Συμπαθής άνθρωπος ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο κατά κόσμο «Κυρ’ Αλέκος», αλλά έχει μείνει στην εποχή του ΚΚΕ Εσωτερικού. Απλά, δεν έχει καταλάβει ότι η Δεξιά στην οποία αναφέρεται σε άρθρο του, υπάρχει μόνο στο μυαλό του. Και το μυαλό του έχει μείνει στην εποχή που ο ίδιος και οι σύντροφοί του προσπαθούσαν να δώσουν λύσεις στα δικά τους αδιέξοδα με τον «ευρωκομμουνισμό».
του Χάρη Παυλίδη
Τι μας λέει ο Αλέκος Φλαμπουράρης; Ότι η Δεξιά παραμένει Δεξιά! Αυτός είναι και ο τίτλος του άρθρου του. Μεταξύ των άλλων επιχειρημάτων χρησιμοποιεί και την καραμέλα της ακροδεξιάς. Δηλαδή, όπως υποστηρίζει, αξιοποιεί την πανδημία ώστε να δραστηριοποιήσει το «αντιδημοκρατικό κύτταρο» που κληρονόμησε από τα παλιά.
Στην προκειμένη περίπτωση ισχύει αυτό που είπε για το ΣΥΡΙΖΑ ο Πρωθυπουργός στη βουλή: Ό,τι να’ ναι. Όπερ μεθερμηνευόμενο εστί, η Νέα Δημοκρατία που κέρδισε ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές πριν εμφανισθεί η πανδημία, αξιοποιεί την πανδημία για ποιο λόγο; Γιατί θέλει να εξυπηρετήσει του «ολίγους» λέει ο «Κυρ Αλέκος».
Προφανώς του διαφεύγει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ψηφίστηκε από τους «πολλούς». Όπως του διαφεύγει ότι όλα αυτά τα δισεκατομμύρια που έχουν δοθεί μέχρι σήμερα έχουν πιστωθεί στους λογαριασμούς των «πολλών». Και μάλιστα εκείνων που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία μετείχε κι αυτός, είχε οδηγήσει στην οικονομική εξόντωση.
Ασφαλώς τα περί «ολίγων» αποτελεί γνωστό κλισέ του ιδεολογικού χώρου τον οποίον εκφράζει ο σύντροφος Φλαμπουράρης. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση «ολίγη» σοβαρότης δεν θα έβλαπτε. Διότι σχετικά σύντομα ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασαν ότι κυβερνούσαν μαζί με την ακροδεξιά, ενώ σ’ αυτά τα 4,5 χρόνια έγιναν «πολλοί» οι φτωχοί και «τακτοποιήθηκαν» οι «ολίγοι» του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά τα γνωρίζουν όλοι, και γι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ακροδεξιοί σύμμαχοί του έχασαν πανηγυρικά σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις από τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό φαίνεται ότι δεν το γνωρίζει ο Αλέκος Φλαμπουράρης που εναποθέτει τις ελπίδες του στην πανδημία ώστε να πράξει ό,τι δεν μπόρεσε ο αγαπημένος του αρχηγός.
Με τέτοια όμως επιχειρήματα, βγαλμένα από τη ναφθαλίνη, ούτε ο κορωνοϊός δεν ασχολείται σοβαρά. Οι «πολλοί» και οι «λίγοι», οι «καλοί» και οι «κακοί» και πάει λέγοντας. Γιατί με τέτοιου επιπέδου επιχειρήματα θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει τον Αλέκο Φλαμπουράρη, τον δημοκράτη και αγωνιστή της Αριστεράς, τι κοινό είχε με τον Πάνο Καμμένο; Οι ΑΝΕΛ δεν είχαν μερίδιο από την κληρονομιά της ακροδεξιάς να δραστηριοποιήσει το «αντιδημοκρατικό κύτταρό» τους;
Επαναλαμβάνω συμπαθής ο Κυρ’ Αλέκος, αλλά παραμένει «κατεψυγμένος» στην εποχή του ψυχρού πολέμου. Αναφέρεται σε μια Δεξιά που δεν υπάρχει, αγνοώντας ή παραβλέποντας ότι ο ηγέτης της Κεντροδεξιάς είναι ένας κλασικός φιλελεύθερος με κοινωνικό πρόσημο, όπως του δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξει λόγω της πανδημίας.
Συνεπώς και με το σκεπτικό του Αλέκου Φλαμπουράρη, το οποίο διακατέχει και την πλειονότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι κάτι που παραμένει στάσιμο και κολλημένη στην κομμουνιστική νοοτροπία, αυτή είναι η Αριστερά. Και όταν μιλάει για «αντιδημοκρατικά κύτταρα» οφείλει να σκεφθεί την κληρονομιά της δικής του παράταξης. Από το Στάλιν μέχρι τους σύγχρονους «σταλινίσκους» που έχει στο ΣΥΡΙΖΑ, και οι οποίοι τα έβρισκαν μια χαρά με τους ακροδεξιούς στην ίδια κυβέρνηση.
