Είναι δύσκολο να είσαι ενεργός πολίτης την ώρα του κινδύνου. Προσεκτικός επαγγελματίας την ώρα της κεκαυμένης ειδησεογραφίας. Ψύχραιμος παρατηρητής την ώρα κορύφωσης της τραγωδίας.
Μπάμπης Παπαδημητρίου
Το αποδεικνύουν, εξ αντιστροφής, οι (λίγοι, ευτυχώς) χιλιάδες βρωμύλοι του τουιτεροκόσμου. Το γνωρίζαμε, αλλά πήρε τρομακτικές διαστάσεις με την πανδημία κι εξερράγη τώρα με τις καταστροφικές αναφλέξεις των δεκάδων πυρκαγιών.
Οταν εμφανίστηκε το Τwitter, μου άρεσε. Ανταποκρινόταν σε μια από τις δυσκολότερες δουλειές του δημοσιογράφου: να βρει τον καλό τίτλο: ατακαδόρικο, με ουσία και νόημα. Τροφοδοτούσε με σκέψεις και απόψεις τον διάλογο που χρειάζεται η ανοικτή κοινωνία. Δυστυχώς, ειδικότερα στα δικά μας, τα χειρότερα πρότυπα, που είχαν ήδη εφεύρει τα blogs της εποχής του νεότερου Bush κυριαρχούν στον κόσμο του ελληνικού τιτιβισμού. Πρόσωπα και περσόνες ενός γαλαξία καταπιεσμένων, ημιμαθών, εξυπνάκηδων, εμμονικών, μισανθρώπων και κατά κανόνα τεμπέληδων κατακλύζουν με βρισιές, απειλές, κατάρες, γενετήσιες προσβολές και άλλες εμετικές «αναρτήσεις» την κοινωνική δικτύωση των 280 χαρακτήρων. Με αφορμή δήθεν σχολιασμό. Κι ας είναι, συχνά, η αντίκρουση ή/ και ενίσχυση μιας «σκέψης», έργο δυσκολότερο κι από την αρχική διατύπωσή της. Στις «απαντήσεις» πολλαπλασιάζεται η ένταση της παραπληροφόρησης, της παραποιημένης αποκάλυψης, της ψεύτικης είδησης, της κατευθυνόμενης τερατολογίας, της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Ξεβρακώνεται ο εσμός του μπουλουκιού και επιβιώνουν μόνον όσοι σιχαίνονται τα χνώτα τους. Είναι ο κόσμος των trolls και η ώρα των bots. Σκοτεινές δυνάμεις, συχνά προερχόμενες από αυταρχικές κρατικές δομές ή από κομματικές φυλές, τρίβουν χαιρέκακα τα… δάκτυλά τους.
Είναι λυπηρό ότι μεγάλο μέρος όλων αυτών συνδέεται με τον φανερό κόσμο της πολιτικής. Με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να χαθεί η παρτίδα όταν ακριβώς χρειάζεται ταχεία και καλή μετάδοση πληροφοριών, κρίσιμων συχνά στην ασφάλεια των προσώπων, την προστασία της δημόσιας υγείας, την αποτελεσματικότατα των κοινόχρηστων μηχανισμών επιβίωσης. Δεν μπορεί, όμως, να είναι τυχαίο το αντικειμενικά διαπιστωμένο γεγονός ότι στα μεγάλα γεγονότα οι βρωμύλοι του Twitter, ανεξαρτήτως άλλων ιδεολογικών, πολιτικών, φιλοσοφικών, επαγγελματικοί και κομματικών χαρακτηριστικών γίνονται συνοδοιπόροι στην καταστροφή. Υπό τον μανδύα του καλού κ’ αγαθού, του συμφέροντος του λαού, της διάσωσης του δάσους, της προστασίας της υγείας, τελικά όμως, πάντοτε κρυφίως, του δήθεν «καλού» πολιτικού έναντι του φαύλου κυβερνήτη.
Υπάρχει προστασία; Η μόνη αποτελεσματική είναι να αποκλείσουμε από τις οθόνες μας τους υβριστές. Διαγράφουμε (μπλοκάρουμε) και αναφέρουμε κάθε μια και κάθε έναν που με όποιο όνομα ή ψευδώνυμο ρίχνει μίσος και επιβεβαιωμένα μεταφέρει τρομολαγνεία και προκάτ ανακρίβειες. Αντιλαμβάνομαι την περιέργεια: «λες να είναι αλήθεια:». Την επιβεβλημένη (συχνά) καχυποψία: «μήπως τελικά;». Τον θυμό που απαιτεί μια άμεση «να σου πω εγώ» απάντηση. Όταν μας πνίγει η οργή που προκαλείται από κυβερνητικά λάθη, απρονοησία κρατικών υπηρεσιών, ιδιοτέλεια χρηματικών συμφερόντων και ωχαδερφισμό συμπατριωτών δοκιμάζεται και η (κοινή) λογική και η ψυχική μας αντίληψη. Ευτυχώς, υπάρχουν, στα σόσιαλ, πολλοί και καλοί και έξυπνοι λογαριασμοί. Ας κρατήσουμε αυτούς κι ας βυθίσουμε τους βρωμύλους.
Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος
(Άρθρο στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 13/08/2021)
