Ολο και πιο συχνά, η πολιτική θεωρία και πράξη μοιάζουν με παραμύθι που είναι αδύνατον να μη συμπεριλάβει στην πλοκή του έναν κακό λύκο ή έναν δράκο. Υπ’ αυτήν την έννοια, πολλές φορές οι ψηφοφόροι προσέρχονται στις κάλπες με οδηγό και κίνητρο την αντιμετώπιση ενός ενδεχόμενου κακού ή έστω τους σκελετούς στην ντουλάπα. Ή απλώς επιλέγουν να ψηφίσουν αντισυστημικά για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους απέναντι σε εκείνους τους πολιτικούς οργανισμούς που δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τον καθημερινό σφυγμό της κοινωνίας και είναι μάλλον απασχολημένοι με ασκήσεις υψηλής πολιτικής.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι Ιταλοί ψηφοφόροι πολυδιασπάστηκαν και ακολούθησαν διαφορετικά αφηγήματα αναδεικνύοντας έτσι πρώτο κόμμα τα «Αδέλφια της Ιταλίας» και τρίτο το «Κίνημα των Πέντε Αστέρων». Και τα δύο αυτά αντισυστημικά κόμματα που αντιπαρατέθηκαν στην κυβέρνηση του Μάριο Ντράγκι αθροίζουν λίγο περισσότερο από το 41% των ψηφισάντων. Επομένως, ένα ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος επέλεξε να βρεθεί απέναντι στις πολιτικές της κυβέρνησης Ντράγκι και της ΕΕ. Με άλλα λόγια, το πρώτο και το τρίτο κόμμα δίνουν φωνή διαμαρτυρίας σε ψηφοφόρους που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα κόμματα ως πολιτικές ελίτ που είναι αποκομμένες από την κοινωνική πραγματικότητα και τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Ομοίως και ο ευρωσκεπτικισμός αυτών των κομμάτων υποθάλπει την αντίδραση απέναντι στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και ενισχύει την απαξίωση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Τα «Αδέλφια της Ιταλίας» θα κληθούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, και ίσως τελικά αναλάβουν την τύχη της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της ΕΕ. Ως επικεφαλής ενός ευρύτερου κυβερνητικού σχηματισμού κομμάτων, θα πρέπει να διαχειριστούν εύθραυστες ισορροπίες με τον πολιτικά απρόβλεπτο Ματέο Σαλβίνι και τον «πολύ» Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που επιστρέφει στην πολιτική σκηνή της χώρας. Θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν την ενεργειακή κρίση και την ύφεση στην ανάπτυξη που θα πλήξει ακόμη περισσότερο την Ευρώπη. Και βέβαια να λειάνουν τη ρητορική τους και να εγκαταλείψουν τον φθηνό λαϊκισμό που τους επέτρεψε να αναρριχηθούν πολιτικά στην κορυφή, αν θέλουν πρόσβαση στα ευρωπαϊκά κονδύλια.
Τέλος, θα πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στους Ευρωπαίους συνομιλητές που υιοθετούν τις ευρωπαϊκές αξίες, το κράτος δικαίου, την ανεξαρτησία των θεσμών και την προστασία των θεμελιωδών ελευθεριών και δικαιωμάτων και σε εκείνους που ταυτίζονται με τις ανελεύθερες δημοκρατίες και γοητεύονται από καθεστωτικές αντιλήψεις και πρακτικές. Διαφορετικά, τα «Αδέλφια της Ιταλίας» και φυσικά η Τζόρτζια Μελόνι θα περάσουν σύντομα στην ιστορία ως απόγονοι ενός φασιστικού παρελθόντος, μια σύντομη παρένθεση ως «πρώτη φορά ακροδεξιά» και θα γνωρίσουν την πολιτική τιμωρία στις επόμενες εκλογές.
Ο Μίλτος Σαρηγιαννίδης είναι Αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου, Νομικής Σχολής ΑΠΘ
