Ανάμεσα στο θέμα του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια και τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, άρχισε πάλι να απασχολεί την εγχώρια επικαιρότητα το ζήτημα του άρθρου 16 και των μη κρατικών πανεπιστημίων. Εν όψει της κατάθεσης του σχετικού νομοσχεδίου στη Βουλή, έγιναν πριν λίγες ημέρες πορείες από φοιτητικούς συλλόγους που διαφωνούν κάθετα με την ύπαρξη μη κρατικών ΑΕΙ, ενώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεκίνησε καμπάνια από κάποιους εκπαιδευτικούς με τίτλο «Όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια».
Ειδικά σε ό,τι αφορά τους εκπαιδευτικούς, η επιχειρηματολογία τους είναι πολυεπίπεδη και, ακριβώς λόγω της επαγγελματικής τους ιδιότητας, της δίδεται ιδιαίτερη σημασία. Μερικά βασικά σημεία της κριτικής τους λένε, για παράδειγμα, ότι στις ΗΠΑ υπάρχουν πολλά προβλήματα με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και το επίπεδο εκπαίδευσής τους είναι συχνά χαμηλό, ότι στην αναξιοκρατία που ζούμε στην Ελλάδα τα «ιδιωτικά πτυχία» θα προσθέσουν ακόμα περισσότερη αναξιοκρατία, ότι ένα «καλό ιδιωτικό» δεν θα είναι ποτέ τόσο καλό όσο ένα «καλό δημόσιο» πανεπιστήμιο κτλ...
Ας πούμε ότι όλα αυτά ισχύουν. Δεν τα λένε τυχαίοι άλλωστε. Τα λένε εκπαιδευτικοί, οπότε, καλή τη πίστη, ας τα δεχτούμε. Έστω ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πάνε πολλά πράγματα στραβά με την ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Ακόμα κι έτσι, λοιπόν, η κριτική των εκπαιδευτικών έχει πολύ μικρή σημασία. Ο λόγος είναι πως το ζήτημα με τα μη κρατικά πανεπιστήμια δεν είναι ζήτημα ποιότητας της εκπαίδευσης. Είναι ζήτημα ελευθερίας της επιλογής.
Με άλλα λόγια, αν δεν βλάπτει κάποιον άμεσα να υπάρχουν μη κρατικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα, τότε πρέπει ασυζητητί να επιτραπεί η ίδρυσή τους. Ας είναι όλα κάκιστης εκπαιδευτικής ποιότητας, ας ανοίξουν αύριο και ας κλείσουν μεθαύριο, ας είναι ελιτίστικα και πανάκριβα, ας αφεθούν τέλος πάντων να υπάρχουν, και μετά ας χρεοκοπήσουν για να μάθουν και μαζί με αυτά να μάθουμε κι εμείς. Να αφεθούν όμως. Να μπορεί να επιλέξει, όποιος θέλει, να πάει στο τάδε ή στο δείνα μη κρατικό πανεπιστήμιο για να πάρει πτυχίο και να ανταγωνιστεί με τον πτυχιούχο της Παντείου.
Στο μεταξύ, έξω από τους εκπαιδευτικούς, οι ίδιοι που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι ταυτόχρονα κι από τους πρώτους που το κατακρίνουν. Το θεωρούν ανεπαρκές και υποδεέστερο των υπόλοιπων ανεπτυγμένων χωρών, οι περισσότερες εκ των οποίων, σημειωτέον, είναι γεμάτες από μη κρατικά πανεπιστήμια. Ε, αν είναι να έχουμε ένα υποδεέστερο και ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα, ας το έχουμε μέσα από ελευθερία και όχι μέσα από απαγορεύσεις όπως τώρα.
Σε κάθε περίπτωση και για να μην το κουράζουμε άλλο, ένα περιβάλλον ελευθερίας είναι πιο σημαντικό από ένα περιβάλλον ποιοτικής εκπαίδευσης. Χωρίς το πρώτο, άλλωστε, είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να υπάρξει το δεύτερο.
