Όταν κέρδισε η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές του 2019, πολλοί χαρακτηριστήκαμε «αντιΣΥΡΙΖΑ», επειδή βλέπαμε θετικά από μόνο του το γεγονός ότι φεύγουν από την εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του. «Να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά βλέπουμε», λέγαμε...
Το τι ακριβώς είδαμε τελικά μετά από τέσσερα χρόνια χρειάζεται πολύ περισσότερο χώρο από τις 500 λέξεις ενός άρθρου για να περιγραφεί. Για αυτό και θα αφήσουμε στην άκρη την οικονομία, την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια ασφάλεια και όλα τα υπόλοιπα, για τα οποία ακούμε από τους ίδιους τους υποψήφιους βουλευτές να διαφωνούν καθημερινά σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, και θα επικεντρωθούμε στην πιο αισθητή αλλαγή της τελευταίας τετραετίας: την κανονικότητα.
Εδώ και τέσσερα χρόνια, συγκεκριμένα, είδαμε πώς είναι να έχει ξανά ο τόπος κανονική κυβέρνηση. Πολλοί το υποτιμούν αυτό. Θυμάστε πριν δύο εβδομάδες που ο Ευ. Βενιζέλος λίγο πολύ μας είπε ότι είναι κινδυνολογία να λέμε ότι το μέλλον είναι αβέβαιο με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ίσως εκείνος να είναι στην πολυτελή θέση να μην αισθάνεται τη διαφορά, αλλά μες σε λιγότερο από οκτώ χρόνια όλοι οι υπόλοιποι καταλάβαμε πώς είναι να υπάρχει στη χώρα μας ένα ελάχιστο εγγυημένο όριο κανονικότητας μέσα σε καιρό μεγάλων κρίσεων.
Γιατί μπορούμε να γράψουμε πολλά για τα αρνητικά της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ, για τα ψέματα, την ασχετοσύνη, την εμφυλιοπολεμική ρητορική, την επιδοκιμασία στο μπάχαλο, την περιφρόνηση για τα εθνικά σύνορα και άλλα παρόμοια, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τη γενικευμένη αίσθηση απουσίας της κανονικότητας. Αυτή δεν γράφεται. Βιώνεται.
Και τότε μάλιστα, επί ΣΥΡΙΖΑ, η κατάσταση στη διεθνή πολιτική ήταν πολύ πιο «στερεή» από ό,τι σήμερα. Σήμερα δεν ξέρουμε σε τι κόσμο θα ξημερώσουμε, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ότι σε θέσεις ευθύνης υπάρχουν κανονικοί, λογικοί άνθρωποι, που θα προσπαθήσουν να αντεπεξέλθουν σε αυτόν τον κόσμο με το μυαλό στη συνέχεια της πολύτιμης καθημερινότητάς μας. Γιατί καλές και χρυσές οι ιδεολογίες, αλλά όταν λ.χ. αναλαμβάνεις το 2015 να κυβερνήσεις μία Ελλάδα που προσπαθεί να μη χρεοκοπήσει, η πραγματική δουλειά σου είναι να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα, όχι «να αλλάξουμε την Ευρώπη»(Α. Τσίπρας, Σεπ. 2015).
Θα μου πείτε, πέρασε καιρός από την τετραετία 2015-2019 και τώρα μπορεί να είναι αλλιώς. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πιο ώριμος για να κυβερνήσει. Μπορεί. Ίσως. Υπάρχει μία κάποια πιθανότητα. Υπάρχει όμως και μία βεβαιότητα, που λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα παρουσιάζει τις ίδιες ιδεολογικές αγκυλώσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ του τότε. Είναι μία βεβαιότητα που προκύπτει αβίαστα, εάν δει κανείς την συνολική συμπεριφορά του μες στη τρέχουσα τετραετία, η οποία συμπεριφορά ορίζεται από το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει στο Κοινοβούλιο, το πώς ασκεί κριτική στην κυβέρνηση και το πώς τοποθετείται δημόσια για όλα τα σοβαρά ζητήματα της εποχής...
Αυτή την συμπεριφορά είχε υπόψη του και ο Διονύσης Σαββόπουλος όταν έλεγε τις προάλλες ότι «κάποια από αυτά τα κόμματα της υποτιθέμενης προοδευτικής συνεργασίας διατηρούν ένα παλαιό είδος φοιτητικής ξεγνοιασιάς και μιας υπερβολικής και αδικαιολόγητης αυτοπεποίθησης που μπορεί να αποβεί επικίνδυνη». Απλά αυτό που εμείς ονομάζουμε «ιδεολογικές αγκυλώσεις» εκείνος το ονομάζει «φοιτητική ξεγνοιασιά». Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει πραγματικό δίλημμα εδώ. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να θέλει ξέγνοιαστους φοιτητές στο τιμόνι της χώρας.
