Τα έχουμε συνηθίσει βραστά. όμως, όταν μαγειρευτούν, δίνουν εξαίσια αποτελέσματα. Το αποδεικνύουν δεκάδες τοπικές συνταγές απ’ όλη την Ελλάδα.
Βλίτο: Παλαιότερα φύτρωνε μόνο του σε κήπους και χωράφια ανάμεσα σε κηπευτικά. Πλέον καλλιεργείται συστηματικά, για να καλυφθούν οι αυξημένες ανάγκες καταναλωτών και χώρων εστίασης. Εχει έντονη και δροσερή γεύση και το συναντάμε επίσης με τις ονομασίες γλίντρο ή βλιταράκι. Τρώγεται βραστό και τσιγαριαστό, σκέτο ή αναμεμειγμένο με άλλα χόρτα και λαχανικά του ελληνικού καλοκαιριού.
Γλιστρίδα: Γνωστή και ως αντράκλα ή χοιροβότανο ή τρέβλα, οι περισσότεροι τη γνωρίζουμε από την παρουσία των δροσερών φύλλων της σε μια πλούσια εκδοχή της χωριάτικης σαλάτας. Η ταπεινή γλιστρίδα, όμως, «παίζει» σε πολλές συνταγές. Στο Πήλιο σερβίρεται βραστή, με σκορδαλιά. Στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στα παράλια του Αιγαίου, συνηθίζουν να φτιάχνουν μια σαλάτα στην οποία τα κρουστά φύλλα της γλιστρίδας συνυπάρχουν με το σκόρδο και την όξινη γεύση του γιαουρτιού.
Αλμυρίκι: Το χορταρικό αυτό οφείλει τη νοστιμιά του στην αλμύρα της θάλασσας – εξ ου και το όνομά του. Συνήθως τρώγεται βραστό με λίγο ξίδι και εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, αλλά και ωμό ή τσιγαριαστό.
πηγή:gastronomos.gr
