Όλα όσα ακούστηκαν και συνέβησαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν κωμικά, αν δεν ήταν πρωτίστως τραγικά. Όχι ότι δεν έκανε καλά όποιος γέλασε με την καρδιά του… Μιλάμε για περιστατικά που θα ζήλευαν και οι πιο πετυχημένες σατιρικές εκπομπές. Απλά, τώρα που πέρασε μία εβδομάδα και τα γέλια κόπασαν, είναι για να μελαγχολεί κανείς: Ήταν το συνέδριο του δεύτερου κόμματος της χώρας, το οποίο κόμμα κυβερνούσε μέχρι πριν από τρία χρόνια.
Όλα τα άρθρα του Μιχάλη Δεμερτζή
Από πού να ξεκινήσουμε και πού να καταλήξουμε… Από τη γιούχα και τους τσαμπουκάδες σε όποιον είχε διαφορετική άποψη από την «κεντρική γραμμή»; Από το ότι δεν είχε συμπληρωθεί εφορευτική επιτροπή μέχρι που τελείωσε το συνέδριο; Από το ότι χειροκροτήθηκε θερμά σύνεδρος και πρώην βουλευτής που περηφανευόταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μαλωμένος με την τεχνολογία («εδώ δεν έχουμε ούτε έναν υπολογιστή, ούτε μία πρίζα»); Από το κάλεσμα συνέδρου, επίσης πρώην βουλευτή, να συμπράξουν στρατιωτικοί και πολιτικοί για να ρίξουν την εκλεγμένη κυβέρνηση; Εντωμεταξύ, ακόμα χειρότερο κι από το κάλεσμα σε στρατιωτικούς για πραξικόπημα είναι το γεγονός πως στο συνέδριο συμμετείχαν (και χαιρετίστηκαν με κάθε επισημότητα από τον κ. Βίτσα) στελέχη των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, κάτι που είναι αντισυνταγματικό (Άρθρο 29, παρ. 3).
Φανταστείτε τώρα αυτό το κόμμα, με αυτή τη σοβαρότητα και αυτό το πολιτικό ήθος, να κυβερνά σήμερα τον τόπο και να εφαρμόζει όλα όσα τα ίδια του τα στελέχη έχουν δηλώσει ευθαρσώς ότι πιστεύουν. Δεν μιλάμε απλά και αόριστα π.χ. για την οικονομία ή την παιδεία… Αυτά τα νιώσαμε στο πετσί μας με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για τέσσερα και πλέον χρόνια. Μιλάμε συγκεκριμένα για σήμερα και για τις υψηλές απαιτήσεις των τριών τελευταίων, πολύ κρίσιμων ετών…
Στο υπουργείο Άμυνας ας πούμε θα θεωρούσαν ότι «η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός» (όπως είπε ο τομεάρχης Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Τσίπρας) και θα αναρωτιόνταν γιατί να είμαστε με την Ευρώπη και όχι με τη Ρωσία, την ώρα που στα σύνορα της πρώτης, η δεύτερη ισοπεδώνει με βομβαρδισμούς αστικά κέντρα και ο στρατός της σκοτώνει αμάχους. Στο υπουργείο Υγείας, από την άλλη, προκαλεί ανατριχίλα η σκέψη και μόνο ότι εν καιρώ πανδημίας κουμάντο θα έκανε ο αμετανόητος αρχι-αντιεμβολιαστής Παύλος Πολάκης… Και όλα αυτά, ενώ την ενημέρωσή μας θα είχε πιθανότατα αναλάβει ο υπό δικαστική έρευνα σήμερα Νίκος Παππάς, που θεωρούσε ότι στην Ελλάδα τα ιδιωτικά κανάλια της τηλεόρασης πρέπει να είναι πιο λίγα από τα κρατικά!
Τέτοια κυβερνητική dream team, μόνο από τύπους σαν αυτούς που είδαμε στο συνέδριο θα μπορούσε να λάβει κοινοβουλευτική εμπιστοσύνη. Όχι επειδή όλοι τους θα συμφωνούσαν με τις κυβερνητικές πολιτικές… Όχι. Αν κάτι απέδειξε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως η εξουσία είναι η καλύτερη συγκολλητική ουσία, γιατί μόνο έτσι εξηγείται πώς γίνεται αυτό το κόμμα να άντεξε στην κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας για περισσότερο από τέσσερα χρόνια.
Για να το πούμε αλλιώς, η εικόνα του συνεδρίου σε γενικές γραμμές ήταν η εξής: Όταν δεν μάλωναν μεταξύ τους οι «προεδρικοί» με τους «μη προεδρικούς», ο λόγος πηγαινοερχόταν από την άκρατη παροχολογία στον φιλορωσισμό και πάλι πίσω, με διαλείμματα έντονων διαφωνιών για το καταστατικό και με πολλά, πάρα πολλά fake news. Θαυμαστές του Μάο και του Βελουχιώτη καλούσαν σε επανάσταση και νέους Αγανακτισμένους, υποστηρικτές του προέδρου έπαιζαν ασταμάτητα την κασέτα για την κυβέρνηση που υποτίθεται ότι καταρρέει και στο βάθος πάντα να ακούγεται ένα «Σύντροφε! Σύντροφε!», είτε γιατί ο σύντροφος παρεκτράπηκε είτε επειδή δεν θέλει να κατέβει από το βήμα.
Εδώ που τα λέμε βέβαια, όλα τα παραπάνω – από τους τσακωμούς μέχρι τον διάχυτο αντιδυτικισμό – ήταν πολύ ταιριαστά σε μία ντε φάκτο κομμουνιστική συγκέντρωση και σε μυαλά που έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι έχουν μείνει στη δεκαετία του 1980 και είναι αλήθεια πως όσοι δεν ξεχάσαμε τη θητεία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και την πρότερη εθνολαϊκίστικη υστερία του, τα ξέραμε και τα περιμέναμε. Για τους υπόλοιπους, πολύ σωστά το είπε ο πρωθυπουργός: «Μακάρι να κάνουν κάθε χρόνο συνέδριο για να μας θυμίζουν από τι γλιτώσαμε.»
