Υπάρχει ένα φαινόμενο που ιστορικά επαναλαμβάνεται στον δυτικό, στον φιλελεύθερο, κόσμο. Είναι η ανάδειξη από τις ίδιες τις κοινωνίες ακραίων κομμάτων με απολυταρχική αντίληψη και μειωμένες ευαισθησίες στο πλαίσιο ενός βάρβαρου ρεαλισμού. Πότε αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνεται; Όταν οι κοινωνίες υφίστανται μία πίεση, κυρίως οικονομική ή από άλλα γεγονότα που είναι πιθανό να μεταβάλουν την ευταξία της. Όπως λ.χ. το μεταναστευτικό.
του Όθωνα Καραγιάννη
Παράδειγμα της ανάδειξης ακραίας πολιτικής παράταξης έχουμε στην περίπτωση των γαλλικών εκλογών, όπου η κ. Λεπέν συγκέντρωσε στον πρώτο γύρο ένα ποσοστό που προφανώς υπερβαίνει τις ιδεολογικές κατευθύνσεις του γαλλικού λαού. Λες και ένα σκληρό δεξιό κόμμα, με ρατσιστικές αποκλίσεις θα μπορέσει να αντιμετωπίσει επιτυχέστερα την σημερινή δύσκολη κατάσταση –από πόλεμο και πανδημία- από ένα φιλελεύθερο κόμμα.
Ο β΄ γύρος των γαλλικών εκλογών δεν θα αποτελέσει μία δοκιμασία μόνο για τον Πρόεδρο Μακρόν. Αλλά, κυρίως, για την ίδια την γαλλική Αριστερά που θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ ενός Προέδρου με φιλελεύθερο και δημοκρατικό πολιτικό υπόβαθρο και μιας εκπροσώπου αυταρχικών καταβολών και σκέψεως.
Δεν μπορεί να είμαστε σίγουροι για την τελική στάση της ήδη αμφίσημης στάσης της γαλλικής Αριστεράς και του ηγέτη της. Άλλωστε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι διότι πολλές φορές ο αριστερός φανατισμός έχει ιστορικά παραμερίσει την πολιτική λογική προκειμένου να πλήξει έναν υποτιθέμενο αντίπαλο όταν οι αριστεροί δεν μπορούν να διεκδικήσουν τον στόχο που επιδιώκουν.
