Όταν έφυγε πριν λίγες ημέρες ο αδελφός Νάσος Πουλακίδας, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου, παρ’ ότι το περίμενα κι ήταν θέμα χρόνου.
Όλα τα άρθρα του Νίκου Σακελλαρόπουλου
Ο Νάσος, ηγήτωρ του Πειραϊκού ρεπορτάζ μετά τους παλαιότερους Νίκο Πηγαδά, Γιώργο Κόμη και πρωτίστως τον Δημήτρη Καπράνο (κυρίως στο ναυτιλιακό αυτός) ήταν παιδικός φίλος. Είμαστε αμούστακα παιδιά όταν γνωριστήκαμε στη Φρεαττύδα. Ξερακιανός, σγουρομάλλης, με κανιά σαν του Αρδίζογλου και ματιά που σε διαπερνούσε, ειδικά όταν έπαιρνε το ύφος του λοχία!
Κι ο πατέρας του, ο μέγιστος φωτορεπόρτερ Δημήτρης Πουλκακίδας, ήταν εκείνος που μας έβγαζε φωτογραφίες (πού πήγαν όλες αυτές οι φωτογραφίες, ένας Θεός ξέρει) όταν παίζαμε μπάλα ή όταν βρισκόμαστε στις κερκίδες της Λεωφόρου να δούμε Παναθηναϊκό. Βλέπετε, με τον Νάσο πρώτα απ’ όλα και δη στην πιτσιρικαρία μας, εκείνο που μας ένωσε ήταν ο Παναθηναϊκός!
Ήθελε θράσος και θάρρος να είσαι Παναθηναϊκός μέσα στην καρδιά της γαυροσύνης. Βεβαίως τότε τα πράγματα δεν ήταν τόσο άγρια –ίσως κι επικίνδυνα όπως σήμερα- αλλά όπως και νάταν χρειάζονταν κότσια. Ήταν κι ο Εθνικός στο κόλπο, αφού το Εθνικάκι κοιτούσε στα μάτια τον γαύρο κι έχανε τότε μονίμως με πέναλτι στο τέλος ή με τις χερούκλες του Παμπουλή!
Μεγαλώνοντας λίγο, χαθήκαμε. Βρεθήκαμε πάλι στα 1987, όταν ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, δήμαρχος τότε του Πειραιά, άναψε το «πράσινο» φως (μέχρι κι ο αρχιγαύρος Ανδριανόπουλος «πράσινο» άναψε) για να δημιουργηθεί το Κανάλι 1, το πρώτο ελεύθερο ραδιόφωνο του λεκανοπεδίου, μαζί με τον 9,84.
Εκεί, γράφηκε ιστορία. Όχι μόνο για μια παρέα ζωής, αλλά και για την πόλη αφού το ραδιόφωνο με τη φωνή του Δημήτρη Παπαμιχαήλ να εκφωνεί τα σήματα και το στίγμα του στα fm, δημιούργησε μύθο, μέχρι τη στιγμή που πέρασε στα χέρια της Αριστεράς και ασχέτων με το αντικείμενο. Κάτι δικηγόρων, ενός γιατρού όπως τώρα και διάφορων περίεργων…
Εν πάση περιπτώσει εκεί η παρέα έσμιξε και μεγάλωσε. Πρωτίστως ο Δημήτρης Καπράνος, μετά ο Χάρης Παυλίδης. Με εκπομπές που έβγαζαν ή δημιουργούσαν τις ειδήσεις της ημέρας ή της επόμενης ημέρας. Οι επιτυχίες του ραδιοφώνου τότε, δημιουργούσαν ένα ευχάριστο εργασιακό κλίμα. Ο Νάσος, ως αρχισυντάκτης των δελτίων ειδήσεων, πρωτοστατούσε!
