Είναι η Δευτέρα που τουλάχιστον εγώ περίμενα για να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, ύστερα από τη μακρά περίοδο που όλοι οι κατεργαραίοι είχαν βγει από την κλοάκα και μου κουνούσαν το δάχτυλο, με έλεγαν δεξιά, μενωερωπαία, κυρα-Γιούλα, το θηλυκό του κυρ Παντελή είναι αυτό, μου έκοψαν καλημέρες, νόμισαν ότι θα μου κόψουν και τον βήχα.
Λοιπόν, σήμερα και με λίγες ώρες ύπνο, πολλή κούραση και μέρες ακόμη πιο κουραστικές μπροστά, έχω να πω ότι δεν τρελάθηκα, ούτε μεταλλάχθηκα, όπως πολλοί μου επεσήμαιναν όταν έγραφα για τον κύριο Τσίπρα – απλώς προσπάθησα να θυμίζω κάθε μέρα τη δουλειά που έπρεπε να κάνει ως αξιωματική αντιπολίτευση. Και αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι να δημιουργείς χάσταγκ για τον Μητσοτάκη, ούτε να νομίζεις ότι κοινωνία είναι η παρέα σου στα σόσιαλ μίντια, ούτε η άκρατη παραγωγή ψεμάτων και η δολοφονία χαρακτήρων, διότι έρχεται η στιγμή που ιεραρχικώς κατατάσσεσαι στη δεύτερη θέση, αλλά δεν συμπληρώνεις τον αριθμό βουλευτών ούτε για να καταθέσεις μια πρόταση μομφής – αυτή είναι η αλήθεια σήμερα.
Μια άλλη μεγάλη αλήθεια είναι πως είναι αργά για δάκρυα, κύριε πρώην πρωθυπουργέ μου, όσον αφορά τα ακροδεξιά μορφώματα που εισήλθαν στη Βουλή – οι εναγκαλισμοί με τον Πάνο Καμμένο στο Μαξίμου και τον Ηλία Κασιδιάρη στη Ρω, η αποχή από την ψήφιση τροπολογίας για τον αποκλεισμό του και άλλα πολλά είναι ο λόγος που δεν σας επιτρέπει να κλάψετε, είναι και ο λόγος για να μαζέψετε στην τσέπη σας το δάχτυλο που κουνάτε στους πολίτες θεωρώντας τους ψυχασθενείς και βλαμμένους.
Καθείς εφ’ ω ετάχθη τώρα…
