Στις 9 Σεπτεμβρίου, μόλις πριν από μερικές ημέρες, οι Ευρωπαίοι πολίτες περίμεναν με αγωνία να ακούσουν τα μέτρα που θα αποφασιστούν από τους υπουργούς Ενέργειας για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης που πλήττει τη γηραιά ήπειρο εδώ και έξι μήνες. Από τότε, δηλαδή, που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Προσωπικά, δεν είχα καμία αγωνία. Ημουν σχεδόν βέβαιος ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν θα αποφάσιζαν κάτι, γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις ανάμεσά τους απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Πρόκειται για άτομα περιορισμένων δυνατοτήτων, όχι τόσο ως προς τα προσόντα που μπορεί να διαθέτουν, όσο για το πεδίο δράσης που μπορούν να αναπτύξουν. Οποιοσδήποτε κακοπροαίρετος μπορεί να τους χαρακτηρίσει κυνικά και «εντολοδόχους».
Οσοι με γνωρίζουν από παλιά, όταν ακόμη ήμουν ευρωβουλευτής, μπορούν εύκολα να με καταλάβουν. Τότε, αν και νεαρός ακόμη, βαδίζοντας στα άδυτα των Βρυξελλών, αφουγκράστηκα ποιο ήταν το σενάριο ώστε η Ε.Ε. να μετατραπεί σε μία στυγνή οικονομική ένωση στην οποία οι τραπεζίτες θα γίνουν οι πρωταγωνιστές και οι πολιτικοί οι κομπάρσοι. Εκείνη την εποχή, λοιπόν, έγραψα ένα άρθρο –ευτυχώς τα γραπτά μένουν– στο οποίο ανέφερα επακριβώς: «Η κοινωνική Ευρώπη πέθανε, ζήτω η Ευρώπη των τραπεζιτών».
Κατηγορήθηκα ως και ο «Λεπέν της Ελλάδας» για εκείνες τις απόψεις μου. Τριάντα χρόνια μετά, η κατάσταση στην Ευρώπη έχει γίνει χειρότερη κι από αυτήν για την οποία είχα κατηγορηθεί. Η (πραγματική) Λεπέν στη Γαλλία έφτασε στο 43% και έχει μπλοκάρει τη διακυβέρνηση Μακρόν, ενώ στην Ιταλία, για πρώτη φορά ύστερα από αρκετά χρόνια, το κόμμα της Ακροδεξιάς μπαίνει πρώτο στην εκλογική εκκίνηση.
Στη Σουηδία, επίσης, η Ακροδεξιά έχει «θεριέψει», αφού οι δημοσκοπήσεις τη δείχνουν ανεβασμένη κατά 4% (έχει υπερβεί το 21%), στην Ουγγαρία, ο Ορμπαν ζει και βασιλεύει, ενώ στην Πολωνία ο κυβερνητικός σχηματισμός –με ακροδεξιές αποχρώσεις κι αυτός– αμφισβητεί ευθέως αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου βάζοντας υπεράνω τις ετυμηγορίες των πολωνικών δικαστηρίων.
Το συγκεκριμένο κλίμα δεν έχει καλλιεργηθεί τυχαία. Η έλλειψη πολιτικών ηγετών, όπως ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο Σαρλ ντε Γκολ, ο Χέλμουτ Κολ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, κοστίζει ακριβά στην Ευρώπη, που βαδίζει σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Το πρόβλημα με την ενεργειακή κρίση, το οποίο μαστίζει τις εκατοντάδες εκατομμύρια πολιτών στην ήπειρό μας και έχει αποτέλεσμα την έκρηξη της ακρίβειας, αποτελεί τη κορυφή του παγόβουνου, που έχει αρχίσει να λιώνει. Γιατί η ακρίβεια έχει συνέχεια την ανέχεια και η ανέχεια φέρνει την πείνα. Και η πείνα είναι ένας ανίκητος αντίπαλος, ικανός να τροφοδοτήσει τη βία και τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Κάπως έτσι, πριν από περίπου 80 χρόνια, δημιουργήθηκε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η συνέχεια είναι γνωστή και θλιβερή για την παγκόσμια κοινότητα. Δεν χρειάζεται καν να την αναφέρω.
Οσο για την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και τον Σαρλ Μισέλ, ακόμη αποφασίζουν…
Ο Νικήτας Κακλμάνης είναι Α΄ αντιπρόεδρος της Βουλής, βουλευτής Α΄ Αθηνών ΝΔ
