Γράφει ο Νίκος Χιδίρογλου
Οι αριστεριστές παρακολουθούσαν τους δικούς τους ανθρώπους, τους «συντρόφους» τους! Τους την είχαν στημένη! Αφιλοι; Αυτό οφείλουν να το απαντήσουν οι ίδιοι, ώστε να δει ο κόσμος, που πλέον αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι συμβατός με τις κοινωνικές αξίες μας. Ξεκάθαρα: στα αριστεριστικά καταγώγια ποτέ δεν υπήρχε αίσθηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Η απανθρωπιά και η βίαιη προδιάθεση εκεί κυριαρχούν. Ολα στον βωμό της «επανάστασης» για τον τρόπο της οποίας όλοι βέβαια διαφωνούν μεταξύ τους και αυτή είναι διαχρονικά η αφορμή για να εξοντώνουν ο ένας τον άλλον.
Ο δύσοσμος μπαξές της Αριστεράς περιλαμβάνει άλλωστε πολλά γκρουπούσκουλα: σοσιαλιστές, αριστεριστές, κομμουνιστές, τροτσκιστές, μαοϊστές, αναρχικούς, παλαιότερα και αρχειομαρξιστές και βάλτε. Είναι αδύνατο να τους αναφέρουμε όλους. Τα καταγώγια δεν χωρούν πολύ κόσμο και απλώς διασπείρονται σε όλη την επικράτεια, παρά την «υψηλή» συγκέντρωση στα Εξάρχεια. Είναι χώροι ανήλιαγοι και σκοτεινοί, υπόγειοι και συνωμοτικοί και μερικές φορές κατειλημμένοι, αν και σε αυτό το αριστεριστικό «σπορ» η κυβέρνηση της ΝΔ έδωσε τέλος.
Η ένοχη σιωπή της Κουμουνδούρου για τις παράνομες παρακολουθήσεις των δικών της ανθρώπων αναδεικνύει περίτρανα και τον τυχοδιωκτισμό της. Αυτές τις ημέρες κατάλαβαν ότι οι φωνές τους για τις νόμιμες συνακροάσεις εξελίσσονται σε μπούμερανγκ. Κι ούτε ένα τηλέφωνο στον έναν εκ των θυμάτων των παράνομων παρακολουθήσεων του 2016, όπως ο ίδιος ξεκαθάρισε. Είπαμε, στην «επανάσταση» δεν υπάρχουν φιλίες, οι «επαναστάτες» της «προόδου» δεν έχουν ηθικούς ενδοιασμούς. Μηδενισμός λέγεται αυτό.
Κατέγραφαν ακόμα και τις συζητήσεις στα συμβούλια υπουργών μεγάλων διεθνών οργανισμών ή τους συνομιλητές τους, όπως έκαναν άλλωστε και οι φυλακισμένοι ναζιστές, σε μία τουλάχιστον περίπτωση. Ομοιότητες. Τους ενώνει όλους αυτούς ο σοσιαλισμός. Η διαδρομή από τον (ούτως ή άλλως ολοκληρωτικό) κομμουνισμό και τον αριστερισμό προς στον εθνικοσοσιαλισμό, είναι ένα τσιγάρο δρόμος ή μια καταγραφή συνομιλίας. Με την πάροδο του χρόνου οι μάσκες πέφτουν λοιπόν και αναδεικνύονται πόσο κοντά είναι τα δύο άκρα. Το ξαναλέμε: τα ενώνει ο σοσιαλισμός.
