έβαζαν μέσα τους παλαιστές, κλείδωναν το λουκέτο και άρχιζε ο αγώνας μέχρι τελικής πτώσεως. Ούτε διαιτητές , ούτε κανόνες. Ατραξιόν κανονική με αίματα στα κεφάλια, γυρισμένα δάκτυλα, τελική πτώση. Εκεί ο Έλληνας Σπύρος Αρίων σάπισε στο ξύλο τον Ρώσο Κοριένκο! Ο Ρώσος ήταν από το Μοσχάτο, αλλά αυτό μάλλον δεν ένοιαζε κανέναν. Άλλωστε το θέαμα ήταν συναρπαστικό. Λαβές παντός είδους, στα χέρια ή στα πόδια, κουτουλιές, κεφαλοκλειδώματα, υπερπτήσεις εναντίον του αντιπάλου με «αεροπλανικό» τρόπο… Χαμός! Τότε, το ποδόσφαιρο και το κατς ήταν στην κορυφή των προτιμήσεων του κόσμου. Γεμάτα τα γήπεδα, γεμάτα και τα πρωτοσέλιδα της «Αθλητικούς Ηχούς»…
Ο Γιώργος Τρομάρας ήταν ο τελευταίος των Μοϊκανών. Κυρίαρχος των δυνατών! Τόσο δυνατός που έσπασε στο ξύλο όποιον βρήκε και στον ελληνικό κινηματογράφο που τον καλούσαν για να δέρνει. Μέχρι και το θηρίο, τον «Σαγόνια» κατατρόπωσε σε ταινία του Τζέιμς Μποντ. Κι όταν αυτά τέλειωσαν, στράφηκε στο σόου. Όπως ο Κουταλιανός ή ο Τζίμης Αρμάος. Έσκιζε μονομιάς τηλεφωνικούς καταλόγους, λύγιζε σίδερα, έσπαγε αλυσίδες και πέτρες στο κεφάλι του! Κάποια στιγμή τράβηξε με τα δόντια του νταλίκα 35 τόνων! Το γεγονός μαγνητοσκοπήθηκε και έκανε το γύρο της υφηλίου.
Μαζί του, πέθανε κι η παράδοση με την επίδειξη ρώμης και …άθλων στους δρόμους και στις πλατείες… Πέθανε και μια ολόκληρη εποχή… Είπαμε, συγκίνηση… Ειδικά για τους μεγαλύτερους που έζησαν την εποχή εκείνη….
