Έκανα το λάθος (τελικά ποτέ δεν μαθαίνω από τα λάθη μου κι ας άσπρισαν τα μαλλιά μου) να περιηγηθώ σε διάφορες σελίδες του fb για να δω τι γράφουν μερικοί τύποι για τον πόλεμο, τον Πούτιν και τις προσφυγικές ροές. Τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να γίνουν τα νεύρα μου «κρόσια» ή «τσατάλια» (κατά πώς λένε στα νεοελληνικά) και ν’ αναρωτηθώ για μια ακόμη φορά αν κάποιοι άνθρωποι … πρέπει να κάνουν και να μεγαλώνουν παιδιά!
Η ιστορία του πολέμου στην Ουκρανία έχει κάνει κάποιους στα social media να αποδεικνύουν και πάλι την ηλιθιότητά τους, την αναισθησία τους, την έλλειψη πνευματικού και κοινωνικού επιπέδου.
Αντιγράφω μερικά από τα πιο ανώδυνα που διαβασα:
- «Δηλαδή τώρα με τις Ουκρανές που …προσφεύγουν, θα γιομίσει η Λάρισα πουτ&νες;».
- «Θα γράφουν τα μπαρ “ήρθαν Ουκρανές”;»
- «Πως θα μαζέψουμε τώρα τους άντρες μας;».
- «Δεν τις πή&&ξε ο Πούτιν και μας τις στέλνει εμάς»….
- «Έχει κοιτάξει κάποιος πόσες Ουκρανές θα μπορεί να φιλοξενήσει κάθε σπίτι;».
- «Πρέπει να φιλοξενούμε και τα παιδιά τους;»…
Όλα αυτά (επαναλαμβάνω είναι τα πιο ανώδυνα) συνοδεύονται από φωτογραφίες καλλίγραμμων γυναικών (πιθανότατα όχι Ουκρανών) συνήθως ημίγυμνων, που μασουλάνε μια μπανάνα ή ένα παγωτό. Τι πρωτότυπο, ε;
Σκέφτομαι ότι πιθανότατα οι περισσότεροι που γράφουν αυτά την ίδια ώρα θα προσκυνάνε κάποια εικόνα Αγίου, θα κάνουν τον σταυρό τους και θα εκστασιάζονται με τα θαύματα που κάνει κάποιο δάκτυλο ή ένα κομμάτι κόκκαλο κάποιου Αγίου. Σκέφτομαι ότι θα τους φταίει η παγκοσμιοποίηση, η Δύση, ο Σόρος, οι Εβραίοι και πάει λέγοντας. Σκέφτομαι ακόμη ότι μπορεί να έδωσαν και λουλούδια στη γυναίκα τους στην ημέρα της γυναίκας!
Κι όμως, η τηλεόραση κι ειδικά οι πέντε γυναίκες-απεσταλμένες της ΕΡΤ, μεταδίδουν καθημερινά αιμόφυρτες γυναίκες και παιδιά από τις βόμβες του Πούτιν! Γυναίκες των οποίων οι άνδρες πολεμάνε για την πατρίδα τους κι εκείνες παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς με τα παιδιά τους από το χέρι ή στην αγκαλιά τους. Δείχνουν και γυναίκες που φόρεσαν στολή παραλλαγής και πήραν το όπλο να πολεμήσουν για την πατρίδα τους. Ότι έκαναν οι γιαγιάδες ή οι προγιαγιάδες αυτών των μικρόνοων.
Αυτές τις γυναίκες που ζουν τη φρίκη, διαπομπεύουν κι ορέγονται οι καραφλοί κοιλαράδες (λέμε τώρα) που με το πληκτρολόγιο γα&ούν και δέρνουν!
Γι αυτές τις γυναίκες γεμίζει χυδαιότητες το διαδίκτυο! Αυτές τις μάνες κι αδελφές με πρησμένα και κατακόκκινα μάτια από το κλάμα, χαρακτηρίζουν οι γελοίοι ως …που&άνες που θα φτάσουν για να ικανοποιήσουν τις διεστραμμένες ορέξεις τους. Θεωρούν ότι επειδή είναι γυναίκες βασανισμένες, πονεμένες, ψυχολογικά διαλυμένες, θα γίνουν έρμαια των χυδαίων ορέξεών τους!
Μα δεν είναι μόνο οι …άντρακλες. Είναι κι οι γυναίκες. Που ζητούν ισότητα και τελικά χαρακτηρίζουν άλλες γυναίκες –μανάδες σαν τις ίδιες- με χαρακτηρισμούς από τους οποίους κοκκινίζει από ντροπή κι η χυδαιότητα.
Κι όλα αυτά γιατί; Κάποιοι θυμούνται μερικά εξαθλιωμένα κορίτσια που όντως πωλούσαν τα κορμιά τους για να επιβιώσουν, ειδικά την περίοδο που ο κομμουνισμός κατέρρεε κι άφηνε πίσω του συντρίμμια, φτώχια, πείνα και μαυρισμένες ψυχές. Που οι παλικαράδες εδώ κι εκεί ξεφτίλιζαν ολημερίς κι ολονυκτίς σ’ ένα αέναο trafficking, συνειδητά ή μη, στο όνομα της αντριοσύνης τους!
Νομίζουν ότι όλα είναι ίδια, θεωρούν με ηλίθιο υπόβαθρο σκέψης, ότι η φτώχεια και η ταλαιπωρία κάνει τα κορίτσια … εύκολα. Αν είναι και όμορφα, ακόμη πιο… εύκολα… Άλλωστε η ψυχή του τύπου που λέει και γράφει τέτοια είναι άβυσσος. Ίσως να μην υπάρχει καν… Όπως το μυαλό του!
Σκέφτομαι ότι αν ο πόλεμος και το αίμα που ρέει δεν έκανε να ηχήσουν χορδές ευαισθησίας σ’ αυτούς τους περίεργους τύπους, τότε δεν θα συμβεί ποτέ… Κι ας έχουν γυναίκες και κόρες…
Φρίκη! Το λέω κι αλητεία!
