Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι η συνήθεια που έγινε λατρεία και που τώρα η δική του πινελιά λείπει αισθητά από την καθημερινότητα της πολιτικής σκηνής.
Η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα για τη διαδοχή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή, όπως αποδείχθηκε, για τον ίδιο, καθώς ο άγνωστος μέχρι τότε ομογενής από την Αμερική κατάφερε μέσα σε λίγους μόνο μήνες να διασπάσει το κόμμα που του έδωσαν να ηγηθεί, παράγοντας τη Νέα Αριστερά και τώρα το δικό του Κίνημα Δημοκρατίας.
Το βήμα και η προβολή της οποίας έτυχε εξαιτίας της θέσης του ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μας χάρισε στιγμές γέλιου και μας κατέστησε φανατικούς τηλεθεατές στο πρώτο πολιτικό ριάλιτι με πινελιές α λα Καρντάσιαν, αφού κάθε μέρα ξυπνούσαμε με την έννοια να μάθουμε πού γευμάτισε, με ποια παρέα, τι χρώμα πουκάμισο φόρεσε, πόσο χρόνων έγινε το τρισχαριτωμένο σκυλάκι του, πού αθλήθηκε, και άλλες τέτοιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Όταν πάλι έπρεπε να τοποθετηθεί, γιατί, εντάξει, καλές όλες αυτές οι σελεμπριτιές, αλλά υπηρετούσε και έναν θεσμικό ρόλο, παράπεσε σε λεκτικά παραπτώματα, άλλοτε επιτρεπτά και άλλοτε ανεπίτρεπτα, όπως ο ανεπίτρεπτος χαρακτηρισμός κρατίδιο του ψευδοκράτους στην Κύπρο, τον οποίο βέβαια έσπευσε να διορθώσει, ύστερα από βέβαιες υποδείξεις.
Στο σύνολό της όμως η παρουσία του στον ελληνικό πολιτικό βίο ταυτίστηκε με το κοσμικό ρεπορτάζ, και τώρα όλο αυτό μας λείπει πολύ.
Η αναμονή της επίσημης στα κοινοβουλευτικά έδρανα πρεμιέρας του Κινήματος Δημοκρατίας, θυμίζει αναμονή θεατρικής πρεμιέρας στο Δελφινάριο, όπου και περιμένεις με αγωνία τις νέες ατάκες σχολιασμού της επικαιρότητας, από έναν θίασο γνωστό στο κοινοβουλευτικό σανίδι, και έναν πρωταγωνιστή γνωστό για τις οσκαρικές του ικανότητες στην επιθεώρηση.
