ΑΠΕ-ΜΠΕ
Tελικά η μεγάλη αλλαγή, η συνταρακτική μετάλλαξη για μια μεγάλη Προοδευτική Παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία μετά από τόσους μήνες επί μηνών συζητήσεις ήταν η μετάθεση του Π. Σκουρλέτη από την θέση του Γραμματέα σ΄αυτή του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου και η ανάληψη της θέσης από τον Δημήτρη Τζανακόπουλο, άντε ακόμα και κάποιες μικροαλλαγές σε κάποιες θεσεις; Συγγνώμη, αλλά πολύ φτωχό το αποτέλεσμα και βασικά πολύ προβληματικό.
του Ζαχαρία Ζούπη*
Προβληματικό γιατί δείχνει αδυναμία, παραλυτικές ισορροπίες και οπωσδήποτε ότι ο Αλέξης Τσίπρας ούτε ελεύθερος, ούτε ωραίος είναι για να κάνει ότι θέλει, αν το θέλει κιόλας βέβαια. Το σίγουρο είναι, ότι μεγάλοι χαμένοι είναι οι Πασοκογενείς που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα του 35.5 ή του 31.5% αργότερα. Βουλευτές είναι βέβαια πολλοί από αυτούς , αλλά στίγμα στην Πολιτική της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν βάζουν εκτός και αν αντί να επηρεάσουν ιδεολογικά, προγραμματικά και πολιτικά απλά απορροφήθηκαν και δίνουν μαθήματα πίστης στον μεγάλο αρχηγό για να επιβιώσουν.
Εδώ που τα λέμε, τι να κάνουν; Μήπως νέο κόμμα ή να επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ ή το ΚΙΝΑΛ που πέραν της μέχρι τώρα δημοσκοπικής καχεξίας του, τους έχει χαρακτηρίσει στελέχη από κάτω ράφι, λες και όλο το πάνω ράφι έμεινε σ΄αυτό. Οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες περνούν και το νέο εγχείρημα για μια μεγάλη, σύγχρονη προοδευτική παράταξη με πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα δεν φαίνεται να προχωρεί. Αρχίζει ή τουλάχιστον αρχίζει να γίνεται καλαμπούρι ή κάτι σαν ανέκδοτο.
Την ίδια περίοδο ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταλάβει τον χώρο του Κέντρου και εισπράττει 12%-14% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται γύρω στο 20%- 21% στις διάφορες δημοσκοπήσεις και το χειρότερο είναι η πλήρης αδυναμία του να ασκήσει τον ρόλο του ως Κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ψηφίζει ΠΑΡΩΝ στις Συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο, μιλάει γενικώς για απουσια στρατηγικής στα εθνικά ( τι ακριβώς εννοεί άραγε; ) κινδυνολογεί για τον κορωνοϊό , βλέπει κατάρρευση της χώρας , καταγγέλλει την Κυβέρνηση που καταστρέφει την Ελλάδα αλλά βέβαια δεν ζητάει εκλογές.
Ποιος έχει όρεξη άλλωστε ο «αήττητος» να φάει και τέταρτη ήττα μετά από τις Ευρωεκλογές, τις Αυτοδιοικητικές και Εθνικές πέρυσι. Κάποια χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ από πέρυσι τον Ιούλιο μέχρι σήμερα είναι σταθερά και θέλουν ή δεν θέλουν να το καταλάβουν τα στελέχη του τον καθηλώνουν σε ένα ρόλο πιθανά μόνιμου δεύτερου, χωρίς ουσιαστική επίδραση στις εξελίξεις.
– Δεκατέσσερις μήνες μετά από την βαριά ήττα τα στελέχη του ήττα δεν δείχνουν απλά αδυναμία να κάνουν μία στοιχειώδη αυτοκριτική για τις ήττες που υπέστησαν, αλλά μιλάνε σαν να μην συνέβη και τίποτα, σαν να ήταν ένα λάθος της κοινωνίας. Αυτό εκνευρίζει όσους ανήκαν στο ρεύμα «Να φύγουν» που τώρα έγινε «Μη ξαναγυρίσουν, είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως»
– Κάποιοι απλά αναφέρονται στον πόλεμο που τους έγινε, πόσο τους κυνήγησε το Σύστημα, πόσο κακά είναι τα Μέσα Ενημέρωσης. Δε έγιναν λάθη άραγε από την Κυβέρνησή τους; Δεν προκάλεσαν την κοινωνία πολιτικές, λόγια, τακτικές, πρακτικές, προκλήσεις στελεχών και η αίσθηση ότι πάνε πάσει θυσία να εγκαθιδρύσουν καθεστώς;
– Δεκατέσσερις μήνες δεν έχουν καταφέρει να δείξουν ότι κάτι άλλαξε, ότι κάτι νέο αναζητούν. Μα με το αναμάσημα των ίδιων και των ίδιων δεν οδηγείσαι πουθενά. Αν δεν κατανοήσεις ότι μία πολιτική ήττα είναι πολιτική ιδεολογική, προγραμματική, αισθητική, ηθική δεν μπορείς και να χαράξεις μία νικηφόρα πορεία. Είναι τόσο απλό.
– Δεκατέσσερις μήνες και ιδιαίτερα μετά τον Έβρο και την πρώτη φάση του κορωνοϊού, μοιάζουν σαν τα παιδιά που παρακαλάνε να χτυπήσει κανείς το πόδι του μήπως και τον βάλουν στην ομάδα. Αναζητούν αντίβαρα για το Μάτι, για την Συμφωνία των Πρεσπών , μοιάζουν να παρακαλάνε μια καταστροφή, μοιάζουν να μην έχουν να πουν κάτι που να συμβάλει στην πορεία μιας χώρας που αυτη την στιγμή αντιμετωπίζει μία τριπλή πρόκληση: Πανδημία- Οικονομική Κρίση – Ελληνοτουρκικά και ανοικτές προκλήσεις Άγκυρας.
Έτσι παραδίδουν όλο το γήπεδο στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ελπίζοντας να βάλει τέσσερα- πέντε αυτογκόλ μήπως και υπάρξει comeback. Δεν γίνεται όμως έτσι Πολιτική και γιατί ακόμα και σ΄αυτή την περίπτωση να μην εισπράξει άλλος την όποια φθορά;
Oυσιαστικά δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι ότι προχωράει με μια από τα ίδια, ότι είναι μη μεταρρυθμίσιμος και αυτό φθείρει την ιδέα της Προοδευτικής Παράταξης αφού όλα γίνονται με διακανονισμούς των κλασσικών ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ , τον αποσπά από την κοινωνία όλο και περισσότερο, τον καθιερώνει ως δύναμη που δεν μπορεί να ξεκολλήσει άρα όχι ως δύναμη του μελλοντος.
Αν δε υπήρχε ένα κεντροαριστερό κόμμα με ισχύ, σύγχρονο λόγο και επιθετική , μεταρρυθμιστική παρουσία δεν θα αισθανόταν και πολύ άνετα. Βέβαια στην Πολιτική δεν παραμένουν τα κενά ες αεί. Αν δεν τα καλύπτεις, τα καλύπτει κάποιος άλλος. Το 1974 ο Α. Παπανδρέου τόλμησε και προχώρησε σε μία νέα ίδρυση πιάνοντας το κλίμα της εποχής, μιας κοινωνίας που περνούσε σε νέα φάση αναζητώντας Δημοκρατία, Ανάπυξη, Πρόοδο.
Τι συγκρίνω όμως τώρα…
*Ο Ζαχαρίας Ζούπης είναι πολιτικός αναλυτής-υπεύθυνος ερευνών της Opinion Poll
