Εν αρχή, το κτύπημα. Ξέρετε τι είναι να σε περιμένει πώς και πώς ο Γιοβάνοβιτς προκειμένου να ξεκινήσει την ενδεκάδα από εσένα κι εσύ να μην έχεις πόδι ν’ ανταποκριθείς; Ξέρετε τι είναι τελικά να μη μπορείς να πατήσεις (που λέει ο λόγος) ούτε καν το γκάζι; Ξέρετε τι είναι να καταστρέφεται η καριέρα σου επειδή δεν σε χειρουργεί κανένας, αφού λένε ότι είσαι κακό παιδί, κάνεις του κεφαλιού σου και δεν ακολουθείς τις συμβουλές αποκατάστασης;
Κι ήρθε ξαφνικά η φαεινή ιδέα: «Καλά ρε τύπε ο Τσούκας δεν έχει φτιάξει τόσες φορές τα πόδια σου; Για τον Τσούκα δεν έγραφες για την Λαμποργκίνι της ορθοπεδικής»; Μα είναι στην Κύπρο, λέει μια φωνή μέσα μου. Έχει αναλάβει τον ΑΠΟΕΛ μαζί με τον Βασιλομπίλαρο!
«Ποια Κύπρο ρε; Στο Υγεία είναι και μεσουρανεί»…
Μια και δυο λοιπόν στο Υγεία. Τηλέφωνο στο γραφείο του, απαντά η καλύτερη (best ever που λένε στα ελληνικά) γραμματέας γιατρού από θεσπίσεως του συγκεκριμένου επαγγέλματος. Άλλωστε κάθε Λαμποργκίνι απαιτεί και την υποστηρικτική της δύναμη. Μια Φεράρι, ας πούμε. Τουτέστιν τη γλυκύτατη Edna Welch, αναντάμ παπαντάμ Μαρουσιώτισσα και γειτόνισσα της Πατούλαινας!
Ο Δημήτρης Τσούκας λοιπόν, με βλέπει. Βλέπει και μαγνητικές, ακτινογραφίες, ενώ ψυχανεμίζομαι ότι ο Γιοβάνοβιτς του έχει πει ότι πρέπει να κάνει ότι μπορεί, δεδομένου ότι δεν μπορεί η Πανάθα να πηγαίνει και να χάνει σε Γιάννινα και Θεσσαλονίκη…
Πιάνουμε την κουβέντα. Για την Πανάθα, την πολιτική, τους κοινούς φίλους, για το ένα, το άλλο, το παράλλο. Είχαμε και καιρό να τα πούμε. Κάποια στιγμή κοιτάζει το ημερολόγιό του.
«Τι λες για Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου»;…
Μέσα είμαι, μα σε πόσο καιρό θα παίξω;….
«Άσε τον Ιβάν να λέει», μου απαντά, «κάνε υπομονή μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά», συμπληρώνει!
Κι ύστερα άρχισε η αναμονή κι η αντίστροφη μέτρηση. Κι οι ετοιμασίες. Ο Τσούκας πιεστικός:
«Πήρες ‘’πι’’ για να περπατάς μέσα στο σπίτι ένα μήνα»;
Τιιιιιιιιιιιι; Τρελός παπάς σε βάφτισε…
«Ξεχνάς την οδήγηση ένα μήνα τουλάχιστον»!
Τιιιιιιιιιιιιιιιι; Ο παπάς που σε βάφτισε δεν ήταν μόνο τρελός ήταν και ψεκασμένος….
Δεν θα παίξω με τον γαύρο; «Στο άλλο σου πλευρό», μου απαντά….
