Οι περισσότερες κρίσεις αναφορικά με την νίκη Μακρόν στη Γαλλία έκαναν λόγο και για ήττα του λαϊκισμού. Εν πολλοίς έτσι είναι. Όμως δεν είναι μικρό γεγονός το 41% του συνολικού ποσοστού της Λεπέν (στον δεύτερο γύρο των εκλογών) ή περίπου το ίδιο ποσοστό που συγκέντρωσαν χωριστά αλλά συνολικά Λεπέν και Μελανσόν.
Όλα τα άρθρα του Νίκου Σακελλαρόπουλου
Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα. Για σκεφτείτε τα δημοσκοπικά ή κι εκλογικά ποσοστά των ΣΥΡΙΖΑ- Βαρουφάκη και Βελόπουλου, κατ’ εξοχήν εκφραστών του λαϊκισμού στη χώρα μας;
Ο λαϊκισμός λοιπόν, μπορεί εσχάτως να ηττάται στο επίπεδο άσκησης της εξουσίας, αλλά υπάρχει και δη με συνολικά ποσοστά μη ευκαταφρόνητα. Είτε αρέσει είτε όχι αποτελεί σταθερά πολλών κοινωνιών. Ας μη ξεχνάμε ότι προσφάτως οι κοινωνίες υπέκυψαν και του έδωσαν κυβερνητικά ηνία σε Ελλάδα (Τσίπρας – Καμμένος), σε ΗΠΑ (Τραμπ), σε Ουγγαρία, Ιταλία, Πολωνία, Λευκορωσία κλπ. Στη δε χώρα μας και μάλιστα με το ευεπίφορο που σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηρίζει τον λαό μας, οδηγηθήκαμε μέσω λαϊκισμού στην ήττα του 1897 από την Τουρκία και σε πολλές άλλες περιπτώσεις επηρεαστήκαμε μετά τον εμφύλιο, την δικτατορία, ακόμη και μέσα στη μεταπολίτευση.
Μια αλήθεια είναι ότι μεγάλα κοινωνική στρώματα που δεν έχουν ιδιαίτερα ανοικτά ώτα στον λαϊκισμό, μαζί με πολιτικές δυνάμεις του πολιτικού ορθολογισμού, μάλλον δεν λαμβάνουν σοβαρά το λαϊκισμό. Τον περιφρονούν, τον χλευάζουν. Κι αυτό αποτελεί τεράστιο λάθος αφού πολλές φορές αφήνονται ολόκληρα κοινωνικά στρώματα έρμαια στις δυνάμεις που συστηματικά υπονομεύουν την εμπιστοσύνη μέσω της δυσπιστίας. Κι ο λαϊκισμός αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της Αριστεράς που μη έχοντας πια προλεταριάτο επιχειρεί συνεχείς κοινωνικές συγκρούσεις προσδοκώντας όφελος. Τα ίδια κι η Δεξιά/Δεξιά, όπως προσφάτως με τους νεοκομματάρχες φίλους της Λεπέν.
Αριστερά και Δεξιά/Δεξιά δεν προωθούν μόνο τον λαϊκισμό. Τον δημιουργούν, τον κατασκευάζουν. Στρέφουν τη μια κοινωνική τάξη εναντίον μιας άλλης που την ονομάζουν ελίτ…
Ποιοι «τσιμπάνε» στον λαϊκισμό; Εκείνοι που δεν έχουν ευρείς γνωστικούς ορίζοντες κι εξ αυτού υψηλά επίπεδα κρίσης. Εκείνοι των οποίων ο ψυχισμός είναι ευμετάβλητος και πάντα σε συνδυασμό με την οικονομική τους κατάσταση. Εκείνοι που δεν μπορούν να διακρίνουν πιο μακριά από τη μύτη τους και φοβούνται κάθε αλλαγή και σε τελική ανάλυση εκείνοι που θέλουν να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αφού οι ίδιοι δεν διαθέτουν.
Στη χώρα μας, ο λαϊκισμός, υπάρχει. Ακόμη κι αν είναι πρόσφατη η κυβερνητική αποτυχία του, η διάψευση των ελπίδων που είχαν δημιουργήσει οι φραστικοί βερμπαλισμοί και το δήθεν Αριστερό ηθικό πλεονέκτημα. Το ίδιο και στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, τη Ρωσία. Κι υπάρχει η ματιά που «λέει» ότι κάθε λογικό επιχείρημα μπορεί να το καταρρίπτει ο Τσίπρας, ευτυχώς μόνο φραστικά.
Για να μη ζήσουμε όμως και πάλι …2015, ούτε …2015-2019, πρέπει να αναζητηθούν τρόποι που θα αποκαταστήσουν σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα σε εξουσία και κοινωνικές τάξεις που ακούνε τον λαϊκισμό. Ο μόνος που μπορεί να το κάνει είναι ο Μητσοτάκης, όσο οι αντίπαλοί του ασχολούνται με αντιπολίτευση ψεμάτων ή … την παλινόρθωση της μοναρχίας…
