Ενας μοναχικός λύκος λείπει απελπιστικά από αυτό που ονομάζουμε στην Αθηναϊκή χωματερή «πολιτικό γίγνεσθαι». Η ζωή είναι άδικη τις περισσότερες φορές. Δεν αφήνει να αναδειχθούν όσο θα έπρεπε οι δυνατοί παίκτες στη διακυβέρνηση της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που μας γνέφει εδώ και 4 χρονιά απ’ τα μπαλκόνια του ουρανού…
του Πέτρου Κασιμάτη
Η χώρα μας, η «Κολομβία των Βαλκανίων» δεν είχε την πολυτέλεια να λείπουν από την κοινωνία των σοβαρών τέτοια αναστήματα.
Ο άνδρας είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Στα θετικά του, δεν υπήρξε ποτέ έξαλλος οπαδός της λογικής της καμένης γης. Και παρά τη δωρική του αυστηρότητα διέθετε έναν αγωγό γάργαρης και αυθεντικής καλοσύνης.
Η πολιτική του παρουσία ήταν γεμάτη από Αργοναυτικές εκστρατείες. Γιατί, ακόμα και για το παραμικρό, πολεμήθηκε λυσσαλέα.
Ειχε μια εμμονική προσήλωση στην καινοτομία -αν και ήταν αρχαίος κοινοβουλευτικός με τα αντανακλαστικά της εποχής του- εν τούτοις γνώριζε πως δεν περίσσευαν οι ώρες. Γι αυτό δημιουργούσε ως αργά τη νύχτα στο Πρωθυπουργικό γραφείο, πολιτικές ουσίας. Αυτόπτες μάρτυρες να το διδάξουν στον πολιτικό κόσμο, ο Διονύσης Χατζηδάκης, η Σάκη Κυπραίου, ο αφοσιωμένος φίλος του κι έξοχος ρεπόρτερ Γιάννης Πευκιανάκης.
Κάποιες ώρες, αν και αυτό δεν το εξομολογήθηκε ανοιχτά, ένοιωσε να πίνει το κώνειο της διάψευσης! Ποιος; Αυτός ο ατάραχος. Γνώριζε άριστα αυτό που είχε διατυπώσει εύστοχα ο Τσώρτσιλ : Οι εχθροί μας δεν βρίσκονται στα απέναντι έδρανα. Εκεί είναι οι πολιτικοί μας αντίπαλοι. Οι εχθροί μας βρίσκονται δίπλα μας στα διπλανά έδρανα…».
Η μεγαθυμία του ήταν από εκείνα που τον διέκριναν. Ακόμα κι όταν οι πολιτικοί του αντίπαλοι του άφηναν πολιτικά καμένη γη. Οι τελευταίοι φρόντιζαν να τον εξοντώνουν σε κάθε ευκαιρία ή να του στέλνουν υστερόγραφα θλίψης, μέσα από τη δολοφονία χαρακτήρα -που ήταν και το υπερόπλο τους. Δεν υπήρξε πολιτική προσωπικότητα στην Ελλάδα που να υπέστη περισσότερα μέσα σε έναν τέτοιο εξοντωτικό πόλεμο. Δεν υπήρξε πολιτικός που να διασύρθηκε τόσο πολύ στην Ελλάδα και να έζησε να δει τη δικαίωση του. Θυμάμαι τα λόγια του πρώην υπαρχηγού της KGB στην Αθήνα Βίκτωρα Γκονταρεφ που δήλωσε πως οι μυστικές υπηρεσίες ύφαναν δεξιότεχνα την πολιτική εξόντωση του Μητσοτάκη καλλιεργώντας ψευδείς εικόνες, επαναλαμβάνοντας δήθεν αδεξιότητες και επενδύοντας σε μια δήθεν κακοτυχία του για τα πάντα… Ας είναι!
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν ήταν θορυβώδης. Ήταν αθόρυβος. Παραμέριζε για να προωθηθούν τα βέλτιστα. Με μια υποδειγματική ψυχραιμία εφάρμοζε αυτό που στην Κρήτη λέμε: «όξω νου»!!
Θυμάμαι που ανέβαινε στο βήμα της Βουλής και γινόταν ένας μικρός τεκτονικός σεισμός. Κι έκανε και λάθη. Πολλά λάθη. Σε επιλογές. Μα, υπάρχει πολιτικός αλάνθαστος;
Το σημαντικό με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη -πέρα από το ότι ήταν ο ευφυέστερος ηγέτης των Βαλκανίων- ήταν που έβαλε στο λεξιλόγιο της πολιτικής τη λέξη «ανταμοιβή» και τη λέξη «καλοσύνη», έννοιες που είχαν ξεχαστεί από την αγριότητα της πολιτικής μάχης.
Γι αυτό και ο εγγονός του ο Γρηγόρης Δημητριάδης, διευθυντής του Πρωθυπουργικού γραφείου, μίλησε με συμβολισμούς γι’ αυτά τα 4 χρόνια που λείπει ο Μητσοτάκης. Το «πάντα» που ανέφερε ήταν ένα σπάραγμα!
Ο Μητσοτάκης δεν είχε σχέση με τα απομεινάρια της πολιτικής παρακμής!
