«Εάν οι γείτονες ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου και επιχειρήσουν παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, η Ελλάδα δεν πρόκειται να μείνει αδρανής. Έχει ισχυρές και ικανές Ένοπλες Δυνάμεις και δεν τις έχει για τις παρελάσεις. Εάν, λοιπόν, η Ευρώπη θέλει να αποτρέψει ανώμαλες εξελίξεις, οφείλει να μαζέψει το σκοινί. Το τράβηξε, άλλωστε, πολύ μακριά ο Σουλτάνος και ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Οπότε ένα από τα δύο απομένει: Είτε ο κόμπος να λυθεί, είτε το χτένι να σπάσει», τονίζει ο Γενικός Γραμματέας της Κ.Ο. της Ν.Δ. Βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης Σταύρος Καλαφάτης, σε άρθρο που ανάρτησε σήμερα στην προσωπική του σελίδα στο Facebook.
Γράφει συγκεκριμένα: “Το ανοσιούργημα του Ταγίπ Ερντογάν, η απόφασή του να κάνει τζαμί, την Αγιά Σοφιά, δεν είναι μόνο μια ιταμή πρόκληση σε ολόκληρο τον χριστιανικό, το Δυτικό και τον πολιτισμένο κόσμο. Είναι το σινιάλο που μεταφέρει το μήνυμα ότι «ο Καίσαρ διέβη το Ρουβίκωνα». Σινιάλο που γίνεται ακόμη πιο εμφανές μέσα από την αντίφαση σε όσα ο ίδιος διακήρυσσε μόλις πριν ενάμισι χρόνο. Είναι, μάλιστα, σημαντικό το γεγονός ότι τότε, όχι μόνο εξηγούσε στους οπαδούς του πως δεν έχει πρόθεση να πέσει «σ’ αυτήν την παγίδα», αλλά κατηγορούσε και τους θιασώτες του τζαμιού πως «δεν ξέρουν ούτε πως είναι ο κόσμος ούτε με ποιους θα μιλήσουν».
Διαψεύδοντας τώρα όσους πίστευαν πως «ό,τι λέει το κάνει», ο Σουλτάνος αποκαλύπτει πως μάλλον σε παράκρουση βρίσκεται. Ίσως πανικοβλήθηκε από την πτώση της απήχησής του στις μάζες, φοβάται μην έχει την τύχη του Μεντερές και καταφεύγει σε σοβινιστικές κινήσεις. Ίσως πίστεψε πως τώρα είναι η ώρα να αποκαθηλώσει τον Κεμάλ, να ακυρώσει τις αποφάσεις του και να ξεπεράσει το μεγαλείο του. Ίσως μέθυσε από όσα ανεμπόδιστος διαπράττει στην Κύπρο, τη Συρία, τη Λιβύη. Πάν’ απ’ όλα, όμως, ίσως άλλαξε γνώμη τόσο για τον κόσμο γύρω του, όσο και γι’ αυτούς με τους οποίους θα πρέπει –όπως έλεγε- να μιλά. Και όλα αυτά είναι μείζονος σημασίας για τις επόμενες κινήσεις του.
Ανάμεσα στα άλλα, λοιπόν, είναι τώρα έμπρακτα αποδεδειγμένο πως ο Ταγίπ Ερντογάν, όταν φοβάται κιοτεύει. Κι όταν παίρνει αέρα, ξεσαλώνει. Όταν προεξοφλούσε διεθνείς αντιδράσεις, απέκλειε κάθε σκέψη μετατροπής της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί. Κι όταν διαπίστωσε διεθνή ανεκτικότητα, άλλαξε θέση. Αποθρασύνθηκε όταν είδε τους ισχυρούς να τρέχουν πίσω του, αντί να αντιδρούν σε όσα κάνει στην κυπριακή ΑΟΖ, τη Συρία και τη Λιβύη. Και είμαστε τώρα σε αυτό ακριβώς το σημείο. Με τον Ερντογάν να πατά στο σχιζοφρενικό, το παράνομο και ανυπόστατο μνημόνιο που απέσπασε από τη διοίκηση της Τρίπολης. Και να απειλεί πως θα ξεκινήσει έρευνες σε περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας ανάμεσα στην Κρήτη, τη Ρόδο και το Καστελόριζο.
Η ανοχή δεν καταλαγιάζει, αλλά αποθρασύνει τον Ερντογάν
Έχουν τώρα την ευκαιρία οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να καταλάβουν ότι η ανοχή δεν καταλαγιάζει, αλλά αποθρασύνει τον Ερντογάν. Δεν απομακρύνει, αλλά ενθαρρύνει νέες απόπειρες τετελεσμένων. Δεν διασφαλίζει μακροπρόθεσμα, αλλά ναρκοθετεί τις σχέσεις τους με την Τουρκία. Έχουν, λοιπόν, υποχρέωση και συμφέρον να δράσουν αποτρεπτικά και άμεσα. Να καθορίσουν –όπως ζητά η ελληνική Κυβέρνηση- κατάλογο κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας και να συναποφασίσουν ότι θα εφαρμοστεί άνευ ετέρου σε περίπτωση παραβίασης των κυριαρχικών δικαιωμάτων οιουδήποτε κράτους μέλους της Ένωσης. Να μην αναζητήσουν μέτρα που ελάχιστα ενοχλούν και ακόμη λιγότερο θα επηρεάζουν την Τουρκία. Αλλά αντίστοιχα των παρανομιών που απεργάζεται –διακοπή κάθε ενταξιακής διαδικασίας και οικονομικής βοήθειας, εμπάργκο όπλων και ακύρωση σχετικών παραγγελιών- που θα πονούν την Άγκυρα. Έτσι ώστε να συνεφέρουν το Σουλτάνο και να μην χρειαστεί ποτέ να τα πάρουν. Όσο πιο σκληρά είναι τα μέτρα στην ευρωπαϊκή φαρέτρα, τόσο πιο απίθανο είναι να χρειαστούν. Και αυτό είναι το ζητούμενο.
Είναι προφανές -και επίσημα διακηρυγμένο- πως εάν οι γείτονες ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου και επιχειρήσουν παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, η Ελλάδα δεν πρόκειται να μείνει αδρανής. Έχει ισχυρές και ικανές Ένοπλες Δυνάμεις και δεν τις έχει για τις παρελάσεις. Εάν, λοιπόν, η Ευρώπη θέλει να αποτρέψει ανώμαλες εξελίξεις, οφείλει να μαζέψει το σκοινί. Το τράβηξε, άλλωστε, πολύ μακριά ο Σουλτάνος και ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Οπότε ένα από τα δύο απομένει: Είτε ο κόμπος να λυθεί, είτε το χτένι να σπάσει”.