Στο «Υγεία» την ώρα που έκανα την εισαγωγή για τον προεγχειρητικό έλεγχο είχε συγκεντρωθεί κόσμος και κοσμάκης, ειδικά πέριξ της ρεσεψιόν. «Φτου και δεν έφερα αυτόγραφα», σκέφτηκα, μα δεν μου έδωσε κανένας σημασία. Το λες και δείγμα για τον τρόπο που μια καριέρα παίρνει την κατιούσα…Δεν σε προσέχει ουδείς…
Έκανα, που λέτε, τα πάντα. Ακτινογραφίες θώρακος, αιματολογικές εξετάσεις, καρδιολογικές, της Παναγιάς τα μάτια, που λένε. Κι ύστερα η Edna με οδήγησε στην αναισθησιολόγο. Πίσω από τη μάσκα της προέβαλλε μια άνευ προηγουμένου επαγγελματική μα και ανθρώπινη γλυκύτητα. Ειρήνη Σαρρή! Ζεστός άνθρωπος με κοιτούσε με οίκτο, λες κι ήμουν ο Καραμήτρος! Προφανώς γνώριζε ότι η ποδοσφαιρική καριέρα μου σχεδόν έχει τελειώσει αφού έτσι γίνεται με τα ρεμάλια…
«Έχεις αλλεργίες», όχι, «παίρνεις φάρμακα;», όχι, «σοβαρές εγχειρήσεις;», όχι εκτός από τα ρημάδια τα γόνατα… «Καπνίζεις;», όχι, «κουνιέται κάποιο δόντι σου;», όχι μα ενίοτε πονάει μπροστά στις ωραίες γυναίκες…. «Σακχαρώδη διαβήτη;», από διαβήτη μόνο της Γεωμετρίας γιατρέ μου! Ύστερα ήρθε η τελευταία ερώτηση που ήταν γροθιά στο στομάχι: «Πότε έβαλες το τελευταίο σου γκολ;». Χθες απάντησα αυθόρμητα, παραβλέποντας ότι ήταν στον ύπνο μου….
Να μη τα πολυλογούμε λοιπόν, κάπως έτσι η Λαμποργκίνι της Ορθοπεδικής με οδήγησε στο χειρουργικό του κρεβάτι, στο «Υγεία». Να πω την αλήθεια ένιωσα προς στιγμή ότι είμαι ο Τσίπρας και πηγαίνω σ’ εκλογική αναμέτρηση με τον Μητσοτάκη αλλά ο Τσούκας εμπνέει εμπιστοσύνη κι αυτή η σκέψη έφυγε αστραπιαία. Ούτε καν «γλου γλου γλου» δεν εκστόμισα…
Μαζί με τον Τσούκα κι ο στενός του συνεργάτης, ο Χρήστος Σίμος, ενώ σχεδόν αξημέρωτα μέσα στα χειρουργεία του 5ου ορόφου επικρατούσε ο απόλυτος οργασμός της ιατρικής επιστήμης. Δεκάδες τιτιβίσματα ανάμεσα σε γιατρούς που ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν άλλη μια μέρα. Κόσμος και κοσμάκης ετοιμαζόταν να παρέμβει στα σώματα ανθρώπων και ν’ αποκαταστήσει την υγεία τους.
«Πεταλουδίτσα τώρα;», με ρώτησε μια ευγενική νοσοκόμος και πριν καν προλάβω να την παρεξηγήσω, βρήκε φλέβα στο αριστερό μου χέρι και το τρύπησε. Κι ύστερα από λίγο όλα χάθηκαν.
Μετά από 4 ώρες που έφτασα στο δωμάτιο ο Δημήτρης Τσούκας με περίμενε εκεί. Μου δείχνει φωτογραφίες, ακτινογραφίες. Πριν και μετά! «Κοίτα πόδι που έφτιαξες»!
Εγώ πότε θα παίξω, ρώτησα κι ένιωσα σαν τη Δήμητρα Παπαδοπούλου όταν αναρωτιόταν «εγώ πότε θα γίνω μάνα»;
«Ε τα είπαμε αυτά, στον ύπνο σου, άλλωστε πέντε έβαλε η ομάδα σου, δεν σε χρειάζονται πια…»…
Γιατρέ τσαλαπατάς τα όνειρά μου! Με πληγώνεις!
Μα εκείνος απτόητος και κυνικός «Μπάλα τέλος, τώρα πρέπει να χάσεις και κιλά, πέντε –πέντε –δέκα»…
Κάπως έτσι λοιπόν, όλα τέλειωσαν. Πάει κι αυτό.
Τώρα μπορεί ο Τσούκας να με κλείνει σπίτι για ένα μήνα, μα εγώ ήδη φωνάζω … φτου ξελευτερία!
Κι από αύριο κανονικά στις επάλξεις.
