Δεν είναι αστείο. Ναι, Στέφανος Κασσελάκης, Νίκος Ανδρουλάκης και Κυριάκος Βελόπουλος σφάζονται στην κυριολεξία προκειμένου να δώσει σε κάποιον από αυτούς σημασία ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Γιατί; Για να μπορούν να δηλώνουν, ο καθένας για τον εαυτό του, πως είναι ο… πολιτικός αντίπαλος του πρωθυπουργού.
Κάνουν σαματά. Υβρίζουν, λαϊκίζουν, γεμίζουν τοξικότητα το πολιτικό σκηνικό και κατ' επέκταση τη χώρα, πετούν λάσπη, μοιράζουν αφειδώς fake news, συντάσσονται στη λογική θεωριών συνωμοσίας, εργαλειοποιούν μέχρι και τον θάνατο για να δημιουργήσουν ένα τεχνητό πεδίο αντιπαράθεσης με μοναδικό γνώμονα την απάντηση του πρωθυπουργού.
Το έκαναν με την πρόταση δυσπιστίας, το επιχείρησαν και νωρίτερα. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, εργαλειοποιώντας θύματα της τραγωδίας των Τεμπών και συγγενείς, αποκαλύφθηκαν, αφού ο μεν Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίσθηκε να επισπεύδει προκειμένου να καταθέσει την πρόταση δυσπιστίας, για την οποία ο Νίκος Παππάς υποστήριξε πως υπήρχαν συνεννοήσεις νωρίτερα μεταξύ των κομμάτων.
Δεν είναι τυχαίο που ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε ρελάνς ζητώντας πρόωρες εθνικές εκλογές, ούτε που το τερμάτισε με τα περί νοθείας και παρατηρητών. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι έφτασε στο σημείο να υιοθετεί μέχρι και τις θεωρίες συνωμοσίας του Κυριάκου Βελόπουλου, ο οποίος δήλωσε ικανοποιημένος από το γεγονός πως ο πρωθυπουργός ασχολείται μαζί του αφού έτσι καθίσταται αυτός ο πολιτικός αντίπαλός του.
Η τοξικότητα και η λάσπη εντάσσονται μεν στην προσπάθεια να φανούν οι πολιτικοί αρχηγοί ως αυτοί που αντιπολιτεύονται τον πρωθυπουργό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δικαιολογία για τη στάση που τηρούν, αδιαφορώντας για την ίδια τη χώρα και τις συνθήκες αστάθειας που δημιουργούν έστω και ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Όμως είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν. Δεν διαθέτουν πρόγραμμα και όσα κατά καιρούς υποστηρίζουν είναι τόσο σαθρά και έωλα που κανείς δεν τους πιστεύει και κανείς δεν ασχολείται με αυτά. Άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας γκρέμισε κάθε δυνατότητα επανάληψης όσων έγιναν μέχρι την ημέρα που ανέλαβε πρωθυπουργός. Ουδείς πιστεύει, σίγουρα η πλειοψηφία όχι, ότι τα δισεκατομμύρια που μοιράζουν Κασσελάκης και Ανδρουλάκης υπάρχουν. Αντιθέτως, θυμούνται πως την τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο έπεσαν βροχή οι φόροι.
Κανείς φυσικά δεν μπορεί να πιστέψει πως οι συντάξεις θα φτάσουν τις 4.000 ευρώ από τα έσοδα από τις… εξορύξεις που υπόσχεται ο Κυριάκος Βελόπουλος, παρά μόνο όσοι πίστεψαν ότι οι κηραλοιφές και τα… τελοπόν νικούν τις αρρώστες, τον κορονοϊό και ό,τι άλλο κυκλοφορεί ή αγόρασαν φάρμακο για τη φαλάκρα από κάποιον που δεν έχει ο ίδιος μαλλιά, θεωρώντας ίσως ότι οι επιστολές του Ιησού μπορούν να κάνουν θαύματα.
Η ουσία πάντως δεν αλλάζει. Οι πολιτικοί αρχηγοί, οι δύο πρώτοι βασικά, συνδέουν το πολιτικό τους μέλλον με τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές. Αλλά και με μια άνοδο των ποσοστών τους. Για να το καταφέρουν αυτό πρέπει οι ψηφοφόροι στους οποίους απευθύνονται να πιστέψουν ότι αποτελούν την εναλλακτική εκείνη δύναμη που στο μέλλον θα κοντράρει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Έτσι εμφανίζονται με κάθε ευκαιρία να αυτοανακηρύσσονται «πολιτικοί αντίπαλοι» του πρωθυπουργού παραβλέποντας ένας γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης πηγαίνει στις ευρωεκλογές με όπλο τις μεταρρυθμίσεις και τη δυνατότητα διαχείρισης των προβλημάτων. Το δηλώνει με σαφήνεια και ο ίδιος. Αντίπαλος της κυβέρνησης είναι τα προβλήματα των πολιτών και στόχος η ανάταξη της οικονομίας που φέρνει και την απαραίτητη κοινωνική συνοχή.
