Η έμφυλη, όπως και η ενδοοικογενειακή, βία δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις οικονομικές και κοινωνικές ομάδες ή ακόμη και σε άτομα με ιδιαίτερα υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Παίρνει επίσης διαφορετικές μορφές, καθώς μπορεί να εκφράζεται είτε μέσω λεκτικών και σωματικών απειλών, είτε σε κάποιες περιπτώσεις, να φθάνει έως την άσκηση οικονομικής, ψυχολογικής ή/ και σωματικής βίας.
Παρά την ευρύτητα, ωστόσο, που χαρακτηρίζει τόσο τους τρόπους εμφάνισης του φαινομένου, όσο και το προφίλ των θυτών και των θυμάτων, υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που διαπερνούν το σύνολο των περιπτώσεων, όπως είναι η στρεβλή κατανόηση σχετικά με το τι συνιστά βία καθώς επίσης και η αναπαραγωγή στρεβλών στερεοτύπων. Και αυτά τα δύο χαρακτηριστικά έχουν την ίδια ρίζα: την ελλιπή εκπαίδευση των παιδιών μας γύρω από τα θέματα ισότητας των φύλων, τον σεβασμό της διαφορετικότητας και την αναγνώριση του τι συνιστά κακοποιητική συμπεριφορά. Ζητήματα, άλλωστε, που μας οδήγησαν στο να εντάξουμε πλέον σε όλα τα σχολεία της χώρας το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, ώστε τα παιδιά να διδάσκονται από νωρίς τον σεβασμό προς το άλλο φύλο, αλλά και στη διαφορετικότητα.
Ούσα μητέρα η ίδια δύο μικρών αγοριών, το θέμα με απασχόλησε από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής τους. Ηθελα να τους μάθω να αγαπούν και να σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Ηθελα να γνωρίζουν πως οι ελευθερίες τους σταματούν εκεί που ξεκινούν οι ελευθερίες των άλλων. Ηθελα να τους γίνει συνείδηση πως κάθε μία και κάθε ένας από εμάς έχει διαφορετικές δεξιότητες, πως δεν υπάρχουν ανδρικές και γυναικείες δουλειές, ανδρικά και γυναικεία επαγγέλματα, πως ο σεβασμός κερδίζεται με τις πράξεις και όχι με τις ταμπέλες.
Το σημαντικότερο όλων όμως – όπως συμβαίνει και σε πολλούς άλλους τομείς που αφορούν την ανατροφή των παιδιών μας – είναι εμείς οι ίδιοι να δείχνουμε τον δρόμο, κάνοντας πράξη όλα όσα τους μαθαίνουμε. Με άλλα λόγια οι κουβέντες μας στο σπίτι σχετικά με τα σημαντικά αυτά θέματα να συνοδεύονται από το δικό μας παράδειγμα. Να μη μένουν στη συνείδηση των παιδιών μας σαν ένα ακόμη «μάθημα», αλλά σαν μία αδιαπραγμάτευτη στάση ζωής.
Στους δύο γιους μου λοιπόν πρωτίστως έμαθα πως ο σεβασμός των άλλων και του εαυτού μας δεν είναι πράγματα ξεχωριστά. Συνδέονται και ανατροφοδοτούνται. Και πως όλοι είναι διαφορετικοί, γι΄αυτό άλλωστε είναι και τόσο μοναδικοί.
Η Μαρία Συρεγγέλα είναι υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρμόδια για τη Δημογραφική Πολιτική, την Οικογένεια και την Ισότητα των Φύλων. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα Νέα
