Στην “Προσωπική Συμφωνία” του Ρόναλντ Χάργουντ, πρωταγωνιστεί και φέτος ο Νικήτας Τσακίρογλου. Η παράσταση μετά την περιοδεία σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Κύπρο, θα επιστρέψει στις 30 Οκτωβρίου στην Αθήνα, στο “Από μηχανής Θέατρο”, όπου πέρσι είχε 150 sold out παραστάσεις. Μια ενδιαφέρουσα για τον σύγχρονο θεατή παράσταση, επειδή αναφέρεται στην εποχή του ναζισμού στη Γερμανία, όπως σημειώνει ο Νικήτας Τσακίρογλου σε συνέντευξή του στον Νίκο Γιώτη, για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Το κείμενο βασίζεται στα ημερολόγια που κρατούσε ο σπουδαίος μαέστρος Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ, ο οποίος κατηγορήθηκε ως φιλοναζιστής μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του από τους συμμάχους.
Πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ με έντονες συγκινήσεις κι ανατροπές, μια αληθινή ιστορία από το παρελθόν για τη σημασία και τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος, ανεξαρτήτου χρονικής συγκυρίας, παίρνει θέση στις «μικρές» και «μεγάλες» μάχες του χθες, του σήμερα, του αύριο.
Ο δημοφιλής καλλιτέχνης αναφερόμενος στο θέατρο, επισημαίνει πως έχει πληγεί σημαντικά από την οικονομική κρίση- «πέρασε σαν οδοστρωτήρας απ΄ όλο το κοινωνικό φάσμα και όπως έπληξε όλους τους Έλληνες έπληξε και τους ηθοποιούς που είμαστε κοινωνικά όντα, άνθρωποι που συμμετέχουμε και πρέπει να συμμετέχουμε στα κοινά», λέει χαρακτηριστικά. Ωστόσο τονίζει πως υπάρχει και η καλή πλευρά της κρίσης. Γιατί όπως λέει, «δόθηκε η ευκαιρία εξαιτίας της στέρησης που δημιούργησε η κρίση, μέσα από την ανάγκη -όπως λέει και ο Σαίξπηρ- να δημιουργηθεί κάτι σπουδαίο».
«Μέσα από την ανάγκη οι άνθρωποι μπορούν να φτιάξουν μια καλύτερη ζωή. Έτσι λοιπόν το θέατρο βοηθήθηκε γιατί ο κόσμος πολλαπλασιάστηκε, αναζητώντας να φύγει απ΄ αυτήν την καθημερινότητα η οποία ενδεχομένως τον έπληττε. Ήθελε να αποδρά από κάποια πράγματα, ιδιαίτερα από αυτήν τη μιζέρια που δημιουργούν οι πολιτικές καταστάσεις. Ο κόσμος αναζητούσε κάτι διαφορετικό, όπως η Τέχνη, προκειμένου να προάγει τα συναισθήματά του -όπως συμβαίνει στο θέατρο, επειδή ξεφεύγει από τα δικά του προβλήματα και πηγαίνει στο πρόβλημα του ήρωα. Γιατί πολλές φορές ταυτίζεται με τον ήρωα. Γι΄ αυτό πιστεύω πως το θέατρο έχει μια πολιτιστική αποστολή» αναφέρει ο Νικήτας Τσακίρογλου, σημειώνοντας πως στο να στραφεί περισσότερος κόσμος στο θέατρο συνέβαλε και το φθηνότερο απ΄ ό,τι πριν την κρίση εισιτήριο, «αλλά δεν γινόταν αλλιώς».
Έχοντας απέναντί σου έναν καλλιτέχνη που εκτός από το θέατρο, υπηρέτησε την τηλεόραση σχεδόν από τα πρώτα χρόνια που εξέπεμψε στην Ελλάδα, εκ των πραγμάτων η επόμενη ερώτησή μας αφορούσε τη “μικρή οθόνη” και τις διαφορές της την περίοδο εκείνη με τη σημερινή: «Η διαφορά τους έγκειται κυρίως στη θεματολογία, γιατί την εποχή εκείνη την έπαιρναν από σημαντικούς συγγραφείς, όπως ήταν το έργο “Η λεηλασία μιας ζωής”, “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”, “Λούμπεν” και πολλά άλλα. Αυτό νομίζω πως δεν συμβαίνει σήμερα ή συμβαίνει σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Τα έργα εκείνα τα προσάρμοζαν για την τηλεόραση σπουδαίοι σεναριογράφοι και τα υποστήριζαν σπουδαίοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες», σημειώνει.
Ερωτηθείς αν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα αξιόλογοι συγγραφείς, εφάμιλλοι παλαιότερων, απαντάει πως πιστεύει ότι «πάντα υπάρχει στην Ελλάδα… ένα υλικό για να δημιουργήσει και να ενστερνιστεί το ελληνικό κοινό. Ίσως όμως ο κόσμος θέλει κάτι άλλο- και αυτή η “αδηφαγία” για το κάτι άλλο συμπαρασύρει και το πνευματικό και καλλιτεχνικό έργο. Και αντί ο καλλιτέχνης να κρατήσει τις σταθερές του όσον αφορά την Τέχνη, πηγαίνει σ΄ αυτά που θέλει το κοινό. Κι αυτό δεν είναι σωστό. Ο καλλιτέχνης και γενικότερα ο καλλιτεχνικός κόσμος πρέπει να καθοδηγεί τα πράγματα και όχι να γίνεται ουραγός».
