Οι φήμες ότι η Νίκη, το κόμμα-έκπληξη των ημερών, δέχεται ρωσική χρηματοδότηση έχουν μικρή σημασία από αμιγώς πολιτική σκοπιά. Σημασία έχει ότι ένα κόμμα που συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να μπει στην ερχόμενη Βουλή υιοθετεί τις ρωσικές θέσεις αντί των επίσημων ελληνικών στο θέμα της Ουκρανίας, μαζί με τουλάχιστον άλλα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα, την Ελληνική Λύση και το ΚΚΕ. Το ίδιο κάνει και το ΜΕΡΑ25, που βρισκόταν στην προηγούμενη Βουλή, αλλά και η Πλεύση Ελευθερίας, που υπάρχει πιθανότητα να βρίσκεται στην επόμενη.
Και δεν είναι μόνο οι θέσεις τους για την Ουκρανία το πρόβλημα... Είναι γενικά παρατηρημένο, τουλάχιστον στη χώρα μας, πως τα μικρά κόμματα λένε απίστευτες μπαρούφες και πολλές φορές επιβραβεύονται για αυτό. Έχουν αυτή την πολυτέλεια, ακριβώς επειδή είναι μικρά. Το πιο σύνηθες χαρακτηριστικό στη ρητορική τους είναι ότι τους αρέσει να τα βάζουν με τη Δύση και τις ΗΠΑ και να ψαρεύουν στα ανοιχτά νερά της συνωμοσιολογίας και του εθνικισμού. Αυτό ισχύει ακόμα και για τα αριστερά κόμματα, τα οποία με αυτόν τον τρόπο μπορούν και πωλούν εύκολα αντιαμερικανισμό στο λαό.
Τα ακροδεξιά κόμματα απλώς είναι πιο ειλικρινή και ανοιχτά ως προς τον εθνικισμό τους. Το βλέπουμε τώρα και με την Ελληνική Λύση και τη Νίκη: Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε ότι η Ελλάδα είναι μία αδικημένη και εν υπνώσει υπερδύναμη που δεν έχει ανάγκη κανέναν, αλλά αντιθέτως την έχουν ανάγκη όλοι οι άλλοι. Για αυτό και, ως θερμοί κήρυκες του δικαίου της ισχύος, πλειοδοτούν στο πόσο πρέπει να επενδύσουμε ως χώρα σε όπλα και στρατό και κατηγορούν για ενδοτισμό οποιονδήποτε σοβαρό άνθρωπο έχει ασκήσει επίσημα την ελληνική εξωτερική πολιτική τα τελευταία 50 χρόνια. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι την τελευταία φορά που ακροδεξιός Έλληνας βρέθηκε μπροστά σε έξωθεν πρόκληση, σφύριζε αδιάφορα παριστάνοντας τον ανήξερο. Ο λόγος για τον Πάνο Καμμένο των ΑΝΕΛ που, ως υπουργός Εθνικής Άμυνας το 2018, έβγαινε χαμογελαστός φωτογραφία επάνω σε ελληνική κανονιοφόρο, την ώρα που πίσω του το τουρκικό ναυτικό περικύκλωνε τα Ίμια.
Η άλλη ειρωνεία είναι πως τώρα που το θέμα της εποχής είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι σημερινοί ακροδεξιοί της Ελληνικής Λύσης και της Νίκης λένε ότι καλό θα ήταν να μην τα βάζουμε με τον Πούτιν. Προφανώς η κυρίαρχη Ελλάδα που οραματίζονται φτάνει μόνο μέχρι τα θέλω του Ρώσου προέδρου. Υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε μεγάλο λάθος να σπεύσει να στηρίξει την Ουκρανία, γιατί κανένας δεν μπορεί να την προστατεύσει από την μήνη της Ρωσίας. Ο ΟΗΕ, λένε, είναι ανίκανος και το διεθνές δίκαιο είναι ένα κενό γράμμα...
Σε αυτό το τελευταίο μπορεί να έχουν δίκιο σε ένα βαθμό. Το διεθνές δίκαιο δεν στηρίζεται επί της ουσίας πουθενά, παρά μόνο στην στρατιωτική ισχύ των κρατών που το ενστερνίζονται και διατίθενται να το επιβάλλουν. Ας ενημερώσει, λοιπόν, κάποιος τον Κυριάκο Βελόπουλο και τους αγιορείτες της Νίκης ότι για αυτόν ακριβώς τον λόγο η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Περιέργως, φαίνεται να το ξεχνάνε αυτό όταν μιλάνε για «ισχυρή Ελλάδα». Εν προκειμένω, το να θέλουν κάποιοι να αφήσει η Ελλάδα την πιο ισχυρή στρατιωτική συμμαχία του πλανήτη για τα μάτια του Πούτιν ή για να γίνει «πιο ανεξάρτητη», είναι από παράλογο έως ύποπτο. Πώς γίνεται να λες ότι δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο και ότι το γεωπολιτικό πεδίο είναι όλο μία ζούγκλα και ταυτόχρονα να θέλεις μία Ελλάδα να πορεύεται μόνη της; Είναι σαν εκείνους που το 2015 έλεγαν να βγούμε από το ευρώ για να ανασάνουμε οικονομικά!
Δεν λέμε, βέβαια, ότι η χώρα μας τα κάνει όλα σωστά στην εξωτερική πολιτική. Σίγουρα όμως δεν τα κάνει και όλα λάθος. Για την ακρίβεια, η Ελλάδα, με όλα τα λάθη και τα πισωγυρίσματά της, εδώ και πολλά χρόνια ακολουθεί τον πιο ορθολογικό δρόμο για να αναπτυχθεί και να αυξήσει την επιρροή της διεθνώς: Έχει κοινοβουλευτική δημοκρατία εδώ και περίπου μισό αιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου κατάφερε να αυξήσει το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της σε σημαντικότατο βαθμό, όντας, κατά τα 4/5 της ίδιας περιόδου, μέλος της πιο ισχυρής πολιτικοοικονομικής ένωσης κρατών στην ιστορία των εθνών-κρατών. Με αυτά τα δεδομένα υπόψη, γίνεται ξεκάθαρο ότι η θέση που λέει ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει δρόμο στην εξωτερική της πολιτική τώρα, που γίνεται πόλεμος στα σύνορα της Ευρώπης, είναι επιεικώς παρανοϊκή.