Κι εδώ που τα λέμε, σε ότι κι αν κάναμε πρωτοστατούσε. Στις εκδρομές, στις επελάσεις στα ταβερνεία του Πειραιά και των περιχώρων, στη γηπεδική παρέα (πάντα στο 403 δημοσιογραφικό καμαράκι, στον πύργο του παλιού σταδίου «Καραϊσκάκης»), στις συζητήσεις στο «Εν Πειραιεί» ή και στα γραφεία της εφημερίδας «Κοινωνική», στον Πειραιά, στην οποία ο Νάσος υπήρξε για χρόνια επιτελικό στέλεχος. Τότε, κάποια στιγμή με σύστησε στον σπουδαίο Σταύρο Καραμπερόπουλο, ίσως τον πιο σημαντικό άνθρωπο των ΜΜΕ στον Πειραιά. «Ρε συ δεν μας γράφεις ένα καθημερινό χρονογράφημα;», ήταν τα λόγια του Νάσου. Από το ύφος του και μόνο δεν μπορούσε ν’ αρνηθεί κανένας. Τα φυλάω ακόμη αυτά, ίσως κάποια στιγμή τα κάνω ένα βιβλίο στη μνήμη του Νάσου.
Θεωρούσε απόγειο της επαγγελματικής του διαδρομής την «Μεσημβρινή». Αργότερα πήγε στην «Εξουσία» μα όπου κι αν ήταν, είχε πάντα εξαιρετικό κι έγκυρο ρεπορτάζ.
Ο Νάσος πρωτοστατούσε και στην εξαιρετική ομάδα που είχαμε δημιουργήσει στο «Κανάλι 1» και παίζαμε στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα Τύπου. Ήταν βοηθός του προπονητή Μίμη Κωνσταντινίδη, έκανε και χρέη εφόρου, κάτι ως λοχίας όπως προείπα! Σε μια προπόνηση στο γήπεδο του Ρέντη, είχε χάσει γκολ από τη γραμμή του τέρματος, αφού η μπάλα κτύπησε στο επάνω μέρος του κεφαλιού του κι έφυγε να πάει να κάνει παρέα στα περιστέρια…
Α ρε Νάσο!
Με το πέρασμα των χρόνων η παρέα αραίωσε. Βασικός υπαίτιος ήταν η αφεντιά μου κι η φυγή μου από τον Πειραιά για τα βόρεια. Μα εκείνος, έμεινε πιστός στον Πειραιά μέχρι τέλος. Μαζί με τον Καπράνο, τον Παντελή Ξανθίδη, τον μέγα πρόεδρο (Εθνικάρα και ξερό ψωμί) Γιώργο Χατζηγεωργίου μαζεύονταν για καφέ στον πεζόδρομο της «Καραΐσκου», στο «Αντέσσο». Ήταν κι ο Ανδρέας Βατίστας εκεί κι ο Νίκος Βαρβατές. Έφυγαν κι αυτοί. Ενίοτε ήταν κι ο Ηλίας Ασβεστόπουλος κι ο Γιάννης Σπυράκης, ο Μίμης Κωνσταντινίδης, ο Νότης Ανανιάδης.
Κι ύστερα άρχισαν να τρέμουν τα χέρια, να θολώνει η μνήμη και να εξαφανίζεται. Βασανίστηκε δυο χρόνια κι αποχαιρέτησε. Αξιοπρεπής, όπως ήταν πάντοτε. Ήρεμος, όπως ήταν πάντοτε. Φίλος κι αδελφός, όπως ήταν πάντοτε.
Ναι, ο Νάσος αποχαιρέτησε. Πέρασαν κάποιες ημέρες για να το συνειδητοποιήσω και μπορέσω να γράψω κάποια λόγια.
Μα θα είναι εδώ όσο όλοι εμείς που επί χρόνια υπήρξαμε αδέλφια του θα τον μνημονεύουμε. Κι αυτό δεν μπορεί, παρά να γίνεται κάθε μέρα, σε κάθε μας συνάντηση, σε κάθε μας σύναξη για παϊδάκια και κρασάκι στου Ζήση, στον Προφήτη Ηλία.
Θα το κάνουμε σύντομα πάλι στη μνήμη του. Για να διηγηθούμε πάλι τι είχε συμβεί στην εκδρομή στη Κοζάνη (με τον Εθνικό παρακαλώ), στο Κουσάντασι, στην Ακράτα, στην Άρτα, στην Άνδρο ή στα πειραϊκά στέκια. Είναι υπόσχεση Νάσο!
