Τι γυρεύει ένας Πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη αυτό τον καιρό είναι δεδομένο, ή τουλάχιστον περίπου γνωστό. Πάνω- κάτω και τα προγράμματα όσων έχουν βρεθεί εκεί με την πρωθυπουργική ιδιότητα είναι γνωστά. Όπως γνωστό είναι και τι περιμένουν κάθε φορά να ακούσουν όσοι κατ’ έθιμο επισκέπτονται τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Στη λογική του «τερπνόν μετά του ωφελίμου».
Του Χάρη Παυλίδη
Στην προκειμένη περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην πρώτη του πρωθυπουργική εμφάνιση στη ΔΕΘ, δεν πήγε γυρεύοντας να κερδίσει τις εντυπώσεις. Δεν το έκανε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν είχε λόγο να το κάνει ως πρωθυπουργός. Άλλωστε στους δύο μήνες που ασκεί τα καθήκοντά του, με τον τρόπο που τα ασκεί, έχει δείξει ότι ακολουθεί ένα συγκεκριμένο σχέδιο και αποφεύγει γενικώς τις «εκπλήξεις».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα ακολούθησε την πεπατημένη. Όπως δεν την ακολούθησε στο σχηματισμό της κυβέρνησης του, όπως δεν το κάνει στην επικοινωνία του με το κόσμο. Δεν είπε συνεπώς αυτό που όλοι ήθελαν να ακούσουν, ή περίμεναν να ακούσουν, αλλά είπε αυτά που χρειάζεται η χώρα και όσοι βάζουν πλάτη γι αυτή τη χώρα. Σε πολιτικό επίπεδο ο Πρωθυπουργός κατόρθωσε σε μικρό χρονικό διάστημα να δημιουργήσει κλίμα αξιοπιστίας ώστε όλοι, ανεξάρτητα από πολιτική ή ιδεολογική προέλευση, να θεωρούν ότι πιστεύει αυτά που λέει. Αυτός είναι και ο βασικότερος από τους λόγους που η πλειονότητα του κόσμου αισθάνεται άνετα με την κυβέρνηση του. Άνετα, γιατί αυτή η κυβέρνηση, ενώ έχει σαφές ιδεολογικοπολιτικό αφήγμα, δεν έχει κομματικό πρόσημο. Σ’ αυτή τη βάση κινήθηκε και σε ό,τι αφορά την οικονομία, στην οποία προσέδωσε στην ομιλία του, το αυτονόητο κοινωνικό της υπόβαθρο.
Αν λοιπόν γύρευε κάτι στη Θεσσαλονίκη ο Πρωθυπουργός, αυτό είναι ένα νέο ξεκίνημα. Και το πέτυχε. Γιατί είπε όσα πρέπει και μπορούν να γίνουν, ενώ δεν θα μπει στον πειρασμό της παροχολογίας και της πλειοδοσίας υποσχέσεων. Άλλωστε δεν θα ήταν ο Μητσοτάκης. Δεν του πάει και δεν το έκανε, ακόμα κι αν η ΔΕΘ προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη η ΔΕΘ ήταν μια ευκαιρία να επικοινωνήσει τους άξονες επί των οποίων θα δρομολογηθεί η πολιτική αλλαγή. Ένα ευρύ πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και απαλλαγών από ληστρικούς φόρους που θα βασίζονται σ’ ένα σχέδιο απολύτως κοστολογημένο, ώστε η Ανάπτυξη να αφορά όλους και να μην είναι ένα ακόμα σύνθημα.
Σε κάθε περίπτωση η πρώτη εμφάνιση του Πρωθυπουργού Μητσοτάκη, πέραν των προσδοκιών που αναπόφευκτα συνοδεύουν την ομιλία ενός Πρωθυπουργού, είχε υψηλό πολιτικό συμβολισμό. Κι αυτός φρόντισε να τον αναδείξει κλείνοντας την ομιλία του με αναφορά στον Ελευθέριο Βενιζέλο και με σαφή προσανατολισμό την κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας. Αν, λοιπόν, κάτι πρέπει να κρατήσουμε από την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτό είναι ότι ξαναβάζει τη μεσαία τάξη επικεφαλής στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας. Και το σημαντικότερο αναθέτει στη μεσαία τάξη κεντρικό ρόλο στο αφήγημα «Ανάπτυξη για Όλους».
