Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί την μέγιστη βαρβαρότητα, θηριωδία του 21ου αιώνα και καταδεικνύει ένα αδίστακτο δικτατορικό καθεστώς που έχει επικεφαλής έναν παράφρονα με άγρια ένστικτα.
Ο Πούτιν διακατέχεται με βαθιά νεοτσαρική αντίληψη και ευθέως αμφισβητεί την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και ασφάλεια. Αποτελεί μέγα κίνδυνο για την Ευρώπη, γράφει στα παλιά του υποδήματα το διεθνές δίκαιο και δείχνει ότι ζει κι αναπνέει για να επιβάλλει την επιστροφή των πρώην σοβιετικών κρατών στη σφαίρα επιρροής του.
Ο δικτάτορας Πούτιν έχει φίλους ομοίους του. Καλλιεργεί σχέσεις με ακροδεξιές δυνάμεις και τους παρέχει μέχρι και οικονομική στήριξη. Είναι γνωστή η περίπτωση της Λεπέν στη Γαλλία, είναι γνωστό και πόσο διείσδυσε στις ΗΠΑ επί ημερών του ανεκδιήγητου Τραμπ, στην Τουρκία και με κάθε ηγέτη που επιδεικνύει πολιτικό χουλιγκανισμό και εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Από τον Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία και τον Ναρέντρα Μόντι στην Ινδία, έως τον Μπολσονάρο στη Βραζιλία και τον Λουκατσένκο στη Λευκορωσία ή και τις ηγεσίες της Ουγγαρίας και Πολωνίας.
Η εισβολή στην Ουκρανία θυμίζει τις μαύρες ημέρες του κομμουνιστικού παρελθόντος στο οποίο ο Πούτιν αποτελούσε βρομερό κρίκο ως επικεφαλής της KGB. Θυμίζει την εισβολή στην Ουγγαρία, στη Τσεχοσλοβακία ακόμη και στο Αφγανιστάν. Ο Πούτιν τρελάθηκε από τη δύναμη της εξουσίας και έχει φτάσει στο σημείο να αμφισβητεί την ίδια την ιστορία. Επιπλέον δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι χρησιμοποιεί τη θεωρία της … ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης που είχε χρησιμοποιήσει ο Στάλιν για να δικαιολογήσει τα φρικτά του εγκλήματα.
Το ερώτημα που πλανάται είναι τι πρέπει να συμβεί για να σταματήσει ο Πούτιν και να μάθουν οι συνομιλητές του; Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δηλαδή αν στη Ρωσία υπήρχε δημοκρατία και πολυφωνία, θα αρκούσε η γιγάντωση ειρηνιστικών κινημάτων στο εσωτερικό της χώρας. Όμως σε μια Ρωσία που κυριαρχούν οι μυστικές υπηρεσίες και φυλακίζονται δημοσιογράφοι και πολιτικοί αντίπαλοι του Πούτιν, αυτό αποτελεί πολυτέλεια και ανέφικτο όραμα. Πολύ περισσότερο αφού η ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι πολιτικά ανύπαρκτη η πρώτη και στρατιωτικά μαλθακό το δεύτερο. Χώρια που το ΝΑΤΟ προβαίνει συστηματικά σε λάθος χειρισμούς και εκτιμήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι το ΝΑΤΟ πράγματι επεκτάθηκε στα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που αποσχίστηκαν από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και την Σοβιετική Ένωση. Προσέτρεξε στα αιτήματα από αυτές τις χώρες για είσοδό τους ως ασφάλεια απέναντι στη Ρωσία. Ίσως κι επειδή μεγεθύνθηκαν οι οικονομικές ανάγκες των χωρών της Δύσης που κατασκευάζουν και πωλούν στρατιωτικό υλικό… αφού μετά τη λήξη του Ψυχρού πολέμου αυτές είχαν φθίνουσα πορεία.
Όμως, αυτό είναι πρόσχημα. Ο Πούτιν κι η Ρωσία θα έβρισκαν κάτι άλλο για την βρομερή τους συμπεριφορά.
Για να γυρίσουμε λοιπόν στο ερώτημα τι πρέπει να συμβεί για να σταματήσει ο Πούτιν τέτοιες πολιτικές, η απάντηση είναι ότι η ΕΕ (κυρίως) οφείλει να δει το ζήτημα της ενέργειας και ειδικότερα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Πρέπει να βρεθούν τρόποι απεξάρτησης από τη «ρωσική αρκούδα» αφού το 60% των εξαγωγών της Ρωσίας έχει ως βάση τα δυο αυτά καύσιμα. Η «πράσινη μετάβαση» στην ενέργεια από τον ήλιο και τον αέρα θα γονατίσει τον Πούτιν και κάθε άλλο ημιπαράφρονα δικτάτορα. Κι ας μη πει κάποιος ότι χρειάζεται χρόνος για να γίνει αυτό. Τα θαλάσσια αιολικά πάρκα δεν απαιτούν περισσότερους από 12-14 μήνες για την πλήρη λειτουργία τους. Μπορούν ν’ αλλάξουν την ενεργειακή ιστορία και να συντρίψουν τους απολυταρχισμούς…
